ikariamag | ελεύθερες πτήσεις - της Θεοδοσίας Καρίμαλη

Η Θεοδοσία Καρίμαλη είναι μια Ικαριώτισσα που γεννήθηκε και μεγάλωσε στα δυτικά προάστια της Αθήνας. Είναι Ταύρος, σε υαλοπωλείο ενίοτε, με ωροσκόπο Τοξότη, να μη σου τύχει δηλαδή. Έχει καταγωγή από την Πέρα Μεριά μέχρι την Προεσπέρα και είναι μόνιμος κάτοικος στο νησί σταθερά απο το '07 και εκ περιτροπής από το '99. Έχει σπουδάσει κλασσικό πιάνο και παραδοσιακή μουσική, είναι παντρεμένη από τότε που θυμάται τον εαυτό της και έχει δύο παιδιά. Της αρέσει να φτιάχνει κήπους και λουλούδια, να μαγειρεύει, να τραπεζώνει φίλους και να συζητάει περί πολιτικής. Απεχθάνεται τις διαίτες, τις κρέμες προσώπου, τις κολώνιες, το σιδέρωμα, τις πλαστικές καρέκλες, τα ψεύτικα λουλούδια και τη ζώη μακριά απο την Ικαρία.

της Θεοδοσίας Καρίμαλη

04/04/2018 - 13:30Οι Φαηδόνες

Άλλοι τις τρέμουν, άλλοι απλά ενοχλούνται και για άλλους ένα τσίμπημα είναι θέμα ζωής ή θανάτου. Στην Ικαρία έχουν το δικό τους όνομα. Δεν είναι μέλισσες γιατί δεν φτιάχνουν μέλι και δεν είναι σφήκες γιατί δεν σου κόβουν κομμάτι. Είναι Φαηδόνες και είναι ενοχλητικές, θρασύτατες, αμείλικτες, ανελέητες, ύπουλες, κλέφτρες, αρπακτικές, καταστροφικές, άσχημες, άτριχες και χωρίς προφανές λόγο ύπαρξης. Δεν τις φοβάμαι αλλά τις αντιπαθώ.

- Έρχεται Νοτιάς, το ξέρεις; Οχτάρι, εννιάρι, μάζεψε ό,τι έχεις έξω, θα μας πάρει και θα μας σηκώσει!
- Nαι, το άκουσα ρε συ, χαμός θα γίνει. Θα δέσει το καράβι; Θα προσγειωθεί το αεροπλάνο;

Νομίζω πως ήρθε η στιγμή να γράψω για ένα παράπονο μου, και είναι η κατάλληλη γιατί έχω να εμφανιστώ σε μαγαζί για φαγητό αρκετό καιρό λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων και έτσι δεν θα είναι σαν να φωτογραφίζω κάποιον για να το πάρει προσωπικά!

16/08/2017 - 13:24Τα σύκα

Αλήθεια, αν σου έλεγαν να βρεις τη γεύση του καλοκαιριού, ποια θα σου ερχόταν πρώτη να πεις; Εγω θα έλεγα σύκο. Μα θα μου πεις γιατί όχι καρπούζι, γιατί όχι πεπόνι, ροδάκινο ή σταφύλι; Γιατί όχι άλλα τόσα....ναι οκ.

Κάνοντας συχνά τον τελευταίο καιρό την διαδρομή Εύδηλο - Αρμενιστή, με στεναχωρεί το γεγονός ότι αντικρίζω στο δρόμο πολλά πατημένα νεκρά φίδια.

Είχα άγχος. Πάλι. Εντάξει, όχι πολύ αλλά όπως και να το κάνουμε πήγαινα να δω μια παράσταση που εν μέρη την είχα γράψει κι εγώ! Δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι θα το ζήσω αυτό. Ψέματα, το είχα φανταστεί.

Τωρα μεταξύ μας, για να λέμε αλήθειες, δεν είμαστε όλοι και πολύ νοικοκύρηδες. Εντάξει, υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις, αλλά είναι λίγες και δυστυχώς αυτό φαίνεται και είναι κρίμα και μας χαντακωνει όλους.

Ήξερα πως πρέπει να φύγω. Ήταν επιτακτικό. Είχα, όπως πάντα, ανειλημμενες υποχρεώσεις και άλλα τέτοια πιεστικά πράγματα. Ήταν όμως Κυριακή του Θωμά, ο κόσμος προβλεπόταν πολύς και το ταξίδι ταλαίπωρο. Έλπιζα πως δεν θα έβρισκα εισητήριο, αλλά βρήκα. Και πήγα στο λιμάνι με την τσαντουλα μου, της μιας αλλαξιάς, για άλλο ένα ταξίδι αστραπή.

Η αλήθεια είναι, και θέλω να το ομολογήσω αυτό, ακόμα κι αν θεωρηθεί από κάποιους αταίριαστο στο προφίλ του μέσου μόνιμου Ικαριώτη, ότι αρκετες φορές κυριεύομαι από άγχος. Όσο κι αν χαλάω τη γραφικότητα μου λοιπον, ως καριωτινα ανέμελη και χαλαρή...

Το είχα καταλάβει απο την αρχή. Φαινόταν. Δεν είχα κοιτάξει τον καιρό. Τι νόημα είχε άλλωστε, έπρεπε να πάω κάτω, έπρεπε να φύγω όπως και δήποτε. Φυσούσε και στην Αθήνα πολύ. Φαντάσου.

Σελίδες