Δυο καλές φίλες συζητούν.

-Τα καριώτικα σπίτια της Αθήνα είναι ζωντανά. Έχουν χαρακτήρα.
- Χαρακτήρα; Τι εννοείς; Διακοσμητικό; Ας πούμε, έχετε όλοι κάτι που να έχει το σχήμα της Ικαρίας; Ρολόι, ημερολόγιο και τα λοιπά; Αυτά τα φολκλόρ διακοσμητικά, ξέρεις...
- Όχι, όχι. Δεν εννοώ αυτό. Εννοώ πως τα καριώτικα σπίτια, είναι ζωντανά σαν άνθρωποι. Σαν άνθρωποι με ανάγκες, φυσικές ανάγκες. Χρειάζονται να ζουν, να ζουν πραγματικά, να πίνουν κρασί, να τρώνε κάνα μεζέ, να λένε κάνα τραγούδι. Τέτοια πράγματα. Αλλιώς παθαίνουν μελαγχολίες.
- Πριν σε πω τρελή και φύγω τρέχοντας από το «ζωντανό» σπίτι σου, θα σου δώσω μία ευκαιρία να μου αποδείξεις πως δε χρειάζεσαι γιατρό.
- Να ρε παιδάκι μου, πόσα πάρτυ, πόσες μαζώξεις και γλέντια, θυμάσαι εσύ σε αυτό το σπίτι;
- Αμέτρητες υποθέτω.
- Ορίστε, αυτό εννοώ. Δεν ξέρω τι κάνουν οι άλλοι. Για μας τους Καριώτες ξέρω και μπορώ να μιλήσω.
- Ναι, ΟΚ, σε πιάνω.
- Το χρειαζόμαστε αυτό εμείς οι Καριώτες της Αθήνας. Χρειαζόμαστε να βρισκόμαστε. Θέλουμε κόσμο, χρειαζόμαστε τους φίλους μας. Δεν θέλουμε τα σπίτια μας άδεια. Δεν θέλουμε τα σπίτια μας μελαγχολικά. Μπορεί να είναι κρύα το χειμώνα γιατί δεν έχουμε λεφτά για πετρέλαιο, αλλά βάζουμε όλοι μια ζακέτα παραπάνω και βρισκόμαστε. Και παρόλο που προσωπικά δεν μεγάλωσα κάτω, νομίζω πως είναι γονιδιακό το θέμα της παρέας. Αν ήμασταν στην Ικαρία δηλαδή μέσα στο χειμώνα, ή που το σπίτι θα ήταν γεμάτο κόσμο, ή που θα λείπαμε εμείς για να πάμε σε κάποιο άλλο σπίτι. Δεν μπορούμε ρε παιδάκι μου μακριά ο ένας από τον άλλο. Και έτσι ακριβώς έχουμε μάθει και τα σπίτια μας, να διαμαρτύρονται χωρίς παρέα.
- Δηλαδή το δικό σου πώς διαμαρτύρεται ακριβώς;
- Καλά, εγώ θα το πω τώρα κι εσύ κορόιδευε όσο θέλεις, αλλά όταν για οποιοδήποτε λόγο δεν έρχεται κόσμος στο σπίτι για καιρό, η ατμόσφαιρα γίνεται κρύα και κάπως σαν γκρι, ή μελαγχολικό μπλε.
- Και σήμερα; Σήμερα που είμαστε μαζί; Και που δεν είμαι από την Ικαρία; Τι χρώμα έχει το σπίτι;
- Α, μην ανησυχείς, δεν κάνουμε διακρίσεις. Και κάτω όταν είμαστε τους αγαπάμε τους ξένους μας.. Να, για παράδειγμά, αυτή τη στιγμή το  σπίτι έχει ένα χαρούμενο πορτοκαλί τόνο.
- Με μπερδεύεις, τι να κάνω; Να χαρώ με το πορτοκαλί χρώμα ή να παρεξηγηθώ που με λες «ξένη»;
- Να σηκωθείς και να φέρεις το κρασί από την Κάμπα. Να’το, εκεί στο τραπέζι είναι. Συμφωνείς;
- Χαχαχα! ΟΚ! Μέσα! Φυστίκια;
- Μα βεβαίως!

Ηλέκτρα Πάστη
elektra.pasti@gmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Ηλέκτρας Πάστη.