21/06/2013 - 00:01Πέρασε ο Παράσκος;
Αλίμονο μου έτσι και πέρασε, το έχασα το μπάνιο μου για σήμερα. Και ποιος ακούει τις τσιρίδες και τα κλάματα; Όχι μόνο δε μετρούσαμε διπλά τα μπάνια (πρωί – απόγευμα) εμείς τα βουνίσια παιδάκια, αλλά αν χάναμε το λεωφορείο, ούτε ένα.
20/06/2013 - 01:06Παιδικές διακοπές στην Ικαρία
Φεύγει και ο Ιούνιος, τελείωσαν τα σχολεία και οι περισσότερες Καριωτίνες μαμάδες της Αθήνας, στέλνουν τα παιδιά τους στη γιαγιά στην Ικαρία για τρεις μήνες. Απίστευτη εμπειρία για τα Καριωτάκια που εξαιτίας του μεγάλου αυτού χρονικού διαστήματος που περνούν όλα μαζί , διατηρούν φιλίες και στην Αθήνα. Αναρωτιέμαι, μετά πώς γυρνάνε πίσω;
14/06/2013 - 12:34Όταν δε βλέπαμε το έργο
Την ξύλινη σκάλα που ένωνε τις δυο κατοικίες δεν την ανεβαίναμε ποτέ. Μόνο η μάνα και μόνο όταν την καλούσαν οι σπιτονοικοκύρηδες. Αυτό συνέβαινε συγκεκριμένη μέρα και ώρα. Όταν άρχιζαν «Οι Πανθέοι». Μας είχε ήδη τακτοποιήσει στα κρεβάτια μας, μας είχε πει κι από ένα παραμύθι και μετά, μόλις ακουγόταν η μουσική των τίτλων, έσιαχνε τα μαλλιά και τη ρόμπα, περίμενε κάνα λεπτό,
11/06/2013 - 00:39Η Ικαρία περνάει απ’ το στομάχι
Γύρισα προχτές από τη δουλειά και είχε πολλή ζέστη. Ο ήλιος έπεφτε σιγά σιγά και σκέφτηκα να ανοίξω μία μπύρα και να αράξω να την πιω στο μπαλκόνι. Έπρεπε όμως να τη συνοδεύσω με κάτι. Έτσι, άνοιξα το ντουλάπι και πήρα ένα πακέτο πατατάκια με γεύση ρίγανη.
06/06/2013 - 00:19Για το καλοκαίρι
Πριν από την εποχή της κρίσης, πριν και από την εποχή της μη κρίσης, υπήρξε μια τρίτη στη σειρά εποχή, αυτή που είχε καλοκαίρια… ήταν καλοκαίρια με ξαδέρφια, με παιδιά οικογενειακών φίλων από καιρό χαμένων, με παλιούς συμμαθητές, τυχαίους γείτονες, καλοκαίρια με καρπούζι και γερμάδες, πεύκο και ρετσίνι, κοινή ψησταριά και λαθραίο παγωτό...
29/05/2013 - 01:44Ένα καριωτάκι στο μονοπάτι
Το πρώτο βήμα περιπέτειας ξεκινούσε στα σκαλιά που κατέβαιναν προς τον αχυρώνα. Εκεί ήταν η αρχή του μονοπατιού. Απότομο στην αρχή, κατηφοριά δυνατή και δίπλα ο ποτιστής να σε ακολουθεί στη δικιά του παράλληλη διαδρομή. Πόσες φορές, σαν κατέβαινε νερό, έριχνα ένα ξύλο κι έτρεχα να το προλάβω πριν ξεπεράσει το δρόμο και το χάσω σε κάποια από τις τσιμεντένιες διασταυρώσεις του.
04/02/2013 - 09:28Μαγικές παιδικές αναμνήσεις
Πρωί Δευτέρας στη δουλειά, κλεισμένος σε ένα γραφείο μπροστά από τον υπολογιστή. Έξω βρέχει και εγώ κοιτάζω το ρολόι, η ριμάδα η ώρα δεν περνάει. Και ξαφνικά έρχεται στο μυαλό μου η μόνη λέξη, η μόνη εικόνα που μπορεί να μου φτιάξει την διάθεση...ΙΚΑΡΙΑ.
22/01/2013 - 00:23Αϊράκι
Το δέρμα που κατοικώ -έτσι λέει και ο Αlmodovar- έχει πάνω χαραγμένη μια λέξη. Με μελάνι. Δεν έχει το χρώμα που έχουν τα νερά γύρω γύρω απ το νησί. Και δεν έχει ούτε τη μυρωδιά του χορταριού που χώνεται στα ρουθούνια, μόλις κάνεις δυο βήματα απ’ τους κάβους. Είναι απλώς μία λέξη που κρύβει μέσα της, αφορμές για να μεγαλώνω με μια θύμηση.
28/11/2012 - 00:17Αναζητώντας τον μπιρ-παρά-δεισο
Και πού να πάμε δηλαδής; Αφού εδώ τους παραδείσους τους ξέρουμε, που να ψάχνουμε νέους τώρα, και πες τους βρήκαμε, θα είναι οι ίδιοι; Θα έχουνε μυρωδίες δεμένες με εικόνες; Σε κάθε σημείο, σε κάθε τοπίο θα είναι τόσο γλυκά παντρεμένες με διαφορετικές αισθήσεις;
26/11/2012 - 00:11είναι που θες να πας για λίγο κάτω μα...
Ρε παιδί μου να ήταν κάπως αλλιώς, δεν ξέρω. Nα μην τελείωναν οι εποχές, να μην φεύγαν οι άνθρωποι. Ή να μπορούσες να γυρνάς εσύ εκεί για λίγο, σε ό,τι σου λείπει, όποια στιγμή θελήσεις σε όποια ηλικία.
