Φεύγει και ο Ιούνιος, τελείωσαν τα σχολεία και οι περισσότερες Καριωτίνες μαμάδες της Αθήνας, στέλνουν τα παιδιά τους στη γιαγιά στην Ικαρία για τρεις μήνες. Απίστευτη εμπειρία για τα Καριωτάκια που εξαιτίας του μεγάλου αυτού χρονικού διαστήματος που περνούν όλα μαζί , διατηρούν φιλίες και στην Αθήνα. Αναρωτιέμαι, μετά πώς γυρνάνε πίσω;
Φαντάσου τώρα τον ηλικιωμένο συγγενή σου στο νησί. Ταλαιπωρημένος και μ’ ένα εγκεφαλικό να του έχει αφήσει κουσούρι Κι να μη μπορεί να περπατήσει εύκολα. Επειδή το Νοσοκομείο της Ικαρίας (ξέρεις, αυτό που οι συντοπίτες μας φτιάξανε με δωρεές) σιγά - σιγά απαξιώνεται από το κράτος, χρειάζεται αυτός ο άνθρωπος να κάνει ιατρικές εξετάσεις ανά διαστήματα στη Σάμο.
Την ξύλινη σκάλα που ένωνε τις δυο κατοικίες δεν την ανεβαίναμε ποτέ. Μόνο η μάνα και μόνο όταν την καλούσαν οι σπιτονοικοκύρηδες. Αυτό συνέβαινε συγκεκριμένη μέρα και ώρα. Όταν άρχιζαν «Οι Πανθέοι». Μας είχε ήδη τακτοποιήσει στα κρεβάτια μας, μας είχε πει κι από ένα παραμύθι και μετά, μόλις ακουγόταν η μουσική των τίτλων, έσιαχνε τα μαλλιά και τη ρόμπα, περίμενε κάνα λεπτό,
Εγώ, η δουλειά μου, οι ανάγκες μου, οι υποχρεώσεις μου. Αλλά ας αφήσουμε το «μου» το «εγώ» και ας πάμε στο «μας» στο «εμείς» Ας αφήσουμε αν θέλετε τους χαραμοφάϊδες, τους αργόσχολους υπαλλήλους της ΕΡΤ ή αλλιώς τα φερέφωνα της εκάστοτε κυβέρνησης. Άλλωστε ο έλεγχος της κατάστασης ήταν πάντα στα χέρια όλων των κυβερνήσεων που είχαν την ΕΡΤ για μαγαζί τους (δε ξέρω πως η νέα ΕΡΤ δε θα είναι μια από τα ίδια!).