Δεν είπε κανείς να μην νοιαζόμαστε για τα καθημερινά κοινωνικά προβλήματα και μάλιστα σε τέτοιους  δυσμενείς καιρούς. Όμως δεν είναι και εύκολο να αντέξεις αυτούς τους καιρούς, αν δεν βγάζεις κάθε τόσο τους μέσα σου χρωστήρες περίπατο στη φύση.

Χωρίς να θέλω να κάνω εξαιρέσεις στα μοναδικά τοπία της Νικαριάς μας πέρα για πέρα, έχω μια ιδιαίτερη συμπάθεια για το Λιβάδι, το γειτονάκι του Αρμενιστή.

Αυτή την ιδιαίτερη σχέση την απέκτησα αρκετά πρόσφατα, όταν, μετά τις καταστροφικές πλημμύρες του 2010, κατέβαινα αρκετά συχνά στην αμμουδιά του για να χαϊδέψω τις ανοικτές του πληγές.

Σιγά-σιγά άρχισα να ανακαλύπτω εκεί πράγματα, εικόνες που δεν είχα ξαναδεί και που παρακινούσαν το μέσα μου κόσμο στη ζωγραφική.

Παρόλο που οι σχέσεις μου μ’ αυτή την τέχνη ήταν σχεδόν ανύπαρκτες, αγόρασα ξυλομπογιές, γιατί ένιωσα την επιτακτική ανάγκη να αποτυπώσω στο χαρτί ό,τι έβλεπα.

Αυτό που έβλεπα δεν ξέρω αν το έβλεπαν και οι άλλοι ή αν το έβλεπαν με τα δικά μου μάτια. Ήταν τα σχήματα των βράχων που με καλούσαν και μου μιλούσαν, μάλλον μου φώναζαν από μακριά.

Και πρώτος απ’ όλους ο κροκόδειλος στη μύτη του Αρμενιστή, ο ξαπλωμένος μπρούμυτα και με γυναικεία ηδυπάθεια. Με το πέλμα ανασηκωμένο προς τα πίσω ανάλαφρα όμοια με κίνηση μπαλαρίνας.

Φαίνεται καθαρά από τα μισά της αμμουδιάς του Λιβαδιού και πέρα προς τις ψάθινες ομπρέλες και από την απέναντι βραχονησίδα.

Μετά είναι η Παναγιά η Βρεφοκρατούσα ή ο Απόλλωνας με τη λύρα του στο ένα χέρι και το κεφάλι γυρτό προς το άλλο μέρος. Αυτό το σχήμα στην αγκαλιά του Αμμουδακιού.

Σήμερα, επτά του Σεπτέμβρη του 2016, ανακάλυψα και το ζευγαράκι στην αγκαλιά των βράχων που προηγούνται από το Αμμουδάκι, όπως έρχεται κανείς κολυμπώντας από τον Αρμενιστή στο Λιβάδι. Η γυναίκα έχει τα χέρια της τυλιγμένα στο λαιμό του καλού της και το κεφάλι στραμμένο προς τον κολυμβητή μ’ έναν τρόπο σαν να του λέει : «τι μας βλέπεις περίεργα;»

Σίγουρα θα έχουν κι άλλα να μας εξιστορήσουν οι βράχοι μέσα απ’ την ερημιά τους. Μα προς το παρόν ας αρκεστούμε σ’ αυτά που μας δίνουν έμπνευση και το κουράγιο να συνεχίσουμε συνειδητοποιώντας ότι είμαστε ένα με τα θαύματα αυτά της φύσης.

Σ’ αυτά και στη μυρωδιά του κέδρου και των άλλων αρωματικών φυτών που συνοδεύουν το ανέβασμα της επιστροφής απ’ το Λιβάδι.

Οι  βράχοι
Οι βράχοι λεν
την ιστορία της
θάλασσας
΄Υστερα
ο κάθε βράχος
τη δική του
Κι εμείς
καθόμαστε
στους βράχους
με τις ιστορίες
μας που
ξεχνιούνται

Κι εμείς μαζί τους.

΄Ωσπου γινόμαστε
οι βράχοι

Ηρώ Τσαρνά-Κόχυλα
irotsarna@yahoo.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Ηρώς Κόχυλα – Τσαρνά.