Σ’ ένα μικρόκοσμο, σ’ ένα σκηνικό λιτό και απέριττο, σ’ ένα ερμητικό σύμπαν που σε αντίθεση με το πραγματικό, δε διαστέλλεται αλλά συστέλλεται. Ένας τραυματισμένος άντρας που βαριανασαίνει σε αναμονή του επιθανάτιου ρόγχου μετατρέπεται στην πέτρα της υπομονής για τη σύζυγό του. Σ’ ένα άψυχο σκληρό αντικείμενο που απορροφάει, όσο εξελίσσεται η παράσταση, τα βάσανα, τις πίκρες και τη δυστυχία της. Εκείνη φροντίζει καρτερικά τον άρρωστο και ελπίζει στο θεό. Αργότερα η απελπισία της μεγαλώνει και την οδηγεί από την αγωνία στην ύβρη. Η εξομολόγησή της όμως την συμφιλιώνει με την ίδια της τη ζωή και την οδηγεί στην προσωπική εξιλέωση.

Το έργο του Αφγανού συγγραφέα τιμήθηκε το 2008 με το βραβείο Γκονκούρ γιατί ξεπέρασε τη μοδάτη διάδοση και ανάγνωση των ιστοριών που πραγματεύονται τη θέση της γυναίκας σε καταπιεστικά καθεστώτα και θρησκοληψίες. Πήγε ένα βήμα παραπέρα. Μιλάει γενικά για την ανθρώπινη αδυναμία που μέσα από στερεότυπα, καλούς τρόπους κι ένα κοινωνικό προφίλ που δεν επιτρέπει να γινόμαστε δυσάρεστοι, μας κάνει περισσότερο εσωστρεφείς και λιγότερο ειλικρινείς. Η καταγωγή και το φύλο κράτησαν δέσμια την ηρωίδα για όλη της ζωή και μόνο τώρα βρίσκει την ευκαιρία να «ανοιχτεί». Πετυχαίνει όμως να μας προβληματίσει για τη δική μας τόλμη, για το μερίδιο αυτής που αναδεικνύουμε (ή μη) στις συναναστροφές και στις σχέσεις μας. 

Εμβόλιμα στη μαρτυρία – εξομολόγηση της ηρωίδας είδαμε να ζωντανεύει μπροστά μας το παραμύθι που της διηγιόταν ο παππούς της όταν ήταν κορίτσι, για τις περιπέτειες μίας πριγκίπισσας που αμάρτησε και πλήρωσε γι αυτό. Στο τέλος του έργου το παραμύθι ανακαλείται στη μνήμη του θεατή για να του θυμίσει κατά πόσο επιβεβαιώνεται το πεπρωμένο.

Ο σκηνοθέτης Γιώργος Νανούρης θεωρείται ένας ταλαντούχος ηθοποιός (προσωπικά δεν είχα την ευκαιρία να τον δω επί σκηνής) που τα τελευταία χρόνια ασχολείται και με τη σκηνοθεσία. Το εγχείρημά του ήταν δύσκολο αφού ασχολήθηκε με ένα μη θεατρικό κείμενο. Το έκανε με σεβασμό και προσοχή, ώστε το αποτέλεσμα να είναι μεν πολύ ατμοσφαιρικό αλλά χωρίς συγκινησιακές ακρότητες. Παράλληλα με το δίπολο του θανάτου και της ζωής που δε έχει ζήσει η ηρωίδα δημιουργεί μια αντιστοιχία σκιάς και φωτός που τονίζει επιπλέον αυτήν την αντίθεση.

Η Νεκταρία Γιαννουδάκη ισορροπεί στο εύθραυστο και στο δυναμικό της γυναικείας υπόστασης με εξαιρετικό τρόπο. Βρήκε το δύσκολο δρόμο για να περάσει την αναπνοή της και να την ταξιδέψει πάνω στη δύσπνοια του ζωντανού – νεκρού και να δώσει εύκολα στο κοινό τη φουρτούνα της ψυχής της. Ο Γιώργος Πουλής έχει αναλάβει να προσφέρει την ανάσά του. Το άκουσμά της, μέχρι τέλος του έργου, δεν αφήνει το θεατή να ξεχάσει ότι αδρανεί εγκεφαλικά (ή μήπως όχι;) ακριβώς γιατί είναι το υποκατάστατο της πέτρας.

Ένα μεγάλο μπράβο και στους τρεις που καταχειροκροτήθηκαν στο τέλος της παράστασης και ελπίζουμε στα επόμενα βήματά τους να μας συμπεριλάβουν ξανά στους προορισμούς τους και να μας τιμήσουν με τις μελλοντικές τους προσπάθειες και την ερμηνεία τους.

Γιάννης Κέφαλος για το ikariamag 

Η παράσταση δόθηκε στις 2 Μαρτίου στο Σύλλογο Οικισμού Κουντουμά.