ikariamag | ελεύθερες πτήσεις - της Ηλέκτρας Πάστη
της Ηλέκτρας Πάστη
Ήμασταν στο νησί από αρχές Ιουνίου. Η μαμά, τα αδέρφια μου κι εγώ. Ο μπαμπάς που δεν είχε πολλή άδεια καθυστερούσε να έρθει. Δεν ξέρω για ποιο λόγο εκείνο το καλοκαίρι τον περίμενα με τόση ανυπομονησία. Ίσως βέβαια και να ήταν όλα τα καλοκαίρια έτσι, αλλά να θυμάμαι αυτό γιατί τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν ακριβώς όπως τα ήθελα.
Είχε πια σκοτεινιάσει όταν το αυτοκίνητο πάρκαρε δίπλα στο ξενοδοχείο. Οι πόρτες άνοιξαν σχεδόν παράλληλα και βγήκαμε όλοι μαζί. Η Νατάσα κοντοστάθηκε και μας είπε να κοιτάξουμε ψηλά, στον ουρανό της Τσαγκαράδας, στα φωτεινά αστέρια. Κοίταξα ψηλά και σχεδόν αυτόματα είπα «Παιδιά συγνώμη, αλλά ο ουρανός στην Ικαρία είναι καλύτερος».
Ναι, πάει καιρός από την τελευταία μου ελεύθερη πτήση. Είναι βλέπετε που νοιώθω πως πάντα οι ιστορίες μου και τα κείμενά μου πρέπει να έχουν ένα δίδαγμα στο τέλος, ένα μάθημα ζωής και τα ρέστα. Έτσι όταν ξεμένω από διδάγματα και συναισθηματικοκοινωνικές ιστορίες, δεν γράφω πτήσεις και ο Αρχισυντάκτης γκρινιάζει.
Έτσι είναι, ο Σεπτέμβρης θα θυμίζει πάντα σχολείο και μυρωδιά από ξυσμένα μολύβια και καινούρια τετράδια. Οι παλιοί φίλοι έρχονται με νέες ιστορίες να σε συνεπάρουν και η βιασύνη για τη νέα σχολική χρονιά ξεκινάει από ένα πρόχειρο ξεφύλλισμα στα νέα μας βιβλία. Τι άραγε θα συμβεί; Τι θα μάθουμε φέτος; Θα έρθει κάποιος καινούριος συμμαθητής; Θα έχουμε αλλαγές στους καθηγητές και τους δασκάλους;