Ήταν Μεγάλη Πέμπτη. Τραπέζια, καναπέδες, πάγκοι, κάθε επίπεδη επιφάνεια του σπιτιού, ακόμα και τα κρεβάτια, ήταν σκεπασμένα με κουβέρτες. Από κάτω η ζύμη των τσουρεκιών που μοσχοβολούσε μαχλέπι και μαστίχα φούσκωνε για να πάρει τη θέση της στο φούρνο.

:Είναι Μεγάλη Εβδομάδα και θυμήθηκα πως πριν μερικά χρόνια μού ζήτησε η φίλη μου η Γιάννα να έρθει μαζί μου στην Ικαρία το Πάσχα . Δεν είχε πάει ποτέ. Είπα να μην της χαλάσω το χατίρι και αποφάσισα να την φιλοξενήσω για πέντε ημέρες στο νησί.

-Εγώ είμαι εδώ, απ’ την Αθήνα. Εδώ γεννήθηκα. Εσύ;
- Κι εγώ εδώ, μα είμαι από την Ικαρία.

Ο ένας κάθεται στο παγκάκι της πλατείας. Γαμπρός στο νησί, λάτρης της φύσης και της πεζοπορίας. Ο άλλος, λίγο μέτρα πιο κει, με τα ψώνια στα χέρια περιμένει να τον βάλω στο αμάξι.

Διάβασα την πτήση της Δώρας μετά τα γεγονότα στη Μανωλάδα και δεν μπορούσα να το πιστέψω πόσο πολύ συμφωνούσα μαζί της… Με χέρι σκάρτο από την τενοντίτιδα, σφίγγω τα δόντια και γράφω –κυριολεκτικά και μεταφορικά- με πόνο, τις πέντε αράδες που δεν μπορώ να κρατήσω μέσα μου άλλο.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1920, οι Η.Π.Α. πέρασαν ένα νόμο που περιόριζε, αν δεν απαγόρευε τελείως, την μετανάστευση από τις χώρες της Νότιας Ευρώπης. Ο λόγος τους ήταν απλός και αντηχεί έως τις μέρες μας: άνθρωποι από αυτές τις χώρες, την Ισπανία, την Ιταλία, την Ελλάδα, θεωρούνταν κατώτεροι και χαμηλής διανοητικής ικανότητας.

Απολαυστικές, διδακτικές, γόνιμες και απολύτως συμβατές με τους σύγχρονους προβληματισμούς για την Ελλάδα της κρίσης ήταν οι ανιχνεύσεις δυο νέων σκηνοθετών που παρουσίασε το CineDoc στις 17/4/2013 στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών. Όμως, η ευτυχής συγκυρία της κοινής προβολής τους μου αποκάλυψε και άλλες αρετές των δυο αυτών ντοκιμαντέρ που ούτε οι δημιουργοί ούτε οι παραγωγοί κι οι διοργανωτές της κοινής προβολής μπορούσαν να φανταστούν.

Αυτό που ζούμε δεν υπάρχει, μου λέει μια φίλη, μετανάστες εργάτες, φράουλες, σφαίρες κι αίμα, μια από κείνες τις ντροπές που κρέμονται στα χείλη, καίνε το μυαλό, πονάνε και τσουρουφλίζουνε το δέρμα.

18/04/2013 - 11:06η ντροπή

Σε τι κόσμο ζούμε; Βαρέθηκα να μην αναρωτιέμαι! Θέλω να απορήσω, να σκεφτω τι να κάνω, να αντιδράσω, να πράξω. Πώς να πολεμήσεις το έγκλημα με φιλοσοφίες; Πώς να πολεμήσεις τη βία με ανεμελιά και χαμόγελα;

Καλώς ορίσατε στην πιο διαδραστική πτήση του ikariamag. Θα χρειαστείτε πολλή φαντασία και κάποια στιγμή θα χρειαστεί να σηκωθείτε όρθιοι… Έτοιμοι; Πάμε. Λοιπόν, είναι καλοκαιράκι, κάνω διακοπές και μία από τις πρώτες μέρες που είμαι κάτω, η μαμά μου, μου ανακοινώνει ότι θα μείνει στον Άγιο με τη γιαγιά μου. Πριν φύγει το βράδυ μου λέει «Το πρωί που θα ξυπνήσεις, θα ανοίξεις το κοτέτσι και θα βγάλεις έξω τις γαλοπούλες.

Σελίδες