Να ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν έχω γεννηθεί στην Ικαρία. Δεν έχω καταγωγή από το νησί. Το παράδοξο είναι ότι δεν το έχω επισκεφτεί καν. Η μόνη μου σχέση με το νησί είναι τα βήματα του ικαριώτικου χορού, αν και ξέρω μόνο τη νέα αλα Πάριου εκδοχή και όχι την παραδοσιακή. Τότε τι δουλειά έχω στο ikariamag; 

Η φιλία μου με τον Κωνσταντίνο, έδωσε την αφορμή να γοητευτώ από την αύρα του νησιού. Σιγά σιγά άρχισα να «πετάω» προς το νησί μέσα από τα κείμενα των συντακτών της εφημερίδας του Πάπα, τα "σιχτίρια" και τις "στιγμές" των ημερολογίων του συλλόγου και έπειτα μέσα από το "παράθυρο", τις "πτήσεις" και δημοσιογραφικά  θέματα από, για και με αφορμή την Ικαριά στο ikariamag.

Καθόμουν στο τραπέζι των «πιλότων» ένα βράδυ του Οκτώβρη στη Μεταξού, σε μια αυλή στο κέντρο της Αθήνας που μυρίζει Ικαρία. Γύρω μου, οι συντάκτες του ikariamag, ως επί το πλείστον Ικαριώτες. Τους γνώριζα μόνο μέσα από τις πτήσεις τους. Φιλικοί, ανοιχτοί, σκεπτόμενοι, φιλόδοξοι, ονειροπόλοι, άξιοι συνεχιστές της παράδοσης του Ικάρου. Άνθρωποι με όρεξη για δουλειά, με  αγάπη και νοσταλγία για το νησί.

Η Ικαρία με κάποιο μαγικό τρόπο με έλκει. Διαβάζω αυτές τις μέρες ένα βιβλίο που έπεσε στα χέρια μου για έναν «Άγνωστο Επισκέπτη» στο νησί της Ικαρίας. Έναν άνθρωπο που δεν γεννήθηκε εκεί αλλά η μοίρα τον έφερε στη ζωή μιας τυπικής ικαριώτικης κοινωνίας με όλα τα γνωρίσματα της τότε εποχής. Τις φοβίες και τις ανησυχίες για το μέλλον, τα χρόνια της ξενιτιάς στην Αμέρικα, τα προβλήματα φτώχιας αλλά και την επιθυμία των ντόπιων να συντρέξουν όποτε παρουσιαστεί κίνδυνος.

Αυτή τελικά είναι η Ικαριά για μένα και ας μου συγχωρέσετε την αλλαγή του τόνου στην λέξη που δείχνει ένα βαθμό οικειότητας.  Δεν είναι μόνο τα πανηγύρια της και τα καλοκαίρια της. Είναι και οι καημοί της. Τα προβλήματα και οι ανησυχίες της. Εξοργίζομαι κι εγώ μαζί σας με τους πολιτικούς και τις υποσχέσεις τους για δρομολόγια πλοίων στο νησί που ποτέ δεν έφτασαν. Στεναχωριέμαι με τις ακυρώσεις πτήσεων σα να χάνω την ευκαιρία να δω την πατρίδα μου.

Και μετά έρχεται το νέο πλήγμα. Πληροφορούμαι για καταστροφές στο νησί από τις πλημμύρες και για το χαμό ενός ανθρώπου. Ήθελα να πάρω τηλέφωνο στο νησί να ρωτήσω αν όλοι είναι καλά. Ποιον να πάρω όμως; Δεν ξέρω κάποιον προσωπικά. Απλώς νιώθω τον πόνο σας. Την αγωνία σας να ξαναστήσετε το νησί με τα δικά σας χέρια. Δε χρειάζεται να περιμένετε το Κράτος να σας βοηθήσει. Θα αργήσει δραματικά! Και δεν ταιριάζουν στην ψυχοσύνθεση του Καριώτη ... τέτοιες αργοπορίες!

Σταύρος Παπακωνσταντινίδης
stapap@gmail.com

ΥΓ: Το βιβλίο «Άγνωστος Επισκέπτης» είναι του Νικολάου Γ. Καρίμαλη, έκδοση του Συλλόγου "Άρτεμις Ταυροπόλος".

Διαβάστε όλες τις ελεύθερες πτήσεις του Σταύρου Παπακωνσταντινίδη