Η αλήθεια είναι, και θέλω να το ομολογήσω αυτό, ακόμα κι αν θεωρηθεί από κάποιους αταίριαστο στο προφίλ του μέσου  μόνιμου Ικαριώτη, ότι αρκετες φορές κυριεύομαι από άγχος. Όσο κι αν χαλάω τη γραφικότητα μου λοιπον, ως καριωτινα ανέμελη και χαλαρή, και αντί να τριγυρίζω με ατημέλητα μαλλιά και μποέμ ρούχα, μ’ ένα ποτήρι κρασί και ένα στριφτό τσιγάρο, σχολιάζοντας αποφθέγματα ζωής και σοφίας, να χορεύω και να πίνω κρασάκι σαν να μην υπάρχει αύριο, εγώ αντιθέτως παλεύω με άγχος και φοβίες.

Ακόμη κι όταν έχω φυσική παρουσία σε γλέντια και χαρές, το μυαλό μου μετράει τον χρόνο. Τον χρόνο που μου μένει για να κοιμηθώ, τον χρόνο που μένει για το ξημέρωμα, τον χρόνο που μου μένει μέχρι να φύγω, το χρόνο που απομένει, γενικώς!

Εκτός απ’ αυτό, στην καθημερινότητά μου έχω ν’ αντιμετωπίσω το μητρικό άγχος, τις οικονομικές και επαγγελματικές ανασφάλειες, τις συναισθηματικές ανασφάλειες και τις ουκ ολίγες και πολύ ενοχλητικές φοβίες μου.... αλλα, ναι, φυσικά, δεν έχω το άγχος για το πού θα παρκάρω! Όχι, όχι, δεν το υποτιμώ, είναι πολύ βασικό να μην τρως τον χρόνο σου άσκοπα σε κίνηση και παρκαρίσματα αλλά αυτό από μόνο του δεν θα σου δώσει λύση στα υπόλοιπα.

Η Ικαρία δε θα σε λυτρώσει δια μαγείας από αυτά. Μόλις πατήσεις το πόδι σου στη γη της, δε θα εξαφανίσει κανένα ενοχλητικό συναίσθημα σου απευθείας, όπως ισχυρίζονται κάποιοι σουρεαλιστές ανόητοι. Δε θα σε κάνει να χαθείς στον χωροχρόνο. Όχι βέβαια, το καταλάβαίνεις αυτό.

Ξέρεις όμως; Είναι ένας καλός και πρόσφορος τόπος για να αρχίσεις να συνειδητοποιείς ότι αυτό που κάνεις στον εαυτό σου - ξέρεις, να τον έχεις συνέχεια στην πρέσα, να σκέφτεσαι αρνητικά, κτλ- είναι επίπονο και δεν αντέχεται. Είναι το νησί που θα σε δεχθεί όπως είσαι και που η διαφορετικότητα σου δε θα σε απομονώσει. Είναι το μέρος αυτό που σου προσφέρει απλόχερα ψυχανάλυση σε κάθε του τετραγωνικό μέτρο. Είναι το χαμόγελο του φίλου, ο καφές που θα προλάβεις να πιεις, το αστείο που θα ακούσεις και θα πεις κι εσύ, η βοήθεια που θα έχεις αν χρειαστείς και όλα θα είναι βάλσαμο στις ταραγμένες σου σκέψεις. Είναι η μοναξιά που αν την αναζητήσεις θα τη βρεις, κι αν την φοβάσαι, πίστεψε με, δε θα την έχεις.

Είναι η στιγμή εκείνη που οι εκρήξεις στο μυαλό σου κοντεύουν να κάψουν και την τελευταία ασφάλεια κι εσύ γυρνάς να κοιτάξεις τη φουρτουνιασμένη θάλασσα, και ο βοριάς με μιας σωπαίνει, το κύμα κόβει και κείνη γαληνευει και λες... "Να, κάπως έτσι γίνεται...!". Και γίνεται.

Θα σε βοηθήσει η Ικαρία. Θα σε βοηθήσει να ξεφορτωθείς κάποια από τα βαρίδια σου. Ίσως με μεγάλη επιτυχία, ίσως με μικρότερη. Ίσως σε μικρό χρονικό διάστημα,ίσως σε μεγαλύτερο. Είναι ομως εντυπωσιακό αν υπολογίσεις πως όχι μόνο δεν μιλάμε για πτυχιούχο ψυχαναλυτή, αλλά ούτε καν για φυσικό πρόσωπο.

Κι αν με δείτε καμιά φορά με ατημέλητα μαλλιά να χορεύω και να γελάω σαν να μην υπάρχει αύριο, να ξέρετε πως είναι μετά από πολλές συνεδρίες μαζί της.

Θεοδοσία Καρίμαλη
theodosia1983@yahoo.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Θεοδοσίας Καρίμαλη.