Παλεύοντας με τον έσω δαίμονα μου στα πρόθυρα του αυτοκτονικού ιδεασμού, από τα τζαμικλίκια του ikariamag μπήκε ηλιαχτίδα στο σκοτεινό κατώι μου, το συνειδητό μου
και το ασυνείδητο, μπλεγμένο κουβάρι, που πλέκει η γραι μοίρα το σάβανο μου και εγώ να «θρέφω γέρο», no more, mr nice death man.

Το πιο γλυκό βιολί δεν το παίζει ο θάνατος, Θανάση. Το παίζει ο ικαριώτικος, εκεί που στήνονται τα πανηγύρια πίσω από τους ορεινούς λόγκους, που όπως γράφω και στο ποίημα μου «στου ίκαρου τους αμπελώνες»

...βιολιά απ' το δάσος σε οδηγούνε στο εξτασίασμα του Πάνα
ο γύρος σμυριγδένια σκόνη ο μίτος ,ακολούθα τον.
Εκεί θα πάω, να πιω μπρούσκο, παλιό, παρατημένο στο ποτήρι, περιμένοντας εμένα,
αφού η ζωή μα και η αυγή μου το χρωστάνε
και ο ήχος της τσαμπουνοφυλάκας να λικνίζεται στο γλυκοχάραμα.

Πέρασα μια δίμηνη ''διαβολοβδομάδα'' έχοντας πάθει τζετ λαγκ μιας τρελής εσωτερικής πτήσης. Μέσα από τις χίλιες στοιχειωμένες νύχτες ξύπνησα το αερικό μου φτάνοντας στο σπίτι της Νικαριάς.

Αύριο, Τετάρτη βράδυ είχα σκοπό να κρεμαστώ στην αυλή του πατρικού μου στην Αθήνα, βράδυ, για να μην δω την άνοιξη να φεύγει, μα οι ανθοί της λεμονιάς στον κήπο θα επαλήθευαν τη δειλία μου στην τελευταία ανάσα μου.

Heaven can wait... δεν είμαι ο ιδανικός  αυτόχειρας, ούτε  ανάξιος εραστής της ζωής.

Ραντεβού στην Νικαριά, χορεύοντας  μαζί καριώτικο και ας μη με γνωρίζετε. Με λερωμένα τα παπούτσια μας από σμυριγδένια σκόνη και αστρόσκονη αφήνοντας πίσω χνάρια από άγια μικρονέφη στα μονοπάτια για το σπίτι μας.

Βασίλης Παντελάδης
katerinavasilisikaria@hotmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις από τις φιλοξενούμενες πένες.