Σε αυτό το περιοδικό δε μας ταιριάζουν πολύ οι αποχαιρετιστήριοι λόγοι. Τους αποφεύγουμε ή τους προσεγγίζουμε με τη δική μας ματιά. Εν πάση περιπτώση, σήμερα αισθανόμαστε την ανάγκη να αποχαιρετίσουμε τον Αντώνη Κακαρά ο οποίος έφυγε ξαφνικά σε ηλικία 71 ετών. Να τον αποχαιρετήσουμε, για μια σχέση που δεν πρόλαβε να προχωρήσει...

Για όποιον δε γνώριζε τον Αντώνη Κακαρά, διαβάζουμε από την ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ για το θάνατο του:
«Ο Αντώνης Κακαράς γεννήθηκε στη Γραβιά Φωκίδας το 1945. Αποφοίτησε από τη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων του Πολεμικού Ναυτικού, ως σημαιοφόρος μηχανικός, το 1966. Ως εν ενεργεία αξιωματικός αντιτίθεται έντονα στη δικτατορία της χούντας το 1967 τόσο προφορικά όσο και με γραπτά κείμενα και πράξεις αντίστασης, που τον οδήγησαν στο ναυτοδικείο και στο αναθεωρητικό δικαστήριο. Σημαντικό ρόλο στην ένταση των διώξεων που υπέστη, έπαιξε και η σχέση του με τη μετέπειτα σύζυγό του, κόρη του ιστορικού στελέχους του ΚΚΕ, Στέφανου Παπαγιάννη. Στα δικαστήρια κράτησε σθεναρή και περήφανη στάση, η οποία αναγνωρίστηκε από τους συναδέλφους του. Την ίδια στάση κράτησε και στη συνέχεια, όταν το 1972 καταδικάζεται σε φυλάκιση από τη δικτατορία, εγκλείεται για δέκα πέντε μήνες σε φυλακές και αποτάσσεται. Αποκαθίσταται με τη μεταπολίτευση στην ενεργό υπηρεσία, σταδιοδρομεί και αποστρατεύεται το 1990 ως αρχιπλοίαρχος. Από το 1999 διδάσκει ως επιστημονικός συνεργάτης στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, για μία δεκαετία. Παράλληλα δραστηριοποιείται στην Κίνηση για την Εθνική Άμυνα (ΚΕΘΑ). Πολύ συχνά δίνει ομιλίες, σε όλη την Ελλάδα σχετικά με τη δικτατορία και την αντίσταση απέναντί της, καθώς επίσης για τα θέματα του Αιγαίου, τους κινδύνους για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, το Κυπριακό, τον πραγματικό ρόλο που έπαιξαν και παίζουν οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ σε όλα αυτά, αλλά και για τους πολέμους που έχουν εξαπολύσει στην περιοχή μας και ευρύτερα. Το 2004 γίνεται δεκτός στο Πάντειο Πανεπιστήμιο ως Διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης και Νεότερης Ιστορίας με τη διατριβή "Οι επαγγελματίες στρατιωτικοί υπό αυταρχικά καθεστώτα". Έχει εκδώσει επιπλέον πάνω από δέκα έργα κυρίως διηγήματα, ενώ συχνά αρθρογραφούσε. Ήταν μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών. Ήταν παντρεμένος και πατέρας δύο παιδιών. Ως απόστρατος στάθηκε σταθερά στο πλευρό του ΚΚΕ δηλώνοντας με κάθε ευκαιρία τη στήριξή του σε αυτό. Η ΚΕ του ΚΚΕ εκφράζει τα θερμά συλλυπητήρια του Κόμματος στην οικογένειά του.»

Η γνωριμία του ikariamag.gr με τον Αντώνη Κακαρά ήταν πέρσι, το βράδυ της παρουσίαση τους τρίτου βιβλίου των ελεύθερων πτήσεων στον Χριστό Ραχών. Ένα ευγενής κύριος μάς πλησίασε για να μας συγχαρεί. Γνωρίζαμε ότι γράφει αλλά δε γνωρίζαμε ότι ήθελε να μπει στην ομάδα των ελεύθερων πτήσεων. Έπειτα από κάποιο χρονικό διάστημα, λάβαμε από τον ίδιο, το εξής e-mail:

Συγχαρητήρια για την προχθεσινή εκδήλωση στις Ράχες και Καλοτάξιδη η νέα έκδοση με τις  ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΠΤΗΣΕΙΣ
Μακάρι τέτοιες δράσεις να υπήρχαν παντού στη χώρα μας.
Σας στέλνω κάποια κείμενα/αφηγήματα/διηγήματα που προέρχονται από,για και με αφορμή την Ικαριά.
Έχουν κυκλοφορήσει και περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων σε έκδοση βιβλίου (Οι φρουροί της συκαμινιάς, Παπαζήσης,) εάν όμως αυτό (και ο όγκος τους) δεν παραβιάζει τους όρους/προϋποθέσεις  ανάρτησης-δημοσίευσης θα ήταν τιμή μου η χρησιμοποίησή τους.
Α.Κακαράς, Ικαριόπληκτος, σώγαμπρος του μαγεμένου νησιού, κοινώς ξένος.

Για λόγους άσχετους με τον ίδιο, δεν προλάβαμε να προχωρήσουμε στη συνεργασία μας. Τον αποχεραιτούμε όμως με ένα δικό του κείμενο, από εκείνα που μας έστειλε και θα θυμόμαστε την ευγενική φυσιογνωμία αλλά και την ιδιαίτερη πένα του:

Το κατσικάκι και ο Σόιμπλε

- Βρε φιλενάδα, ρώτησες τη φοβερή Αντωνίτσα, πόσο χάρηκε η Τασία στην άχαρη ζωή της; Και δίχως να ξαφνιαστεί εκείνη, - καθόσον δεν υπήρχε άλλη πιο πληροφορημένη πηγή από δαύτην – ιδού η απάντηση..   
-Πόσο να τον χαρεί, είκοσι χρόνια έλειπε απ’ το σπίτι και βολόδερνε δεξιά κι αριστερά, ο προκομμένος της, δεκατέσσερις φορές μετρημένες γύρισε κάνοντας τζα. Ένα ξεκόλωμα τη φορά, βογκητό και γκάστρι, ορίστε τ’ αποτέλεσμα, δώδεκα στόματα  να χορτάσουν ψωμί! Έτσι περιέγραψε η δικιά σου την προκοπή της δόλιας.
-Και τι είπε η άλλη, η ξεμωραμένη, για την ταμπέλα του δρόμου που βάλαμε, τι είπε;
-Πως θα την βγάλει να βάλει δικιά της, το ξυλάγγουρο, αν κοτάει ας το κάνει, αμ θα της δείξω εγώ της Λωλομπακίραινας. Ξέρεις τι θα κάμω, αμ δεν ξέρεις, θα βάλω ακόμα μια με τ’ όνομα τού αδικοχαμένου, που τον εκτελέσανε οι γερμανοτσολιάδες σαν η βάβω της φώναζε στο δικαστήριο τότες, πως είναι επικινδυνότατος κύριε εισαγγελέα, όχι επικίνδυνος που ρωτάς, επικινδυνότατος σου λέω! Πάει το παλληκάρι πριν προλάβει να δει χαρά στα σκέλια του, και να φαντασθείς εκείνος ο εισαγγελέας, δεν ήθελε να τον ξεκάνει, έτσι έδειχνε! Και θέλει τούτη η βλαμμένη, η στεγνομού…, θου Κύριε φυλακήν τω στόματί μου, να βγάλει, λέει, την ταμπέλα του παιδιού που φάγανε στην Πρωτομαγιά! Αν κοτάει ας το κάνει… Και δε μου λες, δε μου λες, τι ετοιμάζει  ο δικός μου, ο νταβατζής, στο σχολειό πάλι, για πες μου, γιατί εμένα μου τα κρύβει, η κολώνα του σπιτιού μου, κατάλαβες;

Ιδού λοιπόν, φίλε αναγνώστη, περί τίνος επρόκειτο, που ρωτάει η Φοβερή Αντωνίτσα αδιάβαστη που πιάστηκε, αυτό κι αν είναι πρωτάκουστο! Άκου να δεις και συ λοιπόν.
-Χρόνια πολλά Θέμη, να ‘σαι καλά να σε χαίρονται οι γυναίκες κι όσοι σ’ αγαπάμε, αδερφέ. Ζεστή η ευχή του νεροκράτη, γνωστού γαλαντόμου στα περί διά ταύτα. Να σε κεράσω, λεβέντη μου, μια ρακή, είσαι, συμπλήρωσε ξέροντας τη συνέχεια.
-Σ’ ευχαριστώ πολύ Σάββα μου, σ’ ευχαριστώ… καλά, εγώ έχω γενέθλια, εσύ θα κεράσεις; Το περίμενε ο δικός μας, οπότε…
-Εν τάξει μη βαράς, αφού επιμένεις να κεράσεις κάνω πίσω γω, σου χάλασα ποτέ τέτοιο χατίρι, το λοιπόν πότε λες να κάνεις τη γιορτούλα;
-Γιορτούλα είπες; Μα εγώ…
- Αα Θέμη μου, είπες θα κεράσεις και πίσω μην κάνεις, θαρρείς θα τη βγάλεις στεγνά σε γενέθλια; Εμένα δεν μου πάει να σε σχολιάζουν, ούτε να πούνε πως σ’ εκμεταλλεύτηκα πίνοντας μόνος τη ρακή σου, μπερεκέτης άντρας που ‘σαι, να γι’ αυτό λέω…  ορίστε, ο σώγαμπρος έστησε ολόκληρο τραπέζι σπίτι του στο… στη… δε θυμάμαι τώρα ακριβώς γιατί, πάντως η δικιά του τού ‘χε ένα σωρό καλούδια, ζαρζαβάτια κι ελιές μεν, αλλά… έ είχε και δυο τρία αυγά, μεταξύ μας εγώ του τα ‘χα δώκει… αμάν ρε Θέμη γαμώ το σου!
-Εν τάξει Σάββα μου, εν τάξει, έτσι κι αλλιώς είχα κατά νου να φάμε το κατσικάκι, που μου ‘λαχε στη μακαρονάδα των παιδιών… άλλο που δεν ήθελε ο άρχοντας των Σπάρτων και…
-Μπράβο σου αγόρι μου, μπράβο, πότε λες το γλέντι καρντάση, θες μεθαύριο στο Σχολειό που κάνουμε τα νταβαντούρια μας, έ, πώς το βλέπεις;
-Στο σχολείο είπες, μα… εκεί έρχεται όλο το χωριό!
-Έ, και τι πειράζει, ένα μεζέ να σε γιορτάσουμε που σ’ αγαπάμε μεγάλε, γιατί όχι, εγώ θα βάλω κάτι ντομάτες γλύκισμα, απ’ τις Σπάρτες είναι βρε, ξέρεις, άντε και τ’ αγγούρια για τη σαλάτα, εσύ το κατσικάκι, καμιά μπύρα, λίγο κρασί, τυράκι τέτοια πράγματα, μην το φάμε σκέτο το καημένο! Τον καλοκοίταξε ο εορτάζων, αλλά και τι να ‘λεγε, πως δεν τ’ άρεσε η ιδέα; Τριάντα χρόνια έκλεινε ο άνθρωπος στην εκπαίδευση, γκαρδιακός φίλος ο Σάββας μα κι οι αποδέλοιποι. Το χωριό ο ίδιος τ’ αγάπαγε, αλλά κι ο κόσμος είχε γι’ αυτόν μόνο καλό λόγο. Γινότανε θυσία βλέπεις, θυσία γινότανε ο Θέμης τους, χαλί να τον πατήσεις, κι έτσι συμφώνησε.
-Εν τάξει Σάββα, να ρωτήσουμε πριν τον Αλέξη, που ναι κι ο καινούργιος μας πρόεδρος, τι λες;
-Αμέ, χωρίς τον Αλέξη γίνεται τίποτα;

Και αμ’ έπος ες έργον οι δυο φίλοι το λένε του Αλέξη, που δεν είχε καμία αντίρρηση, εκτός…
-Παιδιά, και βέβαια συμφωνώ, αλλά επειδή θα γίνει στο σχολείο, πρέπει να εγκρίνει το διοικητικό συμβούλιο, μην πει κανείς πως χρησιμοποιούμε τα κουζινικά, τις καρέκλες και λοιπά, χωρίς απόφαση, έτσι;

Το διοικητικό συμβούλιο συνήλθε και ομόφωνα συμφώνησε για το αίτημα, μόνο που αποφάσισε να βγάλει κι ο σύλλογος του χωριού κάτι από τη γιορτούλα. Ούτε σκέφτηκαν να ρωτήσουν τον εορτάζοντα. Διάλεξαν για τη λοταρία δυο βιβλία απ’ τ’ αζήτητα του τελευταίου πανηγυριού,  μοίρασαν τις δουλειές για την προετοιμασία του γλεντιού, και ο καθένας έκανε αυτό που ‘πρεπε, χωρίς χρονοτριβές με τόση πείρα που ‘χαν όλοι τους από γάμους, βαφτίσια, πανηγύρια, κηδείες, τέτοια πράματα να πούμε.

Το γλεντάκι απόκτησε την ανάλογη δημοσιότητα, αφού κάποια μαγαζιά πληροφορήθηκαν για γιορτή, αλλά χωρίς λεπτομέρειες. Κυκλοφόρησε η φήμη πως στο χωριό θα κάνουν χορό και τα τοιαύτα, που σημαίνει πως καίτοι εκτός εποχής των πανηγυριών, ήταν εν πάσει περιπτώσει μια καλή ευκαιρία να ξαλεγράρουν. Θα περνούσαν καλά, όλοι γνώριζαν πως το Μαυράτο πάντα πετύχαινε διάνα στα πανηγύρια του, αλλοίμονο!

Δεν ήταν όμως μόνον τα γύρω χωριά, όπου μαθεύτηκε το πράμα. Η εφορία πληροφορήθηκε κάτι, αόριστο είναι η αλήθεια. Ερμηνεύτηκε όμως ως ευκαιρία από τον νεοαφιχθέντα προϊστάμενο, που άλλο δεν ήθελε για να επιδείξει τις  ικανότητές του, για τις οποίες ο ίδιος ουδόλως αμφέβαλλε. Έπρεπε να σφίξουν τα λουριά στο ανυπόταχτο τούτο νησί των ασυμπίεστων, όχι παίζουμε, σκεφτότανε. Ζήτησε μάλιστα εμπιστευτικά και τη βοήθεια του διοικητή της αστυνομίας, παρακαλώντας να μην αποκαλύψει γιατί τους χρειαζόταν, Καταλαβαίνετε κύριε διοικητά, δεν πρέπει να μαθευτεί πως θα πάμε κλιμάκιο της εφορίας για έλεγχο, θα χάσουμε τον αιφνιδιασμό. Στηριχθείτε επάνω μου κύριε προϊστάμενε, τον βεβαίωσε εκείνος λογαριάζοντας πως κάπου αλλού θα ισοφάριζαν, ξέρω ‘γω, ξέρω να περιμένω, λαυράκι μου!

Ο έφορος πάλι δεν δίστασε να ενημερώσει αφ’ ενός τον Δήμαρχο αλλά και τα κεντρικά του ΣΔΟΕ, πως λογαριάζει να ενεργήσει, άκουσον άκουσον, με φορολόγηση των πανηγυριών του νησιού!

Και ο μεν Δήμαρχος εκδήλωσε χλιαρά τις αντιρρήσεις του, μαντεύοντας τις επιπτώσεις από μια τέτοια βλακεία, βρε το μαλάκα, πλην όμως αποφάσισε με ενθουσιασμό να μεταθέσει την ευθύνη της σύμφωνης γνώμης στον Περιφερειάρχη. Τον οποίον, εκτός ότι ανήκε σε αντίπαλο Κόμμα, μεταξύ μας, δεν τον χώνευε κιόλας. Έτριβε λοιπόν τα χέρια του, αφού θα ξεσήκωνε τον πληθυσμό του νησιού, άρα η αντιπολίτευση θα κέρδιζε από την βλακεία του εφοριακού, όρσε γαμπρέ κουφέτα, και την κουταμάρα του Περιφερειάρχη, χι χι χι, θα τον κάμω να χοροπηδάει το λελέ!

Απ’ την άλλη, οι κεντρικές φορολογικές αρχές της χώρας, πολύ ενδιαφέρονταν για τέτοιες πρωτοβουλίες. Η καινούργια κυβέρνηση και ο αντίστοιχος υπουργός των οικονομικών το είχε υποσχεθεί. Εμείς, είχε τονίσει σε τηλεοπτική του εμφάνιση, θα χρησιμοποιήσουμε όλους τους διατιθέμενους υπαλλήλους του υπουργείου και θα ενισχύσουμε τα κλιμάκια του ΣΔΟΕ παντού στη χώρα. Ο λαός μας  θα εκπλαγεί από τα αποτελέσματα των ενεργειών μας. Υπολόγιζε ο άμοιρος πως θα ανεβούν και οι μετοχές του!

Ο πολυάσχολος πρωθυπουργός, παρερμηνεύοντας το ζήτημα, πρόσθεσε χαρίεις σε τηλεοπτικό διάγγελμα, πως ο ΦΠΑ του 23% στην εστίαση θα αφορά μόνον τα νησιά τα προνομιούχα εκ του τουρισμού υψηλού επιπέδου. Οι Έλληνες αλλά και οι τουρίστες μας είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στο νόμο, δεν μπορεί οι νεόπλουτοι που πηγαίνουν στη Μύκονο και τρώνε χαβιάρι και αστακούς, να καταβάλλουν τον ίδιο φόρο με τη χλεμπάγια που τρώνε σουβλάκια στα φτωχονήσια. Θα συμβάλλουν αναλόγως στην ανάπτυξη όλης της χώρας, τελεία και παύλα. Και με την ευκαιρία κεραυνοβόλησε μέσω του τηλεοπτικού φακού τους νεόπλουτους μπαχτατζήδες και τους φοροφυγάδες του πανελληνίου. Σιγά τα αίματα, σχολίασε επιτυχώς ένας απ’ αυτούς, καλέ είναι ωραίο παιδί, η σύζυγος του άφοβου καναλάρχη.

Κανείς στο μικρό πλην περήφανο χωριό της Νικαριάς δεν ψυλλιάστηκε, και ιδιαίτερα στην παρέα που ετοιμαζόταν για το γλεντάκι του Θέμη, πως όλη αυτή η ανακατωσούρα με τον ΦΠΑ των πλούσιων νησιών, ήταν αποτέλεσμα των επαγγελματικών γενεθλίων ενός απ’ τους ίδιους. Πολύ περισσότερο το χουνέρι που τους ετοίμαζε η φορολογική εξουσία.

Η συρροή του κόσμου απ’ την περιοχή, άφησε άναυδους τους γλεντζέδες, που από νωρίς ξεκοκάλιζαν το κατσικάκι της λοταρίας και τα συνοδευτικά του. Τους ενημέρωναν πρόθυμα και με το γέλιο, τους βόλευαν μ’ ένα ποτηράκι και κείνοι κατανοώντας την παρεξήγηση, αναχωρούσαν μάλλον απογοητευμένοι.

Δεν έγινε όμως το ίδιο με το κλιμάκιο του ΣΔΟΕ, που είχε καταφτάσει στο νησί, χωρίς να το γνωρίζει κανείς. Αυτοί δεν πίστεψαν στις βεβαιώσεις, πως πρόκειται για απλά γενέθλια και ένα κατσικάκι. Γνωρίζουμε καλά εκ πληροφοριών των υπηρεσιών μας τι γίνεται, δήλωσε ο επικεφαλής τους, ποιος δεν ξέρει πως τα πανηγύρια σας αρχίζουν μετά τα μεσάνυχτα και κρατάνε μέχρι το ξημέρωμα, θα περιμένουμε εδώ ως το πρωί, κατέληξε αρειμάνιος. Έχουν ορκιστεί να κάνουν το δάνειο βιώσιμο, τα λεβεντόπαιδα, σχολίασε ο Σάββας.

Εκεί πάνω εμφανίσθηκε και ο καινούργιος έφορος συνοδεία  δυο ένοπλων αστυφυλάκων, παρακαλώ. Από κοντά βεβαίως και οι βοηθοί του, που θα σάρωναν τη λεία. Θα τους ξεζουμίσω, να μάθουν τι εστί βερίκοκο, σκεφτότανε. Καλέ πλάκωσαν και οι αύρες, τσίριζε χαιρέκακα η Λωλομπακίραινα, που βεβαίως δεν ήταν καλεσμένη στο γλέντι, αλλά κρυφοκοίταζε από το παραθυράκι του καμπινέ της.

Κατέπλευσαν, οι άφρονες, σ’ ένα χωριό που κρατάει τις αρχαίες παραδόσεις. Στο νησί με την αλληλεγγύη και τα συλλείτουργα στις χαρές και τις λύπες των κατοίκων του. Και σ’ ένα κτήριο που παλιά μεν έσφυζε από ζωή ως σχολείο και μάλιστα ευάριθμων παιδιών, από χρόνια όμως το συντηρούν με κόπο και ίδρωτα οι ελάχιστοι εναπομείναντες, για να φιλοξενεί τις χαρές και τις λύπες όλων αντάμα.

-Άιντε να σας περιμένω και του λόγου μου να φάμε τον Σόιμπλε, δήλωσε ο ατρόμητος Σάββας με τη σειρά του, όταν ξεκαθάρισε η παρεξήγηση. Και σαν κάποιος… ξενομερίτης, σώγαμπρος απόρησε…
-Έτσι φωνάζει το γουρουνάκι του, εξήγησε ο πρόεδρος του συλλόγου των δεκαοκτώ σπιτιών, που κατοικούνται στο Μαυράτο, θα το σφάξει το χειμώνα, να ‘ρθετε.

Μάλιστα κυρία μου, έτσι γίνηκε, κι αν προτιμάτε μην τα πιστεύετε όλα τουτανά. Πάντως στα σίγουρα οι ελέγχοντες θα δέχονταν το ποτήρι με το κρασί, που θα τους κέρναγαν οι χαροκόποι, το κατσικάκι όμως… τι να σας πω, κοκαλάκι δεν έμεινε, αδέλφια. Στην υγειά σου Θέμη, καλά να ‘σαι μερακλή, και πάντα τέτοια!

Αντώνης Κακαράς, συγγραφέας και… σώγαμπρος του Μαυράτου