Ήμασταν στο νησί από αρχές Ιουνίου. Η μαμά, τα αδέρφια μου κι εγώ. Ο μπαμπάς που δεν είχε πολλή άδεια καθυστερούσε να έρθει. Δεν ξέρω για ποιο λόγο εκείνο το καλοκαίρι τον περίμενα με τόση ανυπομονησία. Ίσως βέβαια και να ήταν όλα τα καλοκαίρια έτσι, αλλά να θυμάμαι αυτό γιατί τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν ακριβώς όπως τα ήθελα.

Το καράβι έφτασε στον Άγιο Κήρυκο αργά το απόγευμα. Δεν είχε ήλιο, αλλά ήταν ακόμα φωτεινά. Ο μπαμπάς κατέβηκε, υποθέτω μας φίλησε (αν και δεν θυμάμαι), έδωσε τα πράγματα στη μαμά η οποία τα έβαλε στο LADAκι μας και με τη σειρά της του έδωσε το ψαροντούφεκο. Δεν πήγε μακριά. Πίσω από το λιμάνι πήγε και μάλιστα βούτηξε με το σώβρακο. Να κάτι που θυμάμαι σίγουρα! Το παιδικό μου μυαλό κλονίστηκε.

Πώς γινόταν να μην θέλει να κάτσει μαζί μου; Να παίξουμε; Να κάνουμε παρέα; Μα καθόλου δεν του είχα λείψει πια;

Χρόνια μετά, βλέπω αυτή την ανάμνηση από την καλή της μεριά και κλείνω το μάτι στο μπαμπά που ίσως με βλέπει από κάπου.

Ό, τι και να συμβαίνει, όσα παιδιά και να’ χουμε, όση δουλειά και να’ χουμε, ακόμα και αν οι υποχρεώσεις είναι πιο πολλές από τα ψάρια της θάλασσας, πρέπει πάντα μα πάντα να βρίσκουμε χρόνο για «ψαροντούφεκο».

Οποιο έχει ο καθένας!

Ηλέκτρα Πάστη
elektra.pasti@ikariamag.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Ηλέκτρας Πάστη.