Πριν από την εποχή της κρίσης, πριν και από την εποχή της μη κρίσης, υπήρξε μια τρίτη στη σειρά εποχή, αυτή που είχε καλοκαίρια… ήταν καλοκαίρια με ξαδέρφια, με παιδιά οικογενειακών φίλων από καιρό χαμένων, με παλιούς συμμαθητές, τυχαίους γείτονες, καλοκαίρια με καρπούζι και γερμάδες, πεύκο και ρετσίνι, κοινή ψησταριά και λαθραίο παγωτό...

Την ίδια ώρα που ΟΛΑ αλλάζουν, που η ζωή καλπάζει και θα έπρεπε να ξεχάσουμε τις παλιές μας πρακτικές, στην Ικαρία κάποιοι κρύβονται πίσω από… πλαίσια.

1. Στην πτήση από Αθήνα προς Ικαρία φτάσαμε στο νησί βλέποντας τη Βοριοδυτική Ικαρία. 2. Στη συνέχεια βλέπαμε τις περιοχές Αυλακίου και Κάμπου. 3. Ακολούθησε ο Εύδηλος.

Εδώ και λίγες μέρες γνώρισα έναν συμπαθέστατο τουρίστα που προέρχεται από τη Νορβηγία. Είναι ευγενικός κι έχει μονίμως ένα τεράστιο χαμόγελο, προφανώς απολαμβάνει τις διακοπές του και ενδεχομένως την Ικαρία.

Ίσως από τους πιο δύσκολους Χειμώνες που γνώρισε ο τόπος μας τα τελευταία πολλά χρόνια! Και δεν αναφερόμαστε στον καιρό!

Το πρώτο βήμα περιπέτειας ξεκινούσε στα σκαλιά που κατέβαιναν προς τον αχυρώνα. Εκεί ήταν η αρχή του μονοπατιού. Απότομο στην αρχή, κατηφοριά δυνατή και δίπλα ο ποτιστής να σε ακολουθεί στη δικιά του παράλληλη διαδρομή. Πόσες φορές, σαν κατέβαινε νερό, έριχνα ένα ξύλο κι έτρεχα να το προλάβω πριν ξεπεράσει το δρόμο και το χάσω σε κάποια από τις τσιμεντένιες διασταυρώσεις του.

Ο αλυτρωτισμός είναι μια δύσκολη λέξη. Είναι και μια επίφοβη έννοια, η οποία κινητοποιεί συνειρμούς «Μεγάλης Ιδέας», ξαναθυμίζει ψευδό-ερωτήματα όπως «πότε θα ξαναπάρουμε την Πόλη;» και επαναφέρει σλόγκαν όπως «..πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα ‘ναι». Επικίνδυνα σκέψεις σε επικίνδυνους καιρούς….

Η ιστορία με το νοσοκομείο κρατάει πολλά χρόνια. Εμείς συμμετέχουμε τον τελευταίο καιρό που η φήμη του κλεισίματος του νοσοκομείου είναι γεγονός. Σε αυτό το διάστημα που είμαστε μέσα στην επιτροπή αγώνα γίνεται πολύς λόγος για τις πολιτικές διαστάσεις του θέματος.

Σαν να γεννήθηκε μεγάλη, μεσήλικας..., σαν να μην έζησε ποτέ νέα, έντονη, ευθυτενής, με λαμπερά μαλλιά και δέρμα. Σαν να μην την ενδιέφεραν τα εγκόσμια, τα ρούχα, η μόδα, τα παπούτσια, το κομμωτήριο, τα κοσμήματα, η γυναικεία φιλαρέσκεια..., κι αυτό το κατάλαβα όταν την είδα μετά από τριάντα ολόκληρα χρόνια τυχαία μέσα στο σουπερμάρκετ των Εξαρχείων.

Μεγαλωμένη στην Αθήνα, σπουδές Πάτρα, καταγωγή από Ικαρία και Σάμο (όχι, οι γονείς μου δεν γνωρίστηκαν στο πλοίο) και τώρα μ’ ένα πρόγραμμα για σπουδές στο κρύο Βέλγιο. Δεν μετανάστευσα ακόμα μόνιμα, 6 μήνες είναι, θα περάσουν.

Σελίδες