Πόση ντροπή! Πoια άλλη λέξη μπορείς να βρεις για το πώς μπορεί να αισθάνεται κανείς μετά από αυτή την είδηση; Το λιγότερο ντροπή. Ντροπή νιώθω. Διαβάζεις και σου φαίνεται απίστευτο. Ψέμα. Όχι στη χώρα μου. Δεν έχει γίνει αυτό εδώ.

Ξέρω ότι οι έμποροι του φόβου, οι τρομολάγνοι  των μέσων και οι λαϊκιστές των κομματικών γραφείων, καλλιεργούν την εκτόνωση του λαού. Ψάχνουν εχθρούς. Φτιάχνουν στρατόπεδα. Βολικούς αντιπάλους. Όχι άλλοι μετανάστες, φοβόμαστε, μας παίρνουν τις δουλειές, μας κλέβουν τις ζωές μας. Τα έχεις ακούσει αυτά. Ίσως να έχεις πει και κάποιες από αυτές τις λέξεις. Ίσως και εγώ. Αλλά αυτό, λες δε θα γινόταν ποτέ. Δε θα αφήναμε ένα μωρό παιδί να πνιγεί στη θάλασσα. Και μάλιστα μέσα στα χέρια των αρχών ενός σύγχρονου Ευρωπαϊκού κράτους.

Προσπαθήσαμε να ανεβούμε στη βάρκα του λιμενικού και εκείνοι μας χτυπούσαν για να πέσουμε πάλι στο νερό. Ενός χρονού παιδί φώναζε και ζητούσε βοήθεια, λέει ένας εκ των διασωθέντων. Οι πρόσφυγες καταγγέλλουν ότι το λιμενικό ανέπτυξε επίτηδες μεγάλη ταχύτητα ενώ τους ρυμουλκούσε, με αποτέλεσμα την ανατροπή της βάρκας, ενώ στη συνέχεια δεν έκαναν τίποτα για να τους σώσουν, αντιθέτως τους έριχναν ξανά στη θάλασσα - όσοι κατάφερναν να ανέβουν στο σκάφος - ενώ άντρας του λιμενικού έφτασε στο σημείο να εμποδίσει λένε, τη διάσωση μικρού παιδιού που προσπαθούσε να πιαστεί από ένα κομμάτι ξύλου. Δώδεκα νεκροί, μεταξύ των οποίων και εννέα παιδιά. Στο Αιγαίο. Στις Ελληνικές θάλασσες. Αφήσαμε παιδάκια να πνιγούν. Καταλαβαίνεις; Για να μην περάσουν στην Ελλάδα. Να πνιγούν. Γιατί «δε χωράμε άλλοι».

Και ας πούμε όμως πως δεν έγινε έτσι, γιατί ακόμα δεν θέλω να το πιστέψω. Πώς πνίγηκαν τόσοι άνθρωποι ενώ βρίσκεται δίπλα τους εκπαιδευμένο στρατιωτικό προσωπικό της χώρας με σκάφος υψηλών δυνατοτήτων; 12 θάνατοι! 12 θάνατοι με αυτόν τον τρόπο και δεν ίδρωσε το αυτί κανενός, ενώ ο αρμόδιος υπουργός μιλάει για «αισχρή πολιτική εκμετάλλευση» και «ανθελληνισμό» του καταγγέλοντος! Ό,τι να ‘ναι. Αυτό απάντησε. Eντάξει; Να τον χαιρόμαστε!

Διαβάζω ότι  η τραγωδία του Φαρμακονησίου, δεν είναι απλώς ένα ατυχές περιστατικό, αλλά από ό,τι γράφουν έρευνες και ρεπορτάζ, κάτι το οποίο η Πολιτεία γνωρίζει, αποδέχεται και πιθανώς επιδιώκει. Μια επιθετική ρατσιστική πολιτική, μια εγκληματική πολιτική κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου. Με εντολές ανώτατων προϊστάμενων που ζητούν «να κάνουν το βίο των μεταναστών, αβίωτο».

Έχουμε χάσει την μπάλα; Ξέρεις, δε μου αρέσουν οι καταγγελίες, οι ανώδυνες επαναστατικότες του καναπέ και οι κενοί βερμπαλισμοί των social media. Δε μπορούμε όμως να συνεχίσουμε έτσι. Καίγοντας. Κάπως πρέπει να μπει ένα τέλος σε αυτή τη περίοδο μίσους, ρατσιστικών επιθέσεων και πολιτικών αυταρχισμού και βίας. Λίγο ακόμα και δε θα υπάρχει επιστροφή. Κάπως να βρούμε το κουράγιο να αποφύγουμε τη συλλογική αυτοκτονία. Να μιλήσουμε πάλι για τη ζωή.  Η ελληνική κοινωνία, κάπου εδώ, πρέπει να κάνει ένα restart.

Άλλη ντροπή δεν αντέχεται.

Μενέλαος Μανώλης
menelaos@ikariamag.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Μενέλαου Μανώλη.