Ίσως θέλησα να γράψω για τα αρσενικά της Ικαρίας γιατί πάντα με ένα μαγικό τρόπο… διέφεραν. Και μπορούσα να τους ξεχωρίσω ακόμη και μακριά από τον τόπο τους. Μην σκεφτείτε μονάχα την λυρική προφορά… Από την φιγούρα τους που πάντα κρύβει μια δύναμη. Από τον αέρα που θα κινηθούν σε οποιοδήποτε χώρο και ας είναι η πρώτη φορά που τον αντικρίζουν.  Και αυτό που μου κάνει εντύπωση… είναι το χρώμα του προσώπου τους… πάντα πιο ροδαλό και σταράτο. «Χρώμα υγείας» το αποκαλώ! Σωματικής και ψυχικής υγείας. Δώρο από το νησί.

Αρσενικά της Ικαρίας που θαύμαζα και θαυμάζω όσα χρόνια και αν περάσουν… είναι εκείνα που ο χρόνος, τους βάρυνε πολύ, πια τις πλάτες, μα συνεχίζουν να ζουν ακόμη σαν ήμεροι λύκοι του βουνού. Γεμάτοι δύναμη και ευκινησία. Βήμα σταθερό και αγέρωχο. Βλέμμα από γεράκι… αστραφτερό γιομάτο ιστορίες. Άνθρωποι που πέρασαν πείνες και κακουχίες… και όμως σαν σου μιλούν ή σε κοιτούν… στάλα απωθημένο δεν εντοπίζεις! Μονάχα καλή διάθεση και ζεστασιά. Άντρες παλικαρίσιοι που ήξεραν καλά τις αξίες της ζωής. Και σε κάθε πολύτιμη κούπα ελληνικού καφέ που θα μοιραστούν μαζί σου, προσπαθούν να σου ανοίξουν τη ματιά… να δεις τον κόσμο, τον ατόφιο.  Γιατί στο κόσμο αυτών των αντρών… η ουσία της ζωής, είναι η υγεία, η οικογένεια και η αγάπη. Έτσι απλά και καθαρά.

Σε ηλικία 80 χρόνων, το μυαλό τους δουλεύει σαν να έκαναν παύση στα 40 τους. Κρατούν ακόμη τα  ζώα τους. Κόβουν κλαδί και φορτώνουν την πλάτη τους. Περπατούν μεγάλες αποστάσεις. Φτιάχνουν κήπους. Και χαρίζουν στο σπίτι τους όλα τα καλούδια της φύσης… που με τα χέρια τους φύτεψαν ένα, ένα σπόρο. Με περηφάνια θα σου προσφέρουν το πρώτο μεζέ, από το σουφικό, που τηγανίστηκε στο γκάζι… Ιεροτελεστία! Και ποτέ μα ποτέ δεν θα μπορέσεις να πετύχεις τη γεύση του… και ας έχεις όλα τα υλικά αγορασμένα. Εκείνα είναι ευλογημένα… από το χώμα, το νερό και το χέρι του Ικαριώτη.

Ένας χειμώνας καλός, για αυτούς τους ανθρώπους… είναι να βρέξει για να «ποτιστεί» ο κόσμος! Είναι να κάνει κρύο για να «ψοφήσουν οι αρρώστιες». Είναι να έχουν ξύλα για να ζεσταθούν στο τζάκι και να στεγνώσουν τα υγρά τους ρούχα. Είναι να γεμίζει το τραπέζι τους με ανθρώπους που αγαπούν και να τους προσφέρουν το κατακόκκινο σπιτικό κρασί τους. Κόκκινο και δυνατό σαν την καρδιά τους. Πως λοιπόν… αυτοί οι Καριώτες να μην έχουν πλάι τους… μια Καριωτίνα δυνατή. Γεμάτη αγάπη και στοργή μετά από τόσα χρόνια! Μια Καριωτινά χείμαρρο ακόμη και αν χρειάζεται πί (πλαίσιο υποστήριξης περπατήματος) για να περπατήσει. Μια Καριωτίνα 80 χρόνων που ακόμα παραμένει  «λύκαινα» για όποιον  πειράξει κάτι δικό της.

Στεφανία Κούβαρη

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις από τις φιλοξενούμενες πένες.