Όλο ως "μικρή" πάω στην Ικαρία, θέλω να πάω και λίγο σαν μεγάλη. Αφού μεγάλη είμαι πια! Να φτάσω μόνη μου στον Εύδηλο χαράματα, να μη με περιμένει κανείς και να ανέβω όλο το δρόμο ως τις Ράχες μόνη μου. Να χαζέψω τους ξενύχτηδες στα καφενεία, να μποτιλιαριστώ ως το Φύτεμα, να περάσω πάνω από τις κόκκινες πρωινές παραλίες, ν' ανηφορίσω σιγά-σιγά μέσα στα πεύκα.

Μετά θα μπω στο σπίτι μου, το πατρικό, θα γυρίσω όλα τα δωμάτια για να βεβαιωθώ πως είναι όλα όπως τα άφησα και να σιγουρευτώ πως έχω φτάσει. Το πρωί θα ξυπνήσω σα να μην είχα φύγει ποτέ. Λες και όλη η υπόλοιπη ζωή μου ήταν όνειρο που δε με νοιάζει καν αν ήτανε καλό η άσχημο. Ο χρόνος σταματάει και προς τα μπρός και προς τα πίσω. Δε σταματάει ακριβώς αλλά κάτι γίνεται εκεί με το χωροχρόνο κι αυτή τη θεωρία της σχετικότητας που ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω αλλά νομίζω πως την έχω ζήσει. Ντεζαβού με θεωρίες για υψηλόβαθμους αλαφροΐσκιωτους.

Ύστερα θα συνεχίσω σαν ενήλικη, θα πάω στην κουζίνα και θα σκεφτώ τι θα μπορούσα να μαγειρέψω για μεσημέρι. Θα το μετανιώσω κατ’ ευθείαν γιατί δεν υπάρχει λόγος να το παρακάνω, κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ, το σπίτι αυτό έχει άλλη νοικοκυρά. Οπότε θα αρκεστώ σ' έναν ελληνικό καφέ που θα πιώ στη βεράντα, με γάτες και με μυρωδιές, φύλλα και χρώματα και κανέναν περαστικό επισκέπτη που θα σκάσει με τα πρωινά νέα που και καλά δεν ξέρει αλλά θα τα βγάζει σιγά-σιγά κι αβίαστα γιατί γι' αυτό πέρασε άλλωστε.  

Οι φίλοι μου μεγάλωσαν κι αυτοί, έχουν δουλειές πολλές, δεν προλαβαίνουμε ν’ αράζουμε στην παραλία με τις ώρες. Περνάνε λίγο βιαστικά για μια βουτιά και ύστερα τρέχουν. Ξεροσταλιάζω στα μαγαζιά τους περιμένοντας να πούμε λίγο τα δικά μας ανάμεσα στους πελάτες.

Σε πανηγύρι θα βρούμε χρόνο όμως να πάμε. Όχι αργά, ούτε στο όρθιο και σε πεζούλες με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι. Θα πιάσουμε τραπέζι από νωρίς! Ναι καλά εντάξει, μην τρελαθούμε κιόλας, πιάστε το και θα 'ρθω.

Τι άλλο θα κάνω ως μεγάλη; Θα πάω σε εστιατόριο μετά την παραλία αντί να κάτσω στην καντίνα να τρώω σάντουιτς και να πίνω μπίρες. Μετά, ενώ θα έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι θα τον βγάλω για ποτό στα μπαράκια το βράδυ, θα με πάρει ο ύπνος και δε θα ξυπνήσω μεσάνυχτα ν’ αρχίσω να ετοιμάζομαι για βόλτα.

Μη σου πω ότι θα πεταχτώ και μέχρι το ιατρικό κέντρο για κάτι εκκρεμότητες κατάλοιπα αστικού στρες.

Μήπως δε λέει τελικά να πάω ως ενήλικη; Άσε που μόνο που το σκέφτηκα, άρχισε να χτυπιέται αυτό το εγκλωβισμένο πιτσιρίκι που 'χω μέσα μου και να με παρακαλάει: "Τουλάχιστον εκεί μείνε παιδί"!

Σκάσε διάολε!

Φαηδόνα

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Φαηδόνας.