Υπάρχει ένα μέρος, «δυο κουμαρές δρόμο» από το σπίτι μου στην Ικαρία, που μόλις διαβώ το κατώφλι το πρωί στρέφω το βλέμμα μου κατά εκεί να το κοιτάξω. Σαν να είναι αυτό που καθορίζει την ύπαρξη μου στο χώρο, που βεβαιώνει ότι όλα είναι εντάξει, πως είμαι εκεί που πρέπει να είμαι. Ένα μέρος που στη καρδιά μου είναι το πιο ψηλό βουνό του κόσμου τούτου, αφού από εκεί πάνω μπορώ να δω τα πάντα.

Προ ημερών διάβασα στο ikariamag μια πρόταση δημιουργίας πανεπιστημιακής σχολής ανανεώσιμων πηγών ενέργειας στην Ικαρία. Η σχετική είδηση είχε από κάτω γύρω στα 35 “Like”, εικάζω καλοπροαίρετων ανθρώπων που βρήκαν την ιδέα καλή. Εγώ πάλι τη βρίσκω κακή. Ατυχώς δεν υπάρχει κουμπάκι “Not Like” οπότε αναγκάζομαι να γράψω μια πτήση επικαιρότητας αντί για τις συνήθεις αυτοβιογραφικές ιστοριούλες, ώστε να μπορέσω να εκφράσω τις αντιρρήσεις μου.

Δεν το φανταζόμουν πως μπορεί η δικιά σου ανεργία να προκαλεί τέτοια αμηχανία στους άλλους. Ντρέπονται που ρώτησαν πως πάει η δουλειά λες και έγινε κάτι που το ξαναθύμισες. Λες και το ξέχασα. Μετά πάντα ακολουθεί η ίδια ερώτηση ‘και; ψάχνεις καθόλου για δουλειά;’

Σχεδόν τρία χρόνια ikariamag. Νιώθω πως αυτό το περιοδικό μάς έφερε πιο κοντά στην Ικαρία (ειδικά εμάς τους νέους που το ίντερνετ είναι μια ανακάλυψη της εποχής μας) ή μήπως είναι η ιδέα μου;