Όταν ήμουν μικρό, ένοιωθα ιδιαίτερη περιφάνεια για τις μελανιές και τις γρατζουνιές που είχα στα πόδια μου. Ήταν κάτι σαν παράσημα και όταν γυρνούσα στην Αθήνα το Σεπτέμβρη, τις κοιτούσα και σκεφτόμουν τις περιπέτειές μου. Το βούνιο στον Άγιο και τις εξορμήσεις, τους βράχους στου Τσουκαλά και στο Παγοποιείο που βουτούσα (και φυσικά σκοτωνόμουν) και τα κάθε λογής βάτα που με έγδερναν. Τα σημάδια όμως μέχρι το τέλος του Σεπτέμβρη είχαν εξαφανιστεί.
Άπειρα τα διπλά μηνύματα σ’ αυτή τη ζωή. Απ’ την μέρα που γεννιέσαι, ζεις μέσα σ’ αυτά. Μη πέσεις και χτυπήσεις γιατί θα στις «βρέξω» ( μα αφού δεν θέλεις να πονέσω γιατί να μου τις «βρέξεις» κι από πάνω;) Αν δεν φας το φαί σου, δε θα σ’ αγαπώ (μα τελικά μ’ αγαπάς και θέλεις να τρώω ή δε μ’ αγαπάς;)
Οι παραδοσιακοί οικισμοί της Ικαρίας είναι στους περισσότερους από εμάς πια γνωστοί. Σπίτια μονόχωρα, αντιπειρατικά όπως τα ονόμασαν μετέπειτα, φτιαγμένα από πέτρα, χωρίς συνθετικό υλικό, ενώ η στέγη ήταν καλυμμένη με μία πλάκα Ικαρίας. Ήταν όλα κρυμμένα καλά μέσα σε πυκνή βλάστηση και προσαρμοσμένα στο φυσικό περιβάλλον,ώστε να είναι αόρατα από οποιοδήποτε σημείο,για λόγους ασφαλείας.