Άλλοι τις τρέμουν, άλλοι απλά ενοχλούνται και για άλλους ένα τσίμπημα είναι θέμα ζωής ή θανάτου. Στην Ικαρία έχουν το δικό τους όνομα. Δεν είναι μέλισσες γιατί δεν φτιάχνουν μέλι και δεν είναι σφήκες γιατί δεν σου κόβουν κομμάτι. Είναι Φαηδόνες και είναι ενοχλητικές, θρασύτατες, αμείλικτες, ανελέητες, ύπουλες, κλέφτρες, αρπακτικές, καταστροφικές, άσχημες, άτριχες και χωρίς προφανές λόγο ύπαρξης. Δεν τις φοβάμαι αλλά τις αντιπαθώ.

Πέρσι από τις καλές τους χρονιές. Πολύ πράμα. Φάλαγγες κατέβαιναν στα εστιατόρια τα οποία μετατρέπονταν σε θυμιατήρια του Λουμίδη. Πόσα κιλά καφέ άραγε να έκαψαν; Πώς θα ένιωθαν αλήθεια οι εργάτες-δούλοι στις φυτείες του καφέ αν τους έλεγε κάποιος ότι λιώνουν το κορμάκι τους για κάτι που θα καεί μέσα σε ένα βρώμικο τασάκι για να διώξει με το καπνό του ενοχλητικά μη παραγωγικά έντομα που κλέβουν φαΐ και τσιμπούν αδιακρίτως; Όχι καλά.

 Έφυγες από πανηγύρι άρον-άρον εξαιτίας τους; Μάλλον ναι. Με την αυγή ορδές πάνω από τις ανοιχτές λαδόκολλες με τα απομεινάρια του κρέατος. Μέσα στο ποτήρι με το κρασί σου είχε πέσει και παραλίγο να την πιεις αλλά ευτυχώς την είδες, και την έβγαλες, και γλίτωσες το τσίμπημα στην γλώσσα και τον οισοφάγο. Ξέρεις τι είναι να αρχίσεις να μιλάς γαλλικά πρωινιάτικα χωρίς να ξέρεις γρι;

Και τσιμπούν. Τσιμπούν δυνατά και πολλές φορές. Χωρίς να λυπούνται, χωρίς να νοιάζονται. Ανθρώπους, ζώα. Ένα βράδυ, γυρνώντας σπίτι, είδα έναν σκύλο που θα έβαζα στοίχημα πως δεν ήταν ο δικός μου και μονάχα του έμοιαζε. Αλλά ήταν ο δικός μου. Παραμορφωμένος και νωχελικός με κοίταζε με τα μισόκλειστα πρησμένα μάτια του και κατάλαβα, σαν να μου μίλησε πραγματικά:

«Παίζαμε και νίκησε. Εγώ 45 κιλά και αυτή μισό γραμμάριο, και με νίκησε. Καταραμένη φαηδόνα! Τρέξε να φέρεις χάπια κορτιζόνης!» Και έτρεξα. Ζοριζότανε το σκυλί.

Κάποια άλλη φορά, οδηγώντας το μηχανάκι μου, πέρασε από το μανίκι μία τέτοια ύπουλη φαηδόνα, και με τσίμπησε οχτώ φορές! Οχτώ έτσι; Ήμουν στην Χαλικιά, ξέρεις στο Αυλάκι. Εκεί ξεγυμνώθηκα, μέσα στη μέση του δρόμου. Στη μόνη μεγάλη ευθεία του νησιού, έμεινα με το σουτιέν ουρλιάζοντας από τον πόνο. Καταραμένες.

Κι αν κάτσει αναμεσά από πατούσα και σαγιονάρα, λίγο μετά από το flip και λίγο πριν από το flop…

Και εκεί που σκέφτομαι πως πραγματικά τις μισω, και απορώ γιατί υπάρχουν και αν είναι του διαβόλου και τέτοια, κάπου στο Βικιπαίδεια διαβάζω αυτό:

«Οι σφήκες είναι ιδιαίτερα σημαντικές στην εξισορρόπηση των ειδών στη φύση. Σχεδόν για κάθε είδος εντόμων παρασίτων, αντιστοιχεί ένα είδος σφηκών, που είναι αρπακτικό ή παράσιτο επάνω σε αυτό».

και αυτό:

«Οι σφήκες (Hymenoptera:Vespidae) ως κοινωνικά έντομα, παρέχουν σημαντικές υπηρεσίες επικονίασης στα οικοσυστήματα, ενισχύοντας τη βιοποικιλότητα».

Θα κάνω όμως ότι δεν τα διάβασα, γιατί δεν με βολεύουν.

Γιατί θα ήθελα να εξαφανιστούν όλες τους.

Εκτός από μία, την γνωστή.

Θεοδοσία Καρίμαλη
theodosia1983@yahoo.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Θεοδοσίας Καρίμαλη.