Είχε πια σκοτεινιάσει όταν το αυτοκίνητο πάρκαρε δίπλα στο ξενοδοχείο. Οι πόρτες άνοιξαν σχεδόν παράλληλα και βγήκαμε όλοι μαζί. Η Νατάσα κοντοστάθηκε και μας είπε να κοιτάξουμε ψηλά, στον ουρανό της Τσαγκαράδας, στα φωτεινά αστέρια. Κοίταξα ψηλά και σχεδόν αυτόματα είπα «Παιδιά συγνώμη, αλλά ο ουρανός στην Ικαρία είναι καλύτερος». Η Νατάσα γέλασε και με ρώτησε «Γιατί νοιώθεις την ανάγκη να τα συγκρίνεις όλα με την Ικαρία;». Δεν ήξερα τι ακριβώς να της απαντήσω, μια που όντως δεν ξέρω γιατί έχω αυτή την ανάγκη, οπότε της απάντησα κάτι πολύ γενικό «Ξέρω κι εγώ; Γιατί την αγαπώ πολύ;».

Την επόμενη μέρα αλλά και όλες όσες ακολούθησαν στην πανέμορφη Τσαγκαράδα Πηλίου, παρατήρησα πόσο μου θύμιζε το νησί. Ήταν κάτι στροφές ψηλά στο βουνό που έλεγα «Να, τώρα θα βγούμε στην Οξέ» και κάτι δρόμοι που νόμιζα πως έτσι από μακριά θα έβλεπα τον Εύδηλο. Δεν ξέρω αν έχετε πάει, αν έχετε παρατηρήσει τις ομοιότητες, πάντως είναι αρκετές! Το θέμα όμως που προκύπτει είναι πως όταν συνηθίζεις να ψάχνεις ομοιότητες με την Ικαρία σε όλα τα μέρη που πηγαίνεις, ταυτόχρονα μαθαίνεις να βλέπεις και τις διαφορές!

Ας πάρουμε λοιπόν ως παράδειγμα το Πήλιο και τα χωριά εκεί. Ε λοιπόν τα σπίτια μοιάζουν μεταξύ τους. Χρησιμοποιούν όλοι τα ίδια υλικά. Δεν υπάρχει κανένα που να είναι ροζ, σομόν ή θαλασσί. Οι ταμπέλες των καταστημάτων, έχουν όλες μία σχετικά κοινή αισθητική. Και φυσικά δεν υπάρχουν νεκροταφεία αυτοκινήτων και πλυντήρια αφημένα στην άκρη του δρόμου.

Δεν ξέρω αν έχουν κάποιον πάνω από το κεφάλι τους να τους υποχρεώνει έτσι ώστε να φτιάχνουν τα σπίτια και τα μαγαζιά τους με κάποιο πλαίσιο από το οποίο δεν μπορούν να παρεκκλίνουν. Και δεν ξέρω, μπορεί αν αφήνονταν στο προσωπικό γούστο του καθενός, η Τσαγκαράδα και τα γύρω χωριά να γίνονταν από γραφικά χωριουδάκια στο βουνό, μικρά τσίρκο που περιβάλλονται από μία σπάνια και πανέμορφη φύση.

Και να σας πω και κάτι; Δε με νοιάζει αν έχουν κάποιον πάνω από το κεφάλι τους. Όπως και να’χει, είναι ένα μέρος που η φύση με την αρχιτεκτονική ταιριάζουν θαυμάσια. Αυτό που με νοιάζει είναι ότι στο δικό μου το νησί ο καθένας κάνει ό,τι γουστάρει χωρίς κανέναν έλεγχο. Μην το πάρετε προσωπικά, μπορεί το δικό σας σπίτι/μαγαζί/γραφείο να είναι πάρα πολύ ωραίο. Και μπορεί του γείτονα να είναι ένα χάλι. Και μπορεί κάποιος να πει ότι του γείτονα τελικά είναι υπέροχο, αλλά το δικό σας "φαλτσάρει". Τι ωραία που θα ήταν αν δεν ήταν στο χέρι μας να αποφασίσουμε. Ή, ακόμα καλύτερα, πόσο πιο όμορφο θα ήταν το τοπίο αν αποφασίζαμε στην πράξη να σεβαστούμε μία κοινή αισθητική. Και πόσο πιο περήφανοι θα ήμασταν για τη διατήρηση της κληρονομιάς μας;

Ξέρω, είναι πολλοί οι παράγοντες που πρέπει να υπολογίσει κανείς, το κράτος που δεν υποστηρίζει όπως θα έπρεπε τα νησιά, το κόστος της πέτρας, οι ακριβοπληρωμένοι τεχνίτες, οι τεχνίτες που δεν ασκούν πια την τέχνη, η υγρασία, ο κακός καιρός και λοιπά και λοιπά. Θα ήταν δύσκολο. Αλλά και η ομορφιά, τέτοιες ημέρες, δύσκολη δεν είναι;

Ηλέκτρα Πάστη
elektra.pasti@ikariamag.gr

Διαβάστε σχετικά: Το σπίτι μου έξω

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Ηλέκτρας Πάστη.