01/05/2011 - 20:40Κάποιο μοιρολόι την αυγή
Πήγε αργά, πολύ αργά. Όχι, ρε πούστη. Αφού η πόρτα είναι κλειστή πώς μπήκε στα ύπουλα πάλι η ησυχία. Λογαριάζει πως θα της ξεφύγω, να μη μείνω μόνος μου απόψε. Τώρα την έχω άσκημα, με καθυστέρησαν οι παίχτες που τόση ώρα παίζουν χαρτιά. Ας μην αρχίσω να πανικοβάλλομαι, μη με πιάσει τρόμος τώρα που και η σκέψη σίμωσε στον καφενέ. Με κοιτά μ’ αυτό το μειδίαμα και την ειρωνεία από το διπλανό τραπέζι. Θα προσπαθήσω να την κεράσω ένα κονιάκ μήπως και μεθύσει και την βγάλω έξω από το καφενείο, μακριά μου τουλάχιστον για ακόμα μία μέρα. Το κονιάκ εξαφανίστηκε και χίμηξε επάνω μου σαν λάγνα γυναίκα. Η πόρτα κόντεψε να σπάσει από τον χτύπο, άνοιξε βίαια και μπήκε μέσα το τώρα, το πριν και το αύριο. Θέλουν ν’ ακούσουν την απελπισία μου στο τραγούδι της αυγής.
01/05/2011 - 12:08Θάλασσα
Αρχόντισσά μου θάλασσα
πόσες φορέςναυάγησα
σε παραλίες χίμαιρες,
σε αγκαλιές εφήμερες.
Πάρ’τη φουρτούνα απ’την καρδιά
Ρίξ’τη στα μαύρα σου νερά,
στα κύματά σου τους καημούς
και στον αφρό τους στεναγμούς.
Παρηγοριά μου θάλασσα
29/04/2011 - 00:02Περί αινιγματικών αυτοκτονιών
Μιλούσα με μια φίλη σήμερα, μία πολύ καλή και πολύτιμη φίλη... Μιλήσαμε για πολλά και πάνω στην κουβέντα μας μου θύμισε κάτι που «δεν θέλω να ξεχάσω, θέλω μόνο να ξεχαστώ λιγάκι».
27/04/2011 - 20:21Απομυθοποίηση
Τον καιρό που μέναμε σπίτι της, ένα καλοκαίρι στις αρχές της δεκαετίας του ‘70, θα ‘ταν περίπου εξήντα χρονών. Ήταν με άσπρα μαλλιά και μου φαινόταν πολύ γριά τότε (εγώ θα ‘μουν τεσσάρων-πέντε).
26/04/2011 - 16:43Οι αμυγδαλιές άνθισαν (σκέφτομαι και γράφω)
Έξω απ’ την πορτάρα του αυλόγυρου, εκεί που έπεσε επέρσι ο φίλος μου ο Μιχάλης κ’ έσπασε δυο πλευρά, στέκεται αγέρωχη μια μεγάλη αμυγδαλιά! Αυτή η αμυγδαλιά είναι δικιά μας και την αγαπώ περισσότερο από τις άλλες. Δεν τη φυτέψαμε εμείς, ούτε κανένας πάππους μου, αλλά εγώ λέω με τους φίλους μου ότι είν’ δικιά μας, γιατί εκτός που ανθίζει και αυτή όπως οι άλλες αμυγδαλιές του κόσμου, εδώ έχουμε περάσει τέλεια!
Παλιά συναντιόμασταν όλοι μαζί κάτω από την αμυγδαλιά να πάμε σχολείο! Εγώ είχα πολλά νεύρα για το πρωινό ξύπνημα αλλά δεν έχει καμία σχέση. Και τώρα, που το δημοτικό στο χωριό μου έκλεισε από πρόπερσι, πάλι εδώ μαζευόμαστε και περιμένομε το ταξί να μας πάει Άγιο. Όταν έρχεται το ταξί, δεν έχει ξημερώσει ακόμα και έχω πιο πολλά νεύρα με το ξύπνημα!
Πάνω στον κορμό της έχει πολλά γραμμένα ονόματα. Έχω γράψει και εγώ το όνομά μου πάνω. Όταν ήμασταν μικροί, καταφέρναμε και σκαρφαλώναμε πάνω και βλέπαμε τα καράβια. Είχε και μια κουφάλα που βάζαμε μέσα απόρρητα σημειώματα, όπως τότε που συνεννοηθήκαμε με το Μιχάλη την δικαιολογία που αργήσαμε να πάμε σπίτια μας, παρόλο που είχανε ανάψει οι στύλοι της ΔΕΗ. Μια φορά έμπλασε ο Μιχάλης και τον πήρε ελικόπτερο για Αθήνα γιατί δεν υπήρχε γιατρός στο νοσοκομείο. Ο Μιχάλης ευτυχώς δεν είχε τίποτα αλλά ο Κυρ-Λευτέρης έκοψε τα χαμηλά κλαδιά της, για να μην ξανανέβομε. Βέβαια ήθελε και απόκλαδα για το τζάκι και βαριότανε να πάει στο Βούνιο. Στα πανηγύρια κάθομαι όλο το βράδυ εκεί, γιατί περνάνε και άλλα παιδιά και γινόμαστε φίλοι και παίζουμε όλο το βράδυ!
24/04/2011 - 22:00Ένα κι ένα κάνουν…δύο!
Είχα πολύ καιρό να ακούσω το τραγούδι που ερμηνεύει ο Παπάζογλου και λεει ένα κι ένα κάνουν δυο, αλλά εγώ, εγώ με εσένα , ένα κι ένα κάνουν ένα...
To βιβλίο του Étienne Cabet,που χάρις στις άοκνες προσπάθειες της Ηρώς Τσαρνά- Κόχυλα και την ηθική και υλική συμπαράσταση της εταιρίας Ικαριακών Μελετών, διαβάσαμε πρόσφατα στα Ελληνικά, είναι φυσικό ότι ερέθισε τη σκέψη του κάθε Ικαριώτη ιδιαίτερα.
21/04/2011 - 22:00Πόσο βαθιά
Πόσο βαθιά μπορεί
να σκάβει ο άνθρωπος
Πόσο συχνά να βλέπει
το ίδιο όνειρο
19/04/2011 - 22:00στερεότυπα μου…
Μεγάλη Πέμπτη, 2 χρόνια πριν. Η δημοσίευση αφιερωμένη σ' ένα χωριό που η καταστροφή του Οκτώβρη τού στερεί φέτος … τα δικά του στερεότυπα!
19/04/2011 - 22:00Για ένα κομμάτι ψωμί…στη Φουκοσίμα
Και ποιον δεν απασχόλησε όλες αυτές τις μέρες τα ποσά ραδιενέργειας που διοχετεύονται καθημερινά σε γη, αέρα, θάλασσα έπειτα από το συμβάν στο εργοστάσιο πυρηνικής ενέργειας στη Φουκοσίμα.
