Είχα άγχος. Πάλι. Εντάξει, όχι πολύ αλλά όπως και να το κάνουμε πήγαινα να δω μια παράσταση που εν μέρη την είχα γράψει κι εγώ! Δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι θα το ζήσω αυτό. Ψέματα, το είχα φανταστεί. Για την ακρίβεια, σαν εκ γενετής ψωνάρα που ξέρει καλά να το κρύβει όμως, έχω φανταστεί πολύ σπουδαία πράγματα για τον εαυτό μου, τα οποία, για να γειώνομαι και λίγο, με πείθω κάθε φορά πως πιθανότατα να μείνουν αποκυήματα της φαντασίας μου. Όμως να που τώρα θα είμαι θεατής στο έργο το «δικό» μου, και φυσικά και των υπόλοιπων “πετούμενων” των ελεύθερων πτήσεων όπως και άλλων ιστοριών. Μεγαλεία!

Πήγα σχετικά νωρίς, εννιά και πέντε. Εννιά ξεκινούσε η παράσταση, αλλά λόγω αυτού του άκομψου για μένα άγραφου ικαριώτικου νόμου της υποχρεωτικής καθυστέρησης του φιλοθεάμονος(!) κοινού, βρήκα ελάχιστο κόσμο ήδη εκεί, και ξεκινήσαμε κατά τις 10 παρά λίγο, ενώ για το επόμενο μισάωρο και βάλε συνέχιζαν να έρχονται. Τελικώς μαζευτήκαμε πολλοί, ευτυχώς !

Καθώς η παράσταση ξεκίνησε, με έκανε να απορήσω η απουσία σκηνικών, κουστουμιών και μακιγιάζ γιατί προφανώς κάπως αλλιώς το είχα σκεφτεί. Πέρα από κάποια στοιχειώδη πράγματα όπως μερικές καρέκλες, ένα μαύρο κουτί παντός χρήσεως, ένα τηλέφωνο και τίποτε άλλο, παρά μόνο οι ταλαντούχοι, όπως αποδείχτηκε, ηθοποιοί.

Δεν θα αναλύσω για το πόσο περήφανη ένιωσα όταν απανωτά, τη μία μετά την άλλη, παρακολούθησα τις δύο ιστορίες μου, ένιωσα πολύ περήφανη. Το θέμα είναι πως ένιωσα την ίδια περηφάνια και με τις υπόλοιπες ιστορίες που είχαν γράψει άνθρωποι που τους γνωρίζω, που τους χαιρετάω σχεδόν κάθε μέρα και που είναι φίλοι μου. Ακόμη και αυτές τις ιστορίες που δεν κατάλαβα ακριβώς ποιος τις είχε διηγηθεί ή ποιος τις είχε γράψει, και αυτές που δεν γνώριζα καν το περιεχόμενο τους, ακόμη και γι’ αυτές με διακατείχε υπερηφάνεια...

Σε όλη την συναισθηματική μου φόρτιση έπαιξε ρόλο και το θεατράκι της Πηγής, αυτό το όμορφο θεατράκι το πετρόχτιστο που βρίσκεται στο χωριό μου και δίπλα στο πατρικό μου.

Ο γιος μου, ο οποίος είναι πέντε χρονών, είχε μείνει σε όλη τη διάρκεια με γουρλωμένα μάτια παρακολουθώντας με τεράστιο ενδιαφέρον και ούτε μία φορά δε χρειάστηκε να του πω να κάνει ησυχία ή να κάτσει στη θέση του. Ενθουσιάστηκε με τα τραγούδια της παράστασης, τα τραγουδάει από τότε συνέχεια και θυμάται και τους περισσότερους στίχους. Ήταν όντως πολύ καλογραμμένα και με ενδιαφέροντα μοτίβα. Ο μικρός ήθελε να το ξαναδεί και πήγε και την επόμενη μέρα στην Ακαμάτρα με τον πατέρα του. Μεγάλη υπόθεση να κρατήσεις το ενδιαφέρον ενός πεντάχρονου παιδιού, είναι απαιτητικοί θεατές τα μικρά παιδιά!

Μετά το τέλος της παράστασης φυσικά γνωρίσαμε και τον θίασο, κάποιους τους ήξερα, με κάποιους είχα κοινούς γνωστούς αλλά σίγουρα όλους τους συμπάθησα και τους θαύμασα και τους ζήλεψα...ναι ναι, γιατί με έχω φανταστεί και ηθοποιό, αμ πως!

Σας ευχαριστω λοιπόν, και προσωπικά και εκ μέρους όλων εκείνων που δεν το έχουν κάνει ακόμη, γιατί ήσασταν πολύ καλοί και γιατί μας τιμάει αφάνταστα όλο αυτό!

Θεοδοσία Καρίμαλη
theodosia1983@yahoo.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Θεοδοσίας Καρίμαλη.