Έτυχε να βρίσκομαι στην Αθήνα εκείνες τις ημέρες. Eυτυχώς ορισμένοι δρόμοι (κυρίως αυτοί που ξεκινούν περιμετρικά της Ομόνοιας, η οποία μου θυμίζει στρατόπεδο του Γ΄ Ραίχ) παραμένουν όπως χαράχτηκαν πριν τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, γι’ αυτό και τους γνωρίζω.

Ανέβαινα με τη μοτοσικλέτα την Σταδίου και περνώντας τη διασταύρωση με την Πατησίων, χωρίς να στρίψω το κεφάλι μου αριστερά αντιλαμβάνομαι μια ..ασυνήθιστη  κίνηση. Σταματώ, αφήνω τη μηχανή, γυρνώ πεζός πίσω στην διασταύρωση και βλέπω στο βάθος της Πατησιών, στο ύψος του Πολυτεχνείου, καπνούς, ανθρώπινες φιγούρες να περπατάνε γρήγορα, να τρέχουν προς όλες τις κατευθύνσεις, όσο πλησίαζα (10 μέτρα πήγα), πιο γρήγορες κινήσεις, πιο πολύ φασαρία και κρότοι,  πιο πυκνοί καπνοί και ένα τσούξιμο στα μάτια και ένα πνίξιμο στο λαιμό… Μπα, αποκλείεται, λέω! Δακρυγόνα, από τόσο μακριά;

Νέα τεχνολογία, νέα τάξη πραγμάτων, ….κουραφέξαλα, τα ίδια και τα ίδια τόσα χρόνια, τόσους αιώνες… .ο αυταρχισμός του κράτους, οι αντοχές της δημοκρατίας, οι αντοχές του λαού, οι αντοχές της φύσης… Άλλαξαν λίγο οι μέθοδοι καταστολής, βίας, αυθαιρεσίας αλλά ο στόχος είναι ο ίδιος κ η επιλογή τους μία: τσακίστε τους με φόβο.

Μ’ αυτές τις σκέψεις στο μυαλό περιφέρομαι στους δρόμους και στην Ιστορία. Όταν ξαφνικά…«σκότωσαν ένα παιδί» πλανιέται στον ουρανό και πέφτουν οι λέξεις σα βαρίδια γύρω μου, πάνω στο κεφάλι μου.

Το μυαλό γυρνάει στον πόλεμο, όπου τότε, συνομήλικος του Αλέξη, έβλεπα τους συμμαθητές μου αδύναμους στο δρόμους να περιμένουν τον Θάνατο! Κι Εκείνος τούς έπαιρνε. 

Το αίμα μου στο κεφάλι, το αίμα του στον δρόμο, άλλο ένα παιδί, άλλος ένα δρόμος, άλλη μια γενιά χαμένη ….εκτός αν…

Γιώργος Θαλάσσης των πτήσεων
giwrgos.thalassis.fl@gmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Γιώργου Θαλάσση των πτήσεων.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Δεκέμβριος 2008: Εγώ, αυτός ο άλλος!