Ο καθρέφτης είναι ένα πολύ καλό μέσο από πολύ παλιά για να ερχόμαστε σε επαφή με την ομορφάδα μας. Βοηθάει πολύ να μην βγαίνουμε από το σπίτι μας σαν τους μουρλούς… αναμαλλιασμένοι, ντυμένοι όπως να ‘ναι  και  μακιγιαρισμένοι όπως να ‘ναι, [ασχέτως αν κάποιοι δεν τον συμβουλεύονται αρκετά (άσχετο και αυτό)].

Επίσης τα παλιά χρόνια ή σε συνθήκες  «survivor» χρησιμεύει και για να ανάψεις φωτιά.

Στην Ικαρία λοιπόν, τα καθρεφτάκια  είναι  «αντίο», «εις το επαναδείν», «σε περιμένουμε να ξανάρθεις», «περάσαμε υπέροχα», «είμαι ερωτευμένος με την πάρτη σου», μου έχει τύχει να λένε ακόμα και «συλλυπητήρια».

Φεύγοντας με το πλοίο, αφού τακτοποιήσεις την πραμάτεια σου, η έννοια σου είναι να ανέβεις στο κατάστρωμα να αποχαιρετήσεις το νησί… και να που σε αποχαιρετάει και αυτό! Κοιτάς τις αυλές του απ’ όπου ξεφυτρώνουν τα καθεφτάκια για σινιάλο. Μιλάς μαζί του, με τους ανθρώπους που αφήνεις πίσω. Τα βουνά και οι παραλίες λαμποκοπούν και η πηγή της λάμψης όσο και η επιμονή της έρχεται η λάμψη, σε κάνουν να… ξέρεις τι σου λέει. Σε πιάνει λιγωμάρα και ένας κόμπος στο λαιμό… θες να γυρίσεις.

Τα τελευταία χρόνια, που υπάρχουν τα κινητά, το καθρεφτάκι συνοδεύεται και από ατάκες του στυλ: «έλα, με βλέπεις;», «εσύ με στραβώνεις» , «κούνα το λίγο αριστερά - δεξιά, δεν το βλέπω», «σταμάτησα να το βλέπω… καλό μου ταξίδι».

Αυτόν τον αποχαιρετισμό τον θυμάμαι από τότε που ήμουν δύο χρονών. Δεν ξέρω από πού προήλθε αυτό το έθιμο. Ίσως επειδή παλιά τα πλοία της γραμμής ήταν λαϊκής βάσης και ένα μερίδιο ανήκε και στους Ικαριώτες, ίσως επειδή κάποιοι καπετάνιοι κατά καιρούς ήταν Ικαριώτες και σφύριζαν σε κάθε καθρεφτάκι που έβλεπαν χαιρετώντας τους δικούς τους, ίσως από ακόμα παλιότερα που άναβαν τις φωτιές τις νύχτες για να ειδοποιούν τα πλοία για τις ξέρες.

Αυτό που ξέρω όμως σίγουρα είναι ότι αυτή η συνομιλία του αποχαιρετισμού, σου αφήνει ακόμα μια γλυκιά ανάμνηση  που γίνεται όρκος να ξαναγυρίσεις στο νησί.

Μυρτώ Αξαρλή
mirtax_gr@yahoo.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Μυρτώς Αξαρλή.