Τις περισσότερες φορές στις ελεύθερες πτήσεις μας, η Ικαριά είναι σε πρώτο πλάνο. Σήμερα όμως ήταν στο φόντο της σκέψης μου γιατί η έμπνευση ήρθε από την άλλη ιδιαίτερη πατρίδα μου, τη Μάνη˙ αυτόν τον ξερότοπο με την άγρια ομορφιά –μιλάω για τη Λακωνική, Μέσα Μάνη-, τους πύργους και τους ανθρώπους που έχουν μάθει να αρκούνται στα λίγα, ως γνήσιοι Λάκωνες, και να μη σκύβουν το κεφάλι στον ήλιο και την πέτρα.
Το δίλημμα είναι σκληρό και απλό. Κάκιστη συμφωνία ή άτακτη χρεωκοπία. Συμφωνία που βρίσκεται μακριά από την αριστερή ιδεολογία, από το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ , αλλά και από την κοινή λογική (με τα υφεσιακά μέτρα που περιλαμβάνει) ή αλλιώς ακαριαία κατάρρευση των τραπεζών, δέσμευση καταθέσεων και εν τέλει χάσιμο των λαϊκών αποταμιεύσεων, συνακόλουθη κατάρρευση κάθε δημόσιας δομής και Grexit. Έτσι αναλύθηκε από το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης η οριακή κατάσταση που βρίσκεται η χώρα μας και μπροστά σε αυτό το τελικό δίλημμα βρέθηκε ο Πρωθυπουργός την Δευτέρα.
Το ΔΝΤ είναι χαλαρό ως προς το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους και άκαμπτο ως προς τα δημοσιονομικά. Οι Ευρωπαίοι , αντίστροφα, είναι άκαμπτοι ως προς το χρέος, αλλά χαλαροί ως προς τα δημοσιονομικά. Η Ελληνική πλευρά θέλει και «κούρεμα» χρέους και δημοσιονομική χαλάρωση. Αντίθετα (και για την ώρα), στην πλευρά των δανειστών συνδυάζονται τα δύο κακά: ακαμψία και ως προς το «κούρεμα» και ως προς τα δημοσιονομικά. Σιδερένια αγκύλη.
Τέτοιες μέρες του χρόνου κάτι με πιάνει από το 1998 και έπειτα. Ήταν τότε που έδωσα κι εγώ τις δικές μου Πανελλήνιες εξετάσεις. Τις εξετάσεις για γέλια όπως είχα γράψει παλαιότερα. Μία από τις εμπειρίες που δεν θα ήθελα να ξαναζήσω. Σχολεία, φροντιστήρια, καθηγητές ιδιαιτέρων, γονείς, συγγενείς, media, όλοι είναι πάνω από μία εφηβική ψυχή που βογκάει από την πίεση. Όλοι για το καλό του παιδιού μα λίγοι αυτοί που κατανοούν το ίδιο το παιδί.
Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για τα δάχτυλα. Μεταφορικά και κυριολεκτικά. Άλλες φορές προσβάλουν και άλλες στοχοποιούν. Τα “βλέπουμε” στις τηλεοράσεις, σε περιοδικά και εφημερίδες, στα χέρια πολιτικών, σε “σοβαρές” συζητήσεις, σε σατυρικές εκπομπές, στα σχολεία, στην οδήγηση, σε κάθε είδους εκφοβισμό… παντού. Κάποτε επικοινωνούσαμε με τις λέξεις. Τώρα επικοινωνούμε με τα δάχτυλα.