Τις τελευταίες ημέρες ανάμεσα στα τόσα φοβερά που ακούγονται για τον κόσμο της εργασίας, τα μέτρα και τ’ αντίμετρα, αυτό που σαν βόμβα έπεσε ανάμεσα μας και ταρακούνησε και τον πιο μακάριο, ήταν η δήλωση του Ε. Βενιζέλου: «κανείς δημόσιος υπάλληλος δε μπορεί να αισθάνεται ασφαλής». Έτσι με μια ατάκα στολισμένη με ένα σαδιστικό χαμόγελο, διαψεύδοντας τον εαυτό του (που μόλις πριν λίγες ημέρες μιλούσε για εργασιακή εφεδρεία ως τις παρυφές του στενού δημόσιου τομέα) και επιβεβαιώνοντας όλους εμάς που το φωνάζαμε από πέρσι, μας έσκασε το «μυστικό» : Οι απολύσεις στο δημόσιο ήρθαν για να μείνουν! Είναι από τις πρώτες και βασικότερες δεσμεύσεις μας απέναντι στην τρόικα και θα εφαρμοστούν στο σύνολο του δημοσίου. Θα αφορούν όμως τους «πλεονάζοντες» υπαλλήλους και όχι όλους!

Η καλλιέργεια μιας ακόμα αυταπάτης σε όσους θέλουν να εξαπατηθούν! Έχοντας ένα μηχανισμό που διορίζει όποιους κάθε φορά τον βολεύει ασχέτως των αναγκών, που καταργεί οργανικές θέσεις, κλείνει τμήματα, συγχωνεύει σχολεία, καταργεί ξένες γλώσσες και μειώνει ώρες ειδικοτήτων κατά το δοκούν, πετάει στην άκρη κλάδους ολόκληρους και ονομάζει τους εργαζόμενους και τις ζωές τους «πλεονάζοντες», περίσσευμα που δε μας χρειάζεται πια! Έτσι τους στέλνει από τη μια μεριά της Ελλάδας στην άλλη ή, ακόμα χειρότερα, στο στρατό των ανέργων που ολοένα και μεγαλώνει… Αποφασίζει τη μεταφορά τους από το ένα νησί στο άλλο ή από τη μια περιφέρεια στην άλλη λες και είναι σακιά, σα να μην έχουν οικογένειες, παιδιά που πάνε σχολείο και θα πρέπει να μετεγγραφούν, κοινωνική δραστηριότητα που θα διακοπεί, δεσμούς με τους ανθρώπους και τους τόπους που θ’ αφήσουν πίσω, σα να μην έχουν ζωή, μόνο δουλειά που όσο περνά ο καιρός γίνεται όλο και πιο αμφίβολη, όλο και πιο θαμπή, όλο και πιο κακοπληρωμένη, όλο και περισσότερο τονισμένη  στην παραλήγουσα…

Δεν έχουμε πια περιθώρια… Η κατρακύλα δεν έχει σταματημό,  το ξήλωμα των εργασιακών μας δικαιωμάτων, η περιστολή της δυνατότητας διαβίωσης μας, η περικοπή των ονείρων μας ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΨΕΙ ΑΠΟ ΜΟΝΗ ΤΗΣ! Αν δε σταθούμε ΕΜΕΙΣ εμπόδιο δε θα σταθεί κανείς, αν δε σηκώσουμε εμείς το ανάστημα μας δε θα το υψώσει άλλος για εμάς! Πρέπει να αντιδράσουμε δυναμικά όλοι μαζί, εκπαιδευτικοί, γονείς, μαθητές, φοιτητές,  πρέπει να δώσουμε επιτέλους τη μάχη! Να συντονίσουμε το βηματισμό μας με τους άλλους εργαζόμενους που ξεκινούν κινητοποιήσεις, να επιδιώξουμε την κοινή πάλη. Ας εκμεταλλευτούμε κάθε ευκαιρία να ξεκινήσουμε το κοινό μέτωπο, όσο μικρή κι ασήμαντη κι αν μας φαίνεται. Τι περιμένουμε πια, να μην έχουμε να χάσουμε άλλο από τις αλυσίδες μας; Αν συνεχίζουμε να κοιτάζουμε άπραγοι διερωτώμενοι τι άλλο θα μας κάνουν,  αυτή η ώρα θα έρθει δυστυχώς σύντομα…

Στηρίζουμε την απόφαση της συνέλευσης προέδρων της 24/09/2011.
Καμία υποχρεωτική μετακίνηση από ΠΥΣΔΕ σε ΠΥΣΔΕ.
Κανείς συνάδελφος σε εφεδρεία ή απόλυση.

ΙΚΑΡΙΑ 22/9/2011
ΕΛΜΕ ΙΚΑΡΙΑΣ ΦΟΥΡΝΩΝ