Φεύγω βιαστικά για τη δουλειά, βρέχει και έχει πολύ κίνηση, οι Αθηναίοι με ταλαιπωρούν! Και σιγά μη βρω να παρκάρω... Αποκλείεται! Ο κυριούλης μόλις φεύγει και είμαι στα δέκα μέτρα! Χμ, δυσκολεύεται λίγο να το βγάλει. Ευτυχώς βγήκε η κυριούλα να του κάνει κουμάντα:

Κοιμάμαι με το παράθυρο ανοιχτό στη λεωφόρο. Αργά το απόγευμα, για μεσημέρι. Ο ήλιος δύει στα σεντόνια μου και οι μηχανές περνάνε κάτω απ’ το κρεβάτι. Κοιμάμαι και συνεχίζω ενεργά να παίρνω μέρος στην κίνηση της πόλης. Και έρχεται κι αυτή μαζί μου. Τρυπώνει μες τον ύπνο μου και μπαίνει στα όνειρά μου:

Στην πόλη τα καλοκαίρια ξημερώνει αλλιώς. Ακόμη πριν βγουν οι πρώτες ακτίνες του ήλιου, βγαίνουν τα πρώτα αυτοκίνητα. Κάτι ξεχασμένα πουλιά προσπαθούν να συμβάλουν στη μαγεία της ανατολής αλλά τα προλαβαίνει η βοή των μηχανών. Ο ήλιος σκάει ξεθωριασμένος κι ας είναι καινούριος, πασχίζει να περάσει τις πρώτες ακτίνες του ανάμεσα από πολυκατοικίες και τα αποκαλυπτήρια είναι θλιβερά.

Θα έρθουν οι φίλες μου να με πάρουν από το σπίτι πολύ νωρίς. Θα ξεκινήσουμε μαζεύοντας λουλούδια από τη δική μας αυλή. Και θα συνεχίσουμε σε όλο το χωριό, σε κάθε αυλή. Οι νοικοκυρές μας διαλέγουν τα πιο φρέσκα και μας τα δίνουν απλόχερα. Θα φτάσουμε στην εκκλησία πολύ πριν το μεσημέρι. Θα έχουν μαζευτεί όλα τα παιδιά.