Αλίμονο μου έτσι και πέρασε, το έχασα το μπάνιο μου για σήμερα. Και ποιος ακούει τις τσιρίδες και τα κλάματα; Όχι μόνο δε μετρούσαμε διπλά τα μπάνια (πρωί – απόγευμα) εμείς τα βουνίσια παιδάκια, αλλά αν χάναμε το λεωφορείο, ούτε ένα.

Φεύγει και ο Ιούνιος, τελείωσαν τα σχολεία και οι περισσότερες Καριωτίνες μαμάδες της Αθήνας, στέλνουν τα παιδιά τους στη γιαγιά στην Ικαρία για τρεις μήνες. Απίστευτη εμπειρία για τα Καριωτάκια που εξαιτίας του μεγάλου αυτού χρονικού διαστήματος που περνούν όλα μαζί , διατηρούν φιλίες και στην Αθήνα. Αναρωτιέμαι, μετά πώς γυρνάνε πίσω;

19/06/2013 - 10:54ΔΥΟ

Βρισκόταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι της βυθισμένη σε σκέψεις για αρκετή ώρα. Σκεφτόταν την κοινωνία μας. Την κατάντια της. Τους ανθρώπους της και τα άρρωστα πάθη τους που πια δεν τιθασεύονται. Τα νέα έφταναν σαν ορμητικά κύματα απ’ την πρωτεύουσα: ληστείες, βιασμοί, δολοφονίες, επιθέσεις…

Φαντάσου τώρα τον ηλικιωμένο συγγενή σου στο νησί. Ταλαιπωρημένος και μ’ ένα εγκεφαλικό να του έχει αφήσει κουσούρι Κι να μη μπορεί να περπατήσει εύκολα. Επειδή το Νοσοκομείο της Ικαρίας (ξέρεις, αυτό που οι συντοπίτες μας φτιάξανε με δωρεές) σιγά - σιγά απαξιώνεται από το κράτος, χρειάζεται αυτός ο άνθρωπος να κάνει ιατρικές εξετάσεις ανά διαστήματα στη Σάμο.

Ακούω και εγώ διάφορα τις τελευταίες ημέρες, γνώμες διαφορετικές, σενάρια, αντικρουόμενες απόψεις: Η ΕΡΤ των παιδικών μας χρόνων, η ΕΡΤ των παχυλών μισθών, η ΕΡΤ του Ζαχόπουλου, η ΕΡΤ των τεχνών, η ΕΡΤ των τεμπέλιδων, η ΕΡΤ των δημιουργών...

Την ξύλινη σκάλα που ένωνε τις δυο κατοικίες δεν την ανεβαίναμε ποτέ. Μόνο η μάνα και μόνο όταν την καλούσαν οι σπιτονοικοκύρηδες. Αυτό συνέβαινε συγκεκριμένη μέρα και ώρα. Όταν άρχιζαν «Οι Πανθέοι». Μας είχε ήδη τακτοποιήσει στα κρεβάτια μας, μας είχε πει κι από ένα παραμύθι και μετά, μόλις ακουγόταν η μουσική των τίτλων, έσιαχνε τα μαλλιά και τη ρόμπα, περίμενε κάνα λεπτό,

Εγώ, η δουλειά μου, οι ανάγκες μου, οι υποχρεώσεις μου. Αλλά ας αφήσουμε το «μου» το «εγώ» και ας πάμε στο «μας» στο «εμείς» Ας αφήσουμε αν θέλετε τους χαραμοφάϊδες, τους αργόσχολους υπαλλήλους της ΕΡΤ ή αλλιώς τα φερέφωνα της εκάστοτε κυβέρνησης. Άλλωστε ο έλεγχος της κατάστασης ήταν πάντα στα χέρια όλων των κυβερνήσεων που είχαν την ΕΡΤ για μαγαζί τους (δε ξέρω πως η νέα ΕΡΤ δε θα είναι μια από τα ίδια!).

Η Λεμονιά πόσωσε στο σπίτι το μούχρωμα. Άφησε τα κολοκύθια στο νεροχύτη, έβγαλε τις γαλότσες και ετοίμασε μια σούπα για το βραδινό της. Απαραίτητη συντροφιά της η τηλεόραση. ΝΕΡΤ την έλεγε και δεν απείχε πολύ από το νέο όνομα της ραδιοτηλεόρασης που ανακοινώθηκε.

Γύρισα προχτές από τη δουλειά και είχε πολλή ζέστη. Ο ήλιος έπεφτε σιγά σιγά και σκέφτηκα να ανοίξω μία μπύρα και να αράξω να την πιω στο μπαλκόνι. Έπρεπε όμως να τη συνοδεύσω με κάτι. Έτσι, άνοιξα το ντουλάπι και πήρα ένα πακέτο πατατάκια με γεύση ρίγανη.

Πρέπει να πάμε με το μπαμπά στο ΚΕΠ να υπογράψει μια υπεύθυνη δήλωση. Με την ταυτότητά του. Δοξάζω το Θεό που έχει ΚΕΠ δυο βήματα από το σπίτι και δε θα ταλαιπωρηθεί, στα ογδονταοχτώ του πλέον, με τις γραφειοκρατίες. Εκσυγχρονισμός και ηλεκτρονική διακυβέρνηση. Περί του πρακτέου τώρα:

Σελίδες

ikariastore banner