Tην ξέρεις για τα πανηγύρια με το χώμα να στενάζει απ’ τον Ικαριώτικο, για τους αργούς ρυθμούς και τη μακροζωία των κατοίκων της. Ώρα να τη μάθεις για τα παραδοσιακά χωριά της, τις άγριες θάλασσες, τα φαράγγια και τα βουνά της. Φτάνοντας στον Εύδηλο, το ένα από τα δύο λιμάνια της, θα νιώσεις μια αύρα που δεν ξεγελάει. Εδώ είναι αληθινό νησί, από αυτά που ζουν τα καλοκαίρια το ίδιο παθιασμένα με τους χειμώνες και δεν προσαρμόζονται στις ανάγκες του τουρίστα. Αντίθετα, ο επισκέπτης είναι εκείνος που θα πρέπει να προσαρμοστεί στην ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία της Ικαρίας και στους ρυθμούς της, κι ας μην είναι όντως τόσο αργοί όσο ακούγεται. Όσον αφορά το χρόνο, το μόνο που δεν πρέπει να επιτρέψεις να σου συμβεί είναι να χάσεις τον παλμό του τοπίου και να απολαύσεις τη ραστώνη ξεχνώντας για λίγο ρολόγια και δουλειές. Ο χορός εννοείται πως είναι επιβεβλημένος (βάλε φίλους και γνωστούς να σε μάθουν Ικαριώτικο με την πρώτη ευκαιρία) και το μόνο που μένει είναι να ρίξεις μια ματιά στο ικαριακό ημερολόγιο, που από τον Μάη ως τον Σεπτέμβρη είναι γεμάτο γιορτές και πανηγύρια με κορυφαία αυτά του Δεκαπενταύγουστου. Το πρωί στη Λαγκάδα και το βράδυ στην Ακαμάτρα τα πιο ξακουστά, όπου καταλήγεις και μονοσάνδαλος. Στο νησί η μετακίνηση είναι μια μπερδεμένη ιστορία καθώς τα ωράρια και τα δρομολόγια των λεωφορείων δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες. Αλλά παίζει το οτοστόπ που είναι κάτι σαν άγραφος θεσμός. Όλοι σταματάνε, μέχρι και το φορτηγάκι της ΔΕΗ. Να επισκεφτείς τα λιθόστρωτα στενάκια του Άγιου Κήρυκου, που στις ανηφορίτσες του έχει κρυμμένα ταβερνάκια και οπωσδήποτε το γραφικό λιμανάκι του Εύδηλου. Στα χωριά θα ξενυχτήσεις πατροπαράδοτα στον Χριστό Ραχών, ο διάσημος ο μεταμεσονύκτιος φούρνος έχει κλείσει χρόνια, αλλά και τα μεσημέρια κάτω από τα πλατάνια είναι όμορφα. Πιο ψηλά στα χωριά Καρυδιές και Καστανιές, όλο και κάποιο βιολί θα παίζει. Πάντα με τους ικαριώτικους ρυθμούς. Φήμες για καφέδες που έχουν κόκαλα και παραγγελίες που έρχονται μετά το λογαριασμό ισχύουν σποραδικά, κυρίως στα ορεινά, και περιλαμβάνονται στο πακέτο με τα αξιοθέατα. Και ο Ικαριώτικος εκεί χορεύεται ικαριώτικα.

Πού θα κολυμπήσεις
Οι μεγάλες αμμουδιές, το Λιβάδι και η Μεσαχτή, σχεδόν μονοπωλούν τους λουόμενους στο νησί και έρχεται η ώρα που δεν χωράς ούτε στην μία ούτε στην άλλη. Από τις δύο, πιο ρέγκε το Λιβάδι που παίρνει ρυθμό από την καντίνα του. Εδώ κατασκηνώνουν οι γκρούβαλοι, οι κατά κόσμον ελεύθεροι campers. Παραδίπλα η Μεσαχτή, που από τέλη Ιουλίου γίνεται μια «Άλλη» και πλέον συγκεντρώνονται μπόλικες ξαπλώστρες και μαθητευόμενοι σέρφερ. Αν οι κοιλιακοί σου έχουν αυτοπεποίθηση μπορείς να βολτάρεις πέρα-δώθε ή να μάθεις sup (ψάξε για τον Σύλλογο, αλλιώς να αποσυρθείς για μια παρτίδα Πόρτες στο ξύλινο bar του Γιώργου του Φράγκου). Μόνο θυμήσου, όταν στη Μεσαχτή πιάσει καιρός, κάτσε στην αμμουδιά, τα ρεύματα είναι επικίνδυνα. Ή πήγαινε στο Αμμουδάκι, απάνεμο και μικρό, ή και στον Αρμενιστή όπου κόβει το κύμα. Στον ορμίσκο του Να, το πάλαι ποτέ άντρο των campers, κάτω από τα ερείπια του αρχαίου Ναού της Αρτέμιδος της Θεμιστοπόλου, κολυμπούν οι γυμνιστές. Αν σε κουράσει ο κόσμος, έχε υπόψη σου την παραλία του Κάμπου ή ξάπλωσε με το βιβλίο σου στο Παρθένι να ξεχαστείς ως το σούρουπο.

Στα λευκά βράχια για τις Σεϋχέλλες, από την άλλη πλευρά του νησιού, αξίζει όσο τίποτα η μεσημεριανή κατάβαση. Αν νομίζεις ότι ανταποκρίνονται στο όνομά τους, σφάλλεις: οι ικαριώτικες υπερέχουν ξεκάθαρα. Σκηνικό ελληνικής ταινίας στις προβλήτες του Μαγγανίτη και τα λιμανάκια του αμφιθεατρικού Εύδηλου. Από εκεί (με οτοστόπ) στο Κεραμέ. Στη νότια πλευρά στο Ικάριο πέλαγος από τον Φάρο, με τα δυο αρμυρίκια, ως τον Άγιο Κήρυκο, οι παραλίες έχουν μια νοσταλγική νότα. Στο Δράκανο νιώσε το πνεύμα του θεού Διόνυσου στην ομώνυμη σπηλιά και στο Καρκινάγρι, αν θέλεις πολύ, να πας πάρε το καΐκι. Ο δρόμος είναι κακοτράχαλος. (ikariamag: δεν είναι πια!)

athensvoice.gr