19/06/2011 - 21:06city lights

H πόλη αλλιώς. Η φωτεινή όψη μιας σκοτεινής Αθήνας. Από τους Γιώργο Τσιμπίδη & Θοδωρή Σταμπέλο.

Προχθές το βράδυ, η Σελήνη ντράπηκε να εμφανιστεί έτσι. Άφωτη, μελί, καφέ, σα λερωμένη, με μια βαριά κι ασήκωτη σκιά ουράνιου σώματος να πέφτει καταπάνω της, και μάλιστα σε κατάμαυρο φόντο, που δε φωτιζόταν πια από την ίδια, όπως όλοι θα περιμέναμε κανονικά, λόγω Πανσελήνου...

Απόψε (15/6), 46 λεπτά πριν τα μεσάνυχτα κι ενώ οι Αγανακτισμένοι θα βρίσκονται στο Σύνταγμα, εκεί πάνω στο ουρανό (ο οποίος δεν έχει τσιμεντωθεί ακόμα και εξακολουθεί να είναι φύση) θα γίνει ολική έκλειψη σελήνης η οποία προβλέπεται να ολοκληρωθεί κανονικά -δηλαδή το φεγγάρι πολύ σύντομα θα ξαναβρεί το φως του.

Ο νέος μόλις είχε μπει στο σπίτι της όταν έπεσε πάνω στον πίνακα του Charles Paul Landon που απέδιδε τον Δαίδαλο να βοηθά τον γιο του να ανυψωθεί. Την βρήκε όρθια στην πίσω αυλή, δίπλα σε μια πέρδικα που έστεκε στο κλαδί με ένα νεκρό φίδι στο στόμα. Δε γνώριζε την ύπαρξη αυτής της γυναίκας. Τον είχε καλέσει η ίδια. Του είπε ότι ήθελε να του μιλήσει. Μάλιστα, η φράση που χρησιμοποίησε ακριβώς ήταν: «Ήρθε η ώρα!».

Τον έβαλε κάτω από μια παμπάλαια κουτσουρεμένη λυγαριά και κάθισε δίπλα του – πρώτη φορά καθόταν κάποιος δίπλα του για να μιλήσει στο κασετοφωνάκι. Ξεκίνησε να μιλά. Αμέσως τού ήρθε στο νου ο ήχος της φωνής της όταν πρωτομίλησαν, που τη ρώτησε ποια είναι και η απάντησή της του 'κοψε τα γόνατα: «Με λένε Ναυκράτη. Μια δούλα είμαι. Η μάνα του Ικάρου». 

Του Αγίου Πνεύματος σήμερα κι εμείς υμνούμε το ικαριώτικο …πνεύμα!

Για την Ικαρία τον Ιούνιο, μακριά από τις ορδές των τουριστών του Αυγούστου, ούτε έχω γράψει, ούτε έχω ξαναπεί. Είναι ευκαιρία. Για την Ικαρία έχουν γράψει πολλοί – πρώτος εγώ αρκετές φορές. Έρωτας ανεξίτηλος – μια καλή μοίρα μου δωσε τη μισή καταγωγή από εκεί, την άλλη μισή από τη Νάξο.

06/06/2011 - 20:34πτήση

Ακούμπησε το χέρι της απαλά. Ούτε κι ο ίδιος δεν πίστευε αυτό που είχε μόλις τολμήσει να κάνει. Είχε περάσει την τελευταία ώρα βυθισμένος σε σκέψεις, κοιτώντας τα μακριά μαλλιά της, με το Ικάριο Πέλαγος να λάμπει στο φως του φεγγαριού πίσω της. «Τι να κάνω;» αναρωτιόταν με αγωνία. «Τι θέλει…;».

Εδώ λείπουν οι «καθεστωτικοί». Παρακολουθούν απ' τα παράθυρα, κρυμμένοι πίσω απ' τις κουρτίνες, ιδρωμένοι μέσα απ' τα κοστούμια. Τα συνθήματα όμως είναι ίδια: ελευθερία, δημοκρατία, δικαιοσύνη, δουλειά, αξιοπρέπεια.

Ειρωνεία…τυχαίο…ή σκόπιμο; Η πλατεία των συγκεντρώσεων να λέγεται Συντάγματος ! Ίσως είναι και η πρώτη φορά που εμείς οι νεοέλληνες το τιμούμε με αυτόν τον τρόπο και αρχίζουμε να σκεφτόμαστε την κανονική έννοια της λέξης. Οι περισσότεροι κιόλας δε γνωρίζουμε τι ακριβώς γράφει.

Κάθομαι στο γραφείο ατέλειωτες ώρες, καθημερινά. Από την κλίση του κεφαλιού έχω ήδη τα πρώτα σημάδια του αυχενικού. Να τελειώσω, να παραδώσω κι αν δεν προλάβω να φύγω μερικές ώρες αργότερα. Είναι ένας σιωπηλός εκβιασμός. Δε θα με διώξουν αν δεν μπορώ να παραμένω και το απόγευμα.

Σελίδες

ikariastore banner