Οι Αέρα Πατέρα είναι μια παρέα που ξεκίνησε να παίζει το μακρινό  '89, με την πρόθεση να είναι ανοιχτή σε προτάσεις και συνεργασίες. Μπορεί ο καθένας να ανέβει πάνω στη σκηνή, μαζί τους, να διαβάσει ποίηση, να κάνει ταχυδακτυλουργικά κόλπα ή να πάρει τα πιατίνια και να φύγει. Απαραίτητη προϋπόθεση συμμετοχής δεν είναι η καλή γνώση ενός οργάνου αλλά η προδιάθεση για αυτοσχεδιασμούς, πειράματα και πειράγματα. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Τζίμης βρήκε το Γιώργο τον Τετρακάναλο σε μία παραλία και τον πήρε μαζί του (σηκωτό;).

Οι Αέρα Πατέρα είναι ένα υβριδικό συγκρότημα, πέρα από τα καθιερωμένα. Πέρα από ελάχιστα βασικά μέλη, δεν έχουν σταθερή και συγκεκριμένη σύνθεση. Η μουσική τους είναι ένα συνονθύλευμα ήχων και ρυθμών από παντού, οι φόρμες εναλλάσσονται αλλά ο προσανατολισμός είναι σταθερά ροκ. Στιχουργικά είναι …κάπως …αλλιώς. Ειρωνεύονται και σατιρίζουν. Όταν βαρεθούν γίνονται ευαίσθητοι και ρομαντικοί, για λίγο όμως. Αμέσως μετά αστειεύονται και πάλι ή αυτοσαρκάζονται. Είναι αδύνατον να αναζητήσουμε τις επιρροές τους, όπως ισχυρίζονται οι ίδιοι, αυτές ξεκινούν από το Ζαμπέτα και το Χέντριξ, ενώ καταλήγουν στον …Αϊνστάιν και στο Ζορό,

Δεν αντέχουν το συντηρητισμό των ερτζιανών και των δισκογραφικών εταιριών και γι αυτό ονειρεύονται να φτιάξουν μια δική τους φουσκωτή πολιτεία. Έχουν πει σε συνέντευξή τους (με πάρα πολλά «μπιπ») ότι γι αυτήν την πολιτεία έχουν σοβαρά και μεγαλόπνοα σχέδια.

Μετά απ’ όλα αυτά είναι φανερό ότι πάνω στη σκηνή συμβαίνουν εξωσυμβατικά πράγματα και αυτό ακριβώς διαπιστώσαμε στις δύο συναυλίες που έδωσαν στην Ικαρία. Είχαμε την τύχη και την έκπληξη να τους ακούσουμε με συνοδεία ψάλτη, ενώ ο ηχολήπτης του φεστιβάλ έκανε ένα πέρασμα από τα τύμπανα και τη φλογέρα. Στη πρώτη βραδιά, στις Ράχες, επέτρεψαν στους τζαμπατζήδες να μπουν στο χώρο και τους ζήτησαν να δώσουν ότι έχουν ευχαρίστηση. Κάποιοι τους πέταξαν μερικά κουτάκια μπύρας και επειδή ήταν μια καλή ώρα για παιχνίδι, οι μουσικοί άρχισαν να ανταποδίδουν τις ρήψεις. Με την ευκαιρία αυτή μας έδωσαν οδηγίες για το άνοιγμα της μπύρας. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχε η συνταγή μαγειρικής για το βράσιμο του …ξεροπούπουλου. Δυστυχώς δεν προλάβαμε να την γράψουμε αλλά όταν μπορέσουμε να πιάσουμε έναν θα τους τηλεφωνήσουμε (εκεί στο σουβλιστό πλανήτη που μένουν) για τις λεπτομέρειες.

Η ατμόσφαιρα που δημιουργούν είναι ευχάριστη, χαλαρή και ανατρεπτική. Δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν μπορεί να παγιδευτεί στα αυλάκια ενός δίσκου. Ψάξτε τους λοιπόν, μάθετε που παίζουν και πηγαίνετε στα live τους. Ακούστε πρώτα το τελευταίο τους άλμπουμ («εδώ που φτάσαμε», από τη Massive Production) αλλά βιαστείτε. Ο Τζίμης τραγουδάει «είμαι ένα λάθος της φύσης» και ετοιμάζεται να κάνει εγχείρηση αλλαγής φύλλου. Θέλει να γίνει σαλιγκάρι, οπότε, αν η μεταμόρφωση πετύχει, ενδέχεται να μην ξανατραγουδήσει…

Γιάννης Κέφαλος για το ikariamag

Οι συναυλίες έγιναν στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Ίκαρος με χορηγό επικοινωνίας το ikariamag. Διαβάστε το πρόγραμμα του Φεστιβάλ, ΕΔΩ.