Όπως και πέρυσι, έτσι και φέτος αποφασίσαμε, λόγω της δύσκολης οικονομικής κατάστασης που βιώνουμε,  να μην ξοδέψουμε χρήματα στην Ενότητά  μας για γλυκά, ποτά και στολίδια, αλλά με την πολύτιμη βοήθεια της Περιφερειάρχη μας να τα διαθέσουμε  στα μικρότερα σχολεία του Νομού μας, θέλοντας έτσι να προσφέρουμε μια αναγκαία πρακτική βοήθεια, αλλά πάνω από όλα να δώσουμε το έναυσμα για την ανάγκη της ηθικής επιβράβευσης αυτών που ζουν και αγωνίζονται κάτω από δύσκολες συνθήκες.

Το απόγευμα της Παρασκευής που μας πέρασε,  είχα λοιπόν τη χαρά και την τύχη να βρεθώ για μια ακόμη φορά στο Καρκινάγρι. Το πανέμορφο χωριό με τους υπέροχους κατοίκους του, στο νοτιοδυτικό άκρο της Ικαρίας, αλλά και στα υπόλοιπα μικρά χωριά του ακρωτηρίου Πάππας.

Ήμουν καλεσμένος στη γιορτή του Δημοτικού Σχολείου και του Νηπιαγωγείου Καρκιναγρίου. Μαθητές τρεις (3) στο Δημοτικό, τέσσερις (4) στο Νηπιαγωγείο, τρείς (3) εκπαιδευτικοί που ασκούν λειτούργημα -και όχι φυσικά επάγγελμα- και όλο σχεδόν το χωριό. Μια αληθινή γιορτή που πραγματικά το νόημα των άγιων ημερών που  έρχονται ήταν παρόν.

Ικανοποιήσαμε το αίτημα του σχολείου για ένα προτζέκτορα, αναλάβαμε την υποχρέωση για κάποιες άλλες τεχνικές παρεμβάσεις στο κτίριο του σχολείου και προσκαλέσαμε τα παιδιά για να τα φιλοξενήσουμε στο μέλλον στην έδρα της Περιφερειακής Ενότητας Σάμου.

Θέλω λοιπόν, να κοινοποιήσω σε όλους τους κατοίκους των νησιών μας αυτή τη μοναδική εμπειρία που ζήσαμε για να γίνει βίωμα όλων ότι, ακόμη και μέσα στο δικό μας Νομό, υπάρχουν συμπατριώτες μας που ζουν και μαθητεύουν σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Αυτοί οι συμπατριώτες μας ,πάνω από όλα, εκτελούν πατριωτικό έργο, αφού όταν ερημώνουν τα χωριά μας, πλήττεται η πατρίδα μας. Και αποφασιστικής σημασίας παράγοντας για να συνεχίσει η ζωή είναι τα ανοιχτά σχολεία. Δυστυχώς, το από παντού απόν κράτος αυτά δεν τα καταλαβαίνει. Πώς είναι δυνατόν το κόστος του να χτίσει κάποιος ένα σπίτι στο Καρκινάγρι να είναι 3 φορές μεγαλύτερο από το αντίστοιχο στο κέντρο της Αθήνας και μετά να απορούμε γιατί ερημώνει ο τόπος μας;

Το χρόνο που πέρασε αποδείξαμε ότι είμαστε κοινωνία αλληλεγγύης και συμπαράστασης και αναφέρομαι στο προσφυγικό. Τολμώ να πω και να υποδείξω ότι αυτή η αλληλεγγύη πρέπει να επεκταθεί σε όλα τα επίπεδα της τοπικής μας κοινωνίας. Όχι φυσικά ως ελεημοσύνη, αλλά ως ηθική συμπαράσταση και επιβράβευση. Στον τόπο μας δεν πρέπει να υπάρχουν 2 κατηγορίες κατοίκων και 2 κατηγορίες μαθητών.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους κατοίκους του Καρκιναγρίου, που μου έδωσαν τη δυνατότητα να μοιραστώ μαζί τους τη χαρά για τα παιδιά τους, και ένα ακόμη μεγαλύτερο για τη δύναμη που μας παρείχαν για να συνεχίσουμε. 

Ο ΑΝΤΙΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΡΧΗΣ ΣΑΜΟΥ