16/11/2011 - 00:25Το τηγάνι στη μνήμη
Πριν μπω στην εφηβεία και κυριαρχήσει η λωλάδα που χαρακτηρίζει τη συγκεκριμένη φάση της ζωής μας λάτρευα όλες τις δουλειές που είχαν σχέση με τις καλλιέργειες και τα ζώα. Ήξερα να κλαδεύω και να μπολιάζω, μάλιστα ο πάππους μου έλεγε πάντα με καμάρι ότι «έπιανε» το χέρι μου.
14/11/2011 - 00:24Ο μώλος στην άκρη της όασης
Φάνηκε, φάνηκε! Κάποιος έδωσε το σύνθημα καθώς η πλώρη του «Ικάρου» μόλις ζύγωσε το Φάρο του Κάβο Πάπα!
09/11/2011 - 00:08Το νησί των πειρατών
Δεν ξέρω πώς γίνεται αλλά κάθε πρωί με ξυπνάει κάποιος «τελάλης, που περνάει κάτω από το μπαλκόνι μου και φωνάζει. Την μία είναι ο παλιατζής, την άλλη ο μανάβης, τώρα τελευταία ακούς πολύ πήλινη γλάστρα!
31/10/2011 - 02:31Απ’ έξω προς τα μέσα
Κοιτώντας απ' έξω προς τα μέσα βλέπεις τα ερείπια απ' τη στέγη που κατέρρευσε πια. Κι όμως, σα να ήταν χτες που είχε στο ράφι τα βαζάκια με το γλυκό, τα άνυδρα ντοματάκια που κρέμονταν από την οροφή, τον μπότο με γάλα πρόσφατα αρμεγμένο στο τραπέζι και καθούρες στην άρμη να σκληραίνουν και να νοστιμίζουν με τις μέρες που κυλούσαν αργά-αργά.
21/10/2011 - 00:10Σκάντζα ντάμα
Εμείς ευρωπαϊκά χορεύαμε. Οι παλιοί χορεύανε καριώτικο, άντε και κάνα καλαματιανό όσοι ξέρανε. Μετά μάθαμε βαλς, ταγκό, φοξ αγγλέ... Θυμάμαι τη μάνα μου, πριν τον πόλεμο είχανε έρθει κάτι ξαδέλφες της, Αιγιπτιώτισσες, και της δείχνανε τα βήματα. Έτσι μάθαμε κι εμείς.
29/09/2011 - 00:20Καλοκαίρια χωρίς παραλία
Καλοκαίρια πάνω σε βράχο, τριγυρισμένα από βράχο, στοιχειωμένα από δαύτον… «όχι, εμείς δεν έχουμε παραλίες στο χωριό, δυστυχώς» η αιώνια αποστροφή… «όχι, από τα βράχια βουτάμε, κατευθείαν στα άπατα, εκεί ξαπλώνουμε και για να στεγνώσουμε… και τα βράδια… εκεί»… Αλυκές… Μόλος… Βότσος… Μπαρκαδούρος… Λειβάδα… Έλικας… Φόφλακας… Κόκκινος Βράχος… Κυρά της Θάλασσας…
20/09/2011 - 01:03Περί Ικαρίας και άλλων προσωπικών δαιμονίων
Κάθε φορά που γνωρίζω καινούριους ανθρώπους, στο πρώτο "άβολο" μισάωρο της γνωριμίας πέφτουν πάντα οι ίδιες ερωτήσεις. Ξέρεις, "τι δουλειά κάνεις;", "που μένεις;", "από που είσαι;" κλπ κλπ...
Αφότου απαντήσω λοιπόν, οι αντιδράσεις είναι σχεδόν οι ίδιες κάθε φορά..Ας τα πάρουμε ένα ένα:
03/08/2011 - 19:25Ικαριά μου
Είναι οι μυρωδιές σου; Είναι τα παιδικά μου χρόνια ,που είναι βαλμένα εκεί; Να είναι οι άνθρωποι; Χαρές και πίκρες και έρωτες και ίντριγκες του καλοκαιριού; Είναι τα υπέρ και τα κατά σου;....τα κατά νομίζω πιο πολύ…κανείς δεν είναι τέλειος!
26/07/2011 - 22:23Φορτωμένα ταξίδια
Θυμάμαι τη μυρωδιά του καφέ. Σήμαινε ότι είμαστε πια έτοιμοι να φύγουμε, καθώς την παραμονή της αναχώρησης ο πατέρας μου κουβάλαγε τελετουργικά στο σπίτι μια τεράστια ποσότητα καφέ Λουμίδη.
03/07/2011 - 15:49η πιτσιρΙκαρία
«Το παιδί του βράχου» σε φώναζαν γιατί όποτε και να κοιτούσε κανείς τη θάλασσα, μέσα ήσουν! Άλλαζες δέρμα κάθε καλοκαίρι, μαύρη κουκίδα σ’ έναν πλανήτη μπλε, συντεταγμένη ευτυχίας σ’ ένα τέλειο κόσμο, με το μόνο λάθος του Δημιουργού ότι οι μπανάνες δεν είναι γεμιστές με μερέντα.
