Κοινά είναι ο ήλιος, ο αέρας, ο άνεμος, η θάλασσα, οι ακτές, τα βουνά, τα τρεχούμενα νερά και τα ιαματικά νερά, οι σπόροι, ο ορυκτός πλούτος, τα δάση... Η ιδέα των κοινών είναι τόσο παλιά όσο είναι και ο άνθρωπος και απ’ αυτά εξαρτάται η ίδια η ζωή. Αυτά καλούνται οικολογικά ή φυσικά κοινά και δεν ανήκουν σε κάνεναν.

Ένας από τους μεγαλύτερους φόβους στη διάρκεια μίας πτήσης είναι το κενό αέρος. Για όσο διαρκεί, λίγο ή πολύ, όλοι μας ανησυχούμε. Κλείνουμε τα μάτια και περιμένουμε να νιώσουμε πάλι τη δύναμη του αέρα στην ουρά και στα φτερά για να συνεχίσουμε την πτήση μας.

...πίνωντας τον καπουτσίνο μου (όχι, δεν είχα και στο χωριό μου!) στην αυλή του σπιτιού μας (ανήκει σε όλους μας), με τον βοριά και τον ήλιο κυρίαρχους στο παιχνίδι, με τις πασχαλιές να τους αντιστέκονται, με το νότιο αιγαίο να ασπρίζει...ανοίγω το βιβλίο του Κώστα Αξελού να διαβάσω τις σκέψεις του στοχαστή για την "μοίρα της σύγχρονης Ελλάδας" (βρείτε το, διαβάστε το)..

Εκνευρίζομαι, εκνευρίζομαι πολύ με όλες τις διαφημίσεις για το internet.. Δηλαδή είναι δυνατόν κάποιος να βαριέται στις διακοπές; Και οκ, άντε και να δεχτώ ότι το Πάσχα βαριέται γιατί ίσως η παρέα του δεν κατέβητε στο Χωριό ή ίσως γιατί δεν του αρέσει η σούβλα ή τα κόκκινα αυγά, αλλά το καλοκαίρι γιατί;