“Ένα φιλί ήταν μόνο, μα ένα φιλί ήταν τόσα πολλά”, μας λέει ο Φάμελλος στο υπέροχο τραγούδι που έγραψε για τη Νατάσα Μποφίλιου. Κάτι που παραφρασμένο ισχύει για εκείνον και το στενό φίλο του, συνεργάτη και συνοδοιπόρο, Στάθη Δρογώση: ένα τραγούδι είναι μόνο, μα ένα τραγούδι είναι τόσα πολλά.

Ταυτίζονται σε πολλά, γράφουν για τις γειτονιές που μεγάλωσαν, για τις αγάπες που πέρασαν και που έρχονται και οι ήρωες τους είναι πάντα οι μη προνομιούχοι, σερβιτόρες και λουλουδούδες, νέοι που μοιράζουν φυλλάδια, παιδιά που παίζουν τους πειρατές. Μας δείχνουν τον κόσμο όπως τον βλέπουν με τα δικά τους μάτια και το καταφέρνουν πάντα καλά με τις εικόνες που στήνουν στις αφηγήσεις τους, πάντα αρμονικές και μελωδικές.

Την 1η Σεπτεμβρίου, ετοιμαζόμαστε να καλωσορίσουμε στην Ικαρία του δύο ταλαντούχους τραγουδοποιούς σε μία συναυλία που διοργανώνει ο Σύλλογος Φάρου. Το ikariamag.gr είναι χορηγός επικοινωνίας και ως είθισται θα τους αλλάξουμε τα φώτα στις ερωτήσεις.

Συνέντευξη στον Γιάννη Κέφαλο.

Δε χάνεις ποτέ του μύθου την κλωστή, ο δικός σου μίτος της Αριάδνης ξετυλίγεται στους δρόμους, στις γειτονιές και στις παρέες. Περιμένεις, και περιμένουμε όλοι, να βρούμε την ευτυχία που μας παίζει κρυφτό πίσω από ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο. Όταν αυτή έρθει, μένει για λίγο, την μετράμε σε στιγμές. Ποια θα χαρακτήριζες ως ευτυχισμένη στιγμή στη μουσική σου διαδρομή;
Μ.Φ. Ακριβώς επειδή οι στιγμές δεν διαρκούν και εξατμίζονται σαν μικρές σταγόνες δροσιάς, αναζητάμε την ευτυχία σε μια διάρκεια. Ευτυχία είναι το να κρατάμε το πάθος μας ζωντανό με όλες τις διαψεύσεις και τις δυσκολίες. Το να διεκδικούμε το μέλλον δηλαδή απερίσκεπτα, ακόμα και όταν νιώθουμε πως χάσαμε τα πάντα. Κάθε στιγμή λοιπόν που ένα νέο τραγούδι, ένα νέο πρόσωπο, ένα νέο φως ή οτιδήποτε με βοήθησε να μην τα παρατήσω είναι μια ευτυχισμένη στιγμή. Γιατί είναι μια στιγμή που συνέχισα, μια στιγμή που οδήγησε σε μία διάρκεια.
Σ.Δ. Είμαι τυχερός γιατί έχω ζήσει πολλές όμορφες στιγμές. Η τελευταία συναυλία μας στον κήπο του Μεγάρου με την Χάρις Αλεξίου ήταν από τα πιο σημαντικές εμπειρίες που είχα στη σκηνή.

«Μην το πεις πουθενά, Όλα θέλω να τ’ αφήσω, σπίτι - φίλους - δουλειά, δίχως να κοιτάξω πίσω.» Τάση φυγής από τα τετριμμένα, κοινοτυπίες, βαρεμάρα αλλά και μεγάλο ρεύμα μετανάστευσης από νέους ανθρώπους που «δραπετεύουν» στο εξωτερικό. Μας έχει μείνει ένας θύλακας με όνειρα, από εκείνα που ενδέχεται να πραγματοποιηθούν; Μπορούμε από κάπου να αντλήσουμε αισιοδοξία ή το μόνο που μας μένει είναι να αφορίζουμε την κυβέρνηση, τους Ευρωπαίους, να βγάζουμε σέλφι  και  να κυνηγάμε τα πόκεμον;
Μ.Φ. Ο Στάθης, ξεκινώντας από το «Μην το πεις πουθενά», άνοιξε μια τεράστια συζήτηση με τους πάντες με τα γνωστά χαοτικά αποτελέσματα... Του συνέστησα τελικά μια αγωγή που ευτυχώς πήγε καλά. Όσο για το ξεπέρασμα του αδιεξόδου νομίζω πως η λύση βρίσκεται στην ενότητα, σε αυτή την οικειότητα που περιγράφει, στο ο ένας με τον άλλον δηλαδή. Ή καλύτερα στο ο ένας μέσα από τον άλλον
Σ.Δ. Δεν ξέρω. Οι φίλοι μου και όνειρα κάνουν και ζουν έντονα και παλεύουν μέσα στην κρίση. Είναι πολλοί; Είναι λίγοι; Δεν το ξέρω. Πάντως θα νικήσουμε στο τέλος...

«Στη μάνα γη που μας ενώνει χρωστάμε να δώσουμε τα χέρια.» Κανένας μας δε διαφωνεί μ’ αυτό αλλά τα γεγονότα δείχνουν πως αρνούμαστε να αναλάβουμε τα ευθύνες μας και κατόπιν πρωτοβουλία, ενωμένοι. Πιστεύεις ότι ψάχνουμε ακόμα τον τρόπο ή ότι χρειαζόμαστε ακόμα χρόνο ώστε να ενεργοποιηθούμε από την αδράνεια που προκάλεσε η πλασματική ευμάρεια των τελευταίων δεκαετιών; «Η ίδια σκιά του κακού τρέμει πάνω απ’ τη πόλη αλλά τα τραγούδια της άνοιξης κρατάνε ακόμη»;
Μ.Φ. Δεν ξέρω τι εννοούσε ο Στάθης με τον στίχο περί Μάνας γης. Του ζήτησα να μου εξηγήσει αλλά μείναμε και οι δύο με αρκετά ερωτήματα. Όμως επειδή κατάγομαι από τον χώρο της οικολογίας σε γενικές γραμμές συμφωνώ, εξωλογικά ας πούμε... με τον κώδικα των εντόμων. Εγώ μιλώ για την σκιά του κακού όχι ως εκπρόσωπος του Κόμη Δράκουλα βέβαια, αλλά παρατηρώντας και θέλοντας να περιγράψω την ένταση στο τοπίο. Ο νέος τρόπος θέλει χρόνο, έτσι ακριβώς κάθε νέα εποχή εξηγεί και πράττει με τον τρόπο της και θέλοντας και μη εμείς τα παιδιά ή οι γέροι της κάθε εποχής, πάμε κάπου παρακάτω, παραπάνω...ποιος ξέρει;
Σ.Δ. Πριν την κρίση δε ζούσαμε σε σοσιαλιστικό παράδεισο ...Ευμάρεια υπήρχε για λίγους... Οκ, η επίσημη αριστερά τα ‘κανε μαντάρα αλλά δεν πρέπει να αφήσουμε τις αξίες της να πεθάνουν. Η δύναμη στον κόσμο, power to the people!

Μισείς να βλέπεις να κλαίγεται η θλιμμένη γενιά του ’60. Πιστεύαμε ότι ήμαστε αλλιώτικοι, ότι δε θα σκύβαμε το κεφάλι και θα κάναμε τα χρόνια δικά μας. Μπορείς να φανταστείς πώς θα είναι ο στίχος του τραγουδοποιού της επόμενης γενιάς από τη δικιά μας που θα μιλάει για μας;
Μ.Φ. Ας μιλήσει ο Στάθης που έχει ενορατικό χάρισμα!
Σ.Δ. Δε θα μπορεί να βρει πολλά καλά λόγια... Είμαστε κακομαθημένοι ...

Είναι νύχτα ή μέρα, θα μας πει τελικά η γυάλινη σφαίρα τι υπάρχει πιο ‘κεί;
Σ.Δ. Παντού είναι η μουσική. Αυτή υπάρχει. Εδώ και πιο πέρα.
Μ.Φ. Αν και η ερώτηση απευθυνόταν σε εμένα, νομίζω πως ο Στάθης ετεροχρονισμένα βρήκε τον στόχο... Η γυάλινη σφαίρα δεν θα μας μιλήσει ποτέ αν δεν γίνουμε εμείς η προβολή μας στο μέλλον...Με την μουσική, την ποίηση και κάθε τέχνη... Και κυρίως την αγάπη σε όλες τις εκδηλώσεις της.

Σας ευχαριστούμε πολύ!

ikariamag.gr|από, για και με αφορμή την Ικαριά!
Ακολουθήστε μας σε twitter και Facebook