Πώς στήνεται, να δεις, μια βεγγέρα σε χρόνο άπιαστο! Έτσι μου λάχε και μένα μια νύχτα στο Λιβάδι. Ήτανε οι φίλοι μου για να βοηθήσουν που καθάριζα την ταβέρνα μετά από ένα ανεπανάληπτο ζεύκι. Τρίτη μέρα και το λίπος σε ταβάδες και καζάνια ακόμα κρατεί, μ’ ένα θερμοσίφωνα που αρνείται πεισματικά κάθε συνεργασία.
Διάβασα την δήλωση (14/3) της Υφυπουργού Παιδείας, Διά Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων, Εύης Χριστοφιλοπούλου, σχετικά με τις νέες συνενώσεις σχολικών μονάδων. Όπου λέει: «Ενώνουμε τα σχολεία μας. Ενώνουμε το εκπαιδευτικό μας δυναμικό, προς όφελος των μαθητών μας. Η αξιοποίηση του εκπαιδευτικού δυναμικού δημιουργεί εύρωστες εκπαιδευτικές μονάδες, που μπορούν να εφαρμόσουν όλες τις καινοτόμες δράσεις του Νέου Σχολείου. Εκεί όπου οι συνθήκες επιτρέπουν την ασφαλή και χωρίς ταλαιπωρία μεταφορά των μαθητών, ενώνουμε τα σχολεία, διατηρώντας όμως τον αριθμό των μαθητών ανά τάξη, όπως ισχύει και σήμερα».
Το ξεφάντωμα που ζήσαμε τις τελευταίες μέρες, σε σπίτια ως παρέα μουτσουνιάριδων, σε χοροεσπερίδες συλλόγων, στη πλατεία του Αγίου, στους εκστατικούς ρυθμούς της πρωτοβουλίας της νεολαίας του Αγίου Κηρύκου- πρωτόγνωρης και μαζί πανάρχαιας-, ακολουθεί η Καθαρά Δευτέρα, με τους αετούς και τα σαρακοστιανά στους γιαλούς, σε σπίτια συγγενών, φίλων ή και σε ταβέρνες.
Πέρασαν τόσα χρόνια. Ακόμη θυμάμαι αυτήν την τρομερή καταστροφή του 2010 στην Ικαρία. Τότε όλοι πέρασαν στιγμές δύσκολες. Όμως τελικά, όπως αποδείχτηκε μετέπειτα, όλα αυτά έδωσαν μια απίστευτη ευκαιρία στα χωριά μας ν’ αναπτυχθούν έτσι όπως τους έπρεπε και σήμερα να είναι πραγματικά πανέμορφα, ιδανικός τόπος να ζει κανείς και ιδανικά για ν΄ αφήσουν ικανοποιημένους και τους πιο απαιτητικούς επισκέπτες.
Mε την άκρη των δαχτύλων του έκανε μια κυκλική περιστροφή στον αέρα, σχηματίζοντας το μηδέν. Απροσδόκητα, χάραξε στον ουράνιο θόλο μια περιστροφική τροχιά. Ένα κυκλικό μονοπάτι. Μια ανεμόσκαλα ξεφύτρωσε από το πουθενά. Μέσα στη νύχτα είδε τις κωλοφωτιές να πετούν γύρω της, σχηματίζοντας μια αέναη σπείρα. Ένα ατέρμονο καλειδοσκόπιο χρωμά
Στην αρχαιότητα, οι άνθρωποι και τα πολιτικά και θρησκευτικά συστήματα διοίκησής τους (κυρίως στην Αθήνα αλλά όχι μόνο), αναγνωρίζοντας την πολύπλευρη ανθρώπινη φύση και την ανάγκη της να βρει έκφραση στη ζωή μας, συντηρούσαν ή καθιέρωναν διάφορες εορτές και δρώμενα που φρόντιζαν ακριβώς αυτό: να δοθεί φωνή ή βήμα στο αντίθετο/ανάποδο της επικρατούσας κατάστασης (status): θεσμικής, προσωπικής, ιδεολογικής, κοινωνικής, ακόμα και σεξουαλικής.