Σήμερα (23/1/2018), τρεις μέρες μετά τα τριακοστά ενατα γενέθλια μου, έχασα τη γιαγιά μου. Όταν γεννήθηκα, μετρούσε πενήντα εννέα χρόνια στο μάταιο αυτό κόσμο και μέτρησε ακόμα κοντά άλλα σαράντα -καταφέρνοντας σχεδόν να τα εκατοστήσει..  Έφυγε σιωπηλά και γλυκόπικρα, στον ύπνο της σα μικρό πουλί, έχοντας δει πόλεμο-κατοχή-εμφύλιο-εξορία-παιδί να πεθαίνει-πείνα και όλο το σετ δεινών των δεκαετιών '20-'60.

Ερήνη τη φώναζε ο παππούς, έρημη την άφησε λίγα χρόνια πριν, στεγνή με υγρά μάτια. Το τετράδιο ραπτικής της μια κληρονομιά μου μαζί με το χάρισμα να βλέπω αν είναι ολόισια τα στριφώματα.

Με περίμενε μια δύσκολη μέρα, κάποια -τελικά άνευ λόγου- τρεξίματα σε νοσοκομεία και οι επακόλουθες σκοτούρες μου κράτησαν τα δάκρυα λίγο κάτω απ το λαιμό.

Έχω φτάσει σε αυτή την ηλικία που δεν έχω γιαγιά, ακόμα και η καριωτικη καταγωγή μου νικήθηκε από τα χρόνια, ναι είναι αιωνόβιοι αλλά τα μαθηματικά είναι ανελέητα.

Αυτό το κουτσούρεμα της οικογένειας, συγκεκριμένα η απώλεια των γιαγιάδων σε αφήνει λίγο μετέωρο, λίγο λειψό. Λίγο σα φυτό στο μπαλκόνι που του έκοψαν λίγες ρίζες για να χωρέσει στην καινουρια γλάστρα. Που τώρα δεν είσαι το εγγόνι. Το εγγόνι είναι το παιδί σου, η μαμά εσυ, και η μαμά σου η γιαγιά και τέλος. Τελειώνει εκεί. Κενό.

Στις περισσότερες περιπτώσεις δεν προλαβαίνεις καν έναν αποχαιρετισμό. Ίσως σε κατάπιε και η καθημερινότητα και δεν είχες προλάβει να περάσεις απο την πολυθρόνα της να της χαϊδέψεις τα μαλλιά. Να πεις καλημέρα, Καλησπερα, αντίο. Αντίο. Απόψε τα μικρά κουμπάκια του νυχτικου θα στα κουμπώσει ο Γιώργος.

Καληνύχτα, αντίο γιαγιά.

Δώρα Τεμπέλη
doratempeli@yahoo.gr

υγ. Με αυτή τη φωτογραφία των συμμαθητών της (Εκείνη θα ήταν επτά ετών; Θα ήταν το 1927; Θαρρώ ένας μόνο είναι ζωντανός από αυτά τα μικρά παιδάκια), τής στέλνω ένα γλυκό φιλί κι έναν αποχαιρετισμό...

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Δώρας Τεμπέλης.