Μ’ αυτά και με εκείνα μπήκαμε στον Ιούνιο, σκεφτήκαμε πως κοντεύει το καλοκαίρι και θα φανούν οι ξένοι. Ήρθε η ώρα να βάλουμε τα καλά μας, να θυμηθούμε ότι η πρόσοψη θέλει βάψιμο, να θυμηθούμε ότι οι πυροσβεστήρες έληξαν και θέλουν αναγόμωση, να θυμηθούμε να χορτοκόψουμε κι εκειδά δίπλα, στο χωράφι που παρκάρουν, να μην πάρει και καμιά φωτιά. Έσωσε κι ήρθε κι ο υδραυλικός που τον περιμέναμε και τον παρακαλούσαμε από το Μάρτη. Κουτσά σταβά όλα είναι σχεδόν εντάξει.

Περιμένουμε λοιπόν τους ξένους. Α, για στάσου. Βαπόρια έχουμε; Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι οι ακτοπλόοι και πάλι παίζουν παιχνίδια στην πλάτη μας. Κι αρχίζουν καλοκαιριάτικα πια, να φεύγουν σωρηδόν οι επιστολές διαμαρτυρίας για τον υπουργό, τον εφοπλιστή, για την περιφέρεια και το επαρχείο. Για να έχουμε καλύτερο αποτέλεσμα προσθέτουμε και δέκα αποδέκτες σε κάθε γράμμα. Ξανά μανά τα ίδια δακρύβρεχτα και εντελώς άσχετα επιχειρήματα που είπαμε πέρσι, πρόπερσι και πριν δέκα χρόνια. Γιατί στο ένα λιμάνι και όχι στο άλλο, γιατί περισσότερα εδώ και λιγότερα εκεί; Εμφανίζεται και ο γραφικός της παρέας που μόνος του φέρνει το θέμα βορείων – νοτίων αλλά ως αγαθή και καλοπροαίρετη ψυχή μάς προτρέπει να μονοιάσουμε αφού όμως πρόλαβε και μας έκανε κουβάρι.

Επιχειρήματα από μικρά παιδιά για μεγάλα παιδιά. Πες μου εσύ αξάδερφε, ποιος θα βγει κερδισμένος;

Όταν κάποιος φτάσει στο ένα λιμάνι, λέει, θέλει σαράντα χιλιόμετρα ή μια ώρα δρόμο για να ποσώσει στο άλλο. Πέφτει στην παγίδα ακόμη και ο βουλευτής και αναμασάει τα ίδια λόγια. Κάποιος που φεύγει από το Χαλάνδρι ή το Περιστέρι πόση ώρα θέλει για τον Πειραιά; Και οι δήμαρχοι μια από τα ίδια αλλά κανένας δε μας είπε, ούτε τώρα ούτε πριν,  γιατί δεν έχουμε ένα λεωφορείο να περιμένει στο λιμάνι.

H πρώτη επιστολή διαμαρτυρίας που συντάχθηκε για φέτος ζητήθηκε από άλλους συλλόγους «για να δουν τι γράφει» και να ταιριάξουν τη δική τους. Ε, δεν μπορείς να την αφήσεις ίδια, κάτι θα αλλάξεις ή θα προσθέσεις κάτι που οι άλλοι ξέχασαν.

Σε όλο την υφήλιο, όταν οι άνθρωποι έχουν να αντιμετωπίσουν την καθημερινότητά τους ή τα προβλήματα που τους δημιουργεί συνεννοούνται με αριθμούς, μόνο μ’ αυτούς. Έχω σαράντα πυρετό, φυσάει εννιά μποφόρ, χρωστάω χίλια στην εφορία. Ακόμα και στην καψούρα με αριθμούς μιλάμε, έχω να κοιμηθώ πέντε μέρες, ήπια ένα μπουκάλι ουίσκι.  Τώρα θα μου πεις αξάδερφε, πού κολλάει αυτό;

Κολλάει στο ότι ακόμα δεν έχουμε καταφέρει να φτιάξουμε τους συλλόγους ή τα διασυλλογικά που πραγματικά απαιτούν οι συνθήκες και οι καιροί. Δεν είναι δυνατόν να μην ξέρει κανείς πάνω στην Ικαρία πόσα είναι τα καταλύματα και πόσα είναι τα ενοικιαζόμενα αυτοκίνητα. Αυτό έχει τη μεγαλύτερη αξία όλων για να διεκδικήσουμε το σωστότατο αίτημα για τακτικά δρομολόγια, δίκαια μοιρασμένα στα δύο λιμάνια και κυρίως δημοσιοποιημένα από την αρχή του χρόνου.

Ένα επιχείρημα θα αρκούσε: «Κύριε εφοπλιστά, έχουμε 3.000 κρεβάτια, τα 1800 από Σοφράνο και τα 1.200 από Σταβέντο. Κάντε τα κουμάντα σας και μοιράστε τα δρομολόγια.» Για όλη τη γκρίνια θα αρκούσε μια πρόταση. Όπως θα αρκούσε ακόμη μία, «με την αποχώρηση του ΝΗΣΟΣ ΡΟΔΟΣ είχαμε 500 ακυρώσεις σε σύνολο 6.000 κρατήσεων.» Μόνο έτσι γίνεται η δουλειά.

Οι ξενοδόχοι όμως δεν έχουν δεδομένα, δεν έχουν στατιστικά. Ούτε οι ταξιτζήδες έχουν, αν τους ρωτήσεις πόσες κούρσες παίρνουν από τα λιμάνια στη διάρκεια της σεζόν δεν ξέρουν να σου απαντήσουν. Όλοι μαζί θα είχαν μια δύναμη που δεν φαντάζονται. Θα επιμερίζονταν το κόστος ακόμη και για να στείλουν εξώδικο στην εταιρία, σε κάθε εταιρία που βλάπτει τα συμφέροντά μας. Θα επιμερίζονταν το κόστος μιας διαφήμισης που θα διάλεγαν μόνοι τους τι θα προβάλουν από το νησί χωρίς τη γκρίνια για τον κοιμισμένο φαντάρο της Aegean ή τους ανέμελους πανηγυριστές της Μythos.

Ως τότε χ+ψ=ω, ομίχλη στο βουνό και στο μυαλό, δύσκολο οδικό δίκτυο όπως στα Άγραφα, οι ανήμποροι των Θερμών, τα λαϊκά στρώματα και του κώλου μας τα εννιάμερα. Α, αξάδερφε, ένα αριθμό τον ξέρουμε όλοι, οι ανήμποροι της Νικαριάς, η βενζίνη άγγιξε το δίφραγκο!

Γιάννης Κέφαλος
kefalos@ikariamag.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Γιάννη Κέφαλου.