Η τελευταία Κυριακή των Αποκρεών έφερε χρώμα αλλά και πολύ κόσμο στην πλατεία του Ευδήλου, για το καθιερωμένο πλέον, καρναβάλι (δείτε εδώ). Οι εκδηλώσεις όμως δεν τελείωσαν εκεί. Το βράδυ συνεχίστηκαν στον Άγιο Κήρυκο με μουσική εισαγωγή. Η Φιλαρμονική άρχισε να μας ζεσταίνει στην αίθουσα του Παλαιού Δημαρχείου με διασκευές γνωστών τραγουδιών.

Κυριακή 17 Μαρτίου, η τελευταία μέρα των Αποκρεών και ο Εύδηλος ήταν έτοιμος για το εικοστό καρναβάλι. Ο κόσμος κατέβαινε συνεχώς σε μία πλατεία γεμάτη χρώματα. Πάγκοι με γλυκά και κεράσματα, μπαλόνια και πολύ χαρτί σε σερπαντίνες και κομφετί.

Αρχικά η εκδήλωση είχε προγραμματιστεί για το Σάββατο. Όμως τα παιδιά του συλλόγου, προς τιμή τους, την μετέφεραν την Κυριακή, ώστε να μην συμπέσει με τη συναυλία των Χειμερινών Κολυμβητών, από τη μία για να μη μοιραστεί ο κόσμος και από την άλλη γιατί και οι ίδιοι ήθελαν να ακούσουν την παρέα των Μπακιρτζή και Σιγανίδη.

Το ξεφάντωμα που ζήσαμε τις τελευταίες μέρες, σε σπίτια ως παρέα μουτσουνιάριδων, σε χοροεσπερίδες συλλόγων, στη πλατεία του Αγίου, στους εκστατικούς ρυθμούς της πρωτοβουλίας της νεολαίας του Αγίου Κηρύκου- πρωτόγνωρης και μαζί πανάρχαιας-, ακολουθεί η Καθαρά Δευτέρα, με τους αετούς και τα σαρακοστιανά στους γιαλούς, σε σπίτια συγγενών, φίλων ή και σε ταβέρνες.

Στην αρχαιότητα, οι άνθρωποι και τα πολιτικά και θρησκευτικά συστήματα διοίκησής τους (κυρίως στην Αθήνα αλλά όχι μόνο), αναγνωρίζοντας την πολύπλευρη ανθρώπινη φύση και την ανάγκη της να βρει έκφραση στη ζωή μας, συντηρούσαν ή καθιέρωναν διάφορες εορτές και δρώμενα που φρόντιζαν ακριβώς αυτό: να δοθεί φωνή ή βήμα στο αντίθετο/ανάποδο της επικρατούσας κατάστασης (status): θεσμικής, προσωπικής, ιδεολογικής, κοινωνικής, ακόμα και σεξουαλικής.

Είπα να γράψω, ήθελα πάρα πολύ να γράψω στο περιοδικό του τόπου μου, το νιώθω δικό μου. Περιπλανήθηκα αρκετά μέσα σε άδειες σκέψεις να βρω το θέμα, και είπα, άμα που το ταξίδι μου με βγάλει Ικαριά, κάτι θα ‘ναι που θα μου κατεβάσει!

Οι μάσκες μπαίνουν και ο καθωσπρεπισμός κρύβεται μαζί με τα πρόσωπα, η βαθύτερη φύση του ανθρώπου αναδύεται από τα κοινωνικά καλούπια και δείχνει την επιθυμία και ίσως τον πόθο της. Εξαγνίζεται και συμπεριφέρεται όπως θέλει ανεξαρτήτως ηλικίας ή φύλου. Ό,τι είναι στο σκοτάδι, το κλειδωμένο δωμάτιο που ονομάζουμε υποσυνείδητο, βγαίνει στο φως αλλά είναι καθαρό, δεν έχει πονηριά και δόλο, δεν υπονομεύει τις φιλίες ή τις σχέσεις. Αντιθέτως τις κάνει πιο ειλικρινείς και πιο δυνατές. Εκφράζεται χωρίς συντονισμό και με απόλυτη ελευθερία, το ύψιστο αγαθό που δυστυχώς δεν απολαμβάνουν όλοι οι άνθρωποι στη γη.

Οι Aποκριές … ναι μάλιστα, πριν κάποια –λίγα- χρόνια στα μαθητικά θρανία, ίσως να ήταν ωραίες, χάναμε κανένα μάθημα, κάναμε και κανένα πάρτι στο σχολείο.

Σελίδες