Photo: Caviar

Είναι τρεις. Κάθονται στο καφενείο. Μπροστά τους, στο τραπέζι, ο μεζές και τα ποτήρια τους. Κουβεντιάζουν για το ξύπνημα της άνοιξης και τις δουλείες στα χωράφια. Προβληματισμένοι που όλοι οι γεωπόνοι της περιοχής έχουν ξεμείνει από σπόρο πατάτας. Ψάχνουν εναλλακτικό προμηθευτή. Κάποιος προτείνει τη Σάμο ενώ δεν αποκλείουν την περίπτωση να αγοράσουν μερικά τσουβάλια από τους μανάβηδες. Συζητάνε για τα υβρίδια ενώ ο μεγαλύτερος θυμάται την παλιά καριώτικη πατάτα, εκείνη την κοκκινόφλουδη που δεν υπάρχει πια. Στο ενδιάμεσο δεν ξεχνούν να πειράζουν ο ένας τον άλλον, με κάθε αφορμή.

Τους παρατηρείς και νομίζεις ότι βρίσκεσαι σ’ έναν άλλον κόσμο, μακριά από τα επώδυνα κυβερνητικά μέτρα, τις διαδηλώσεις και την αβεβαιότητα. Η τηλεόραση ολοκληρώνει την εικόνα της χαλαρότητας αφού δείχνει ένα αιλουροειδές να ψάχνει τη λεία του σε μια αφρικανική σαβάνα.

Μπαίνει ένας ξενομερίτης («μη Καριώτης» για τους Καριώτες) που δουλεύει στην τράπεζα, κάθεται σε μια γωνιά και παραγγέλνει μια τηγανιά για να συνοδέψει την μπύρα του. Ρωτάει τον καφετζή αν είναι σημερινή ενώ μπροστά του εκείνος ανακατεύει τα κομμάτια του χοιρινού στο τσουκάλι. Έχει μάθει να είναι καχύποπτος, να μην εμπιστεύεται ούτε τα μάτια του.

Η παρέα τον προσκαλεί στο τραπέζι της, έτσι να μην κάθεται μόνος. Του προτείνουν ν’ αφήσει την μπύρα, το τσίπουρο που πίνουν «μόλις ήρτε αφ’ την Αρέθουσα». Ο υπάλληλος τους ευχαριστεί αλλά θα ήθελε να δει το δελτίο. «Η χώρα καταρρέει, πτωχεύουμε, μας παίρνουν τα σώβρακα. Να μη μάθουμε καμιά είδηση;»

Ο Κώστας από την παρέα είναι ο πιο λασπωμένος, ο πιο αξύριστος και μοιάζει ο πιο απολιτικός. Παίρνει το λόγο: «Αξάδερφε», του λέει, «αυτοί προσπαθούν να μας λωλάνουν. Φτιάχνουν ένα μεγάλο ψυχιατρείο και γυρεύουν να μας κάμουν όλους τρόφιμους. Εσύ, θαρρώ πως έχεις την πρόσκληση στην τσέπη.»  Ο τραπεζίτης αντιδράει και μουρμουρίζει κάτι για τον Φ.Π.Α. αλλά ο Κώστας είναι σε ετοιμότητα. «Έβγαλες και πανεπιστήμιο αλλά σ’ έχουνε σαστίσει, είσαι καλά καλά βούκινο. Από το 13% να πάμε στο 15% σημαίνει ότι στα 1000 € που ψωνίζεις χάνεις τα 20 €. Ε, και; … Έχω και τ’ αυλάκια μου σκαμμένα. Πατάτα πού ‘α βρούμε, ξέρεις;»

Είναι αναισθησία; Είναι αδιαφορία ή απάθεια;

Όπως το πάρει κανείς.

Σίγουρα όμως είναι Ικαρία, είναι ποιότητα ζωής.

Πώς το λέγαμε πέρσι; Μακροζωία;   

 Γιάννης Κέφαλος

jianniskefalos@yahoo.gr