ikariamag | ελεύθερες πτήσεις - της Ηλέκτρας Πάστη

Η Ηλέκτρα Πάστη έχει καταγωγή από τον Ξυλοσύρτη και την Παναγιά. Γεννήθηκε στην Αθήνα αλλά λέει ψέματα ότι γεννήθηκε μέσα στο καράβι προς Ικαρία μια κρύα νύχτα του Νοέμβρη που χιόνιζε στο πέλαγος. Έως τώρα δεν την έχει πιστέψει κανείς. Σπούδασε τουριστικά, ασχολείται επαγγελματικά με τη διαφήμιση, αν και πρόσφατα ανακάλυψε ότι στην πραγματικότητα είναι ξυλουργός. Γράφει όταν έχουν τελειώσει τα έπιπλα στα οποία μπορεί να αλλάξει τα φώτα.

της Ηλέκτρας Πάστη

Στην Ικαρία έχουμε διάφορα ονόματα που δεν συναντάς συνήθως σε άλλους τόπους έτσι μαζεμένα. Έχουμε για παράδειγμα το Λεμονιά, που καμιά φορά γίνεται και Λένια. Αν ακούσω δηλαδή κάποια που τη λένε Λεμονιά, κατευθείαν τη ρωτώ «Μήπως είσαι από την Ικαρία;»

Πόσα έχουν γραφτεί σε αυτό το περιοδικό για τα καλοκαίρια στο νησί άραγε… πόσες φορές έχουμε θυμηθεί τις μυρωδιές των παιδικών μας χρόνων, τη μυρωδιά του αλατιού της θάλασσας, του θυμαριού στο βουνό, του κρασιού στο πανηγύρι και μαγεριού στην κουζίνα;

Ήμασταν στο νησί από αρχές Ιουνίου. Η μαμά, τα αδέρφια μου κι εγώ. Ο μπαμπάς που δεν είχε πολλή άδεια καθυστερούσε να έρθει. Δεν ξέρω για ποιο λόγο εκείνο το καλοκαίρι τον περίμενα με τόση ανυπομονησία. Ίσως βέβαια και να ήταν όλα τα καλοκαίρια έτσι, αλλά να θυμάμαι αυτό γιατί τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν ακριβώς όπως τα ήθελα.

Φέτος, λίγες μέρες πριν από τα Χριστούγεννα και ο κόσμος μέσα στο βαγόνι πολύς. Σχεδόν όλοι κρατούν τσάντες και τσαντάκια με μικρά και μεγάλα δώρα, κι ας λένε τα κανάλια πως ο κόσμος δε ψωνίζει.

Είχε πια σκοτεινιάσει όταν το αυτοκίνητο πάρκαρε δίπλα στο ξενοδοχείο. Οι πόρτες άνοιξαν σχεδόν παράλληλα και βγήκαμε όλοι μαζί. Η Νατάσα κοντοστάθηκε και μας είπε να κοιτάξουμε ψηλά, στον ουρανό της Τσαγκαράδας, στα φωτεινά αστέρια. Κοίταξα ψηλά και σχεδόν αυτόματα είπα «Παιδιά συγνώμη, αλλά ο ουρανός στην Ικαρία είναι καλύτερος».

Δεν είναι μόνο το νησί. Είναι και το καράβι που είναι μέρος της «εμπειρίας». Πάντα ήταν άλλωστε για μας τους «Αθηναίους» που υπολογίζαμε τις ώρες αυτές ως κανονικό κομμάτι των διακοπών.

Φαντάσου τώρα, λέει, πως είσαι μέσα στο λεωφορείο και γυρνάς στο σπίτι από τη δουλειά. Είναι γεμάτο κόσμο και θόρυβο.

14/01/2015 - 10:55Ψαριά κομπλέ

Καλοκαίρι, δεκαετία του 90. Ο Άγιος Κήρυκος δεν έχει αλλάξει ακόμα. Εκεί που τώρα είναι η τσιμεντένια πλατφόρμα για να παρκάρουν τα αυτοκίνητα κάτω από τα καφενεία, ήταν μια αμμουδερή παραλία. Η μαρίνα στ’ αριστερά ήταν ακόμα μικρή, δεν είχε επεκταθεί.

Ναι, πάει καιρός από την τελευταία μου ελεύθερη πτήση. Είναι βλέπετε που νοιώθω πως πάντα οι ιστορίες μου και τα κείμενά μου πρέπει να έχουν ένα δίδαγμα στο τέλος, ένα μάθημα ζωής και τα ρέστα. Έτσι όταν ξεμένω από διδάγματα και συναισθηματικοκοινωνικές ιστορίες, δεν γράφω πτήσεις και ο Αρχισυντάκτης γκρινιάζει.

Έτσι είναι, ο Σεπτέμβρης θα θυμίζει πάντα σχολείο και μυρωδιά από ξυσμένα μολύβια και καινούρια τετράδια. Οι παλιοί φίλοι έρχονται με νέες ιστορίες να σε συνεπάρουν και η βιασύνη για τη νέα σχολική χρονιά ξεκινάει από ένα πρόχειρο ξεφύλλισμα στα νέα μας βιβλία. Τι άραγε θα συμβεί; Τι θα μάθουμε φέτος; Θα έρθει κάποιος καινούριος συμμαθητής; Θα έχουμε αλλαγές στους καθηγητές και τους δασκάλους;

Σελίδες