Τελικά δεν είναι και τόσο βαρετά τα πράγματα στις μέρες μας… Δύσκολα μοιάζουν όχι όμως και πληκτικά… η μυστική βοή τους έρχεται από τα πλησιάζοντα γεγονότα!!!

Δεύτερη φορά  «Αριστερά» σε μισό περίπου χρόνο, ποιός αλήθεια προφήτης να το είχε προβλέψει;
Αναλύσεις:  βαθιές, πολιτικές, ιδεολογικές, επιστημονικές. Ερμηνείες: διχασμένες, ή και διχαστικές.

Απόψεις: πολλές για τα πώς και τα γιατί και λέξεις που καταφέρνουν να είναι πολυσήμαντες φτάνοντας ως και την παρανόηση… εκείνο μόνο το «ξεμπερδεύουμε με το χθες»  χρειάζεται να το κάνουμε πράξη πρώτα από όλους εμείς  και όλοι όσοι  ταχθήκαμε σε τούτο τον αγώνα… Γιατί,  το να κακολογείς το σπίτι του άλλου εκεί που δεν φροντίζεις το δικό σου, είναι σαν να σπέρνεις  με το κουπί ή να ψαρεύεις με το αλέτρι γίνεται;   Δεν γίνεται. Τα έκτακτα φαινόμενα αξιώνουν και έκτακτα μέτρα.

Η θριαμβευτική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ με τον λαμπερό του Ηγέτη συνεχίζεται… Αυτή η 4/ετία  του ανήκει, έτσι τουλάχιστον μας υπόσχεται, γι’ αυτό και τόσο απλόχερα του την δώσαμε… Γιατί απέδειξε ως τώρα πως ο ηγέτης, κατά τον Αριστοτέλη, είναι αυτός που υπηρετεί το κοινό καλό.  Άρχει πείθοντας με το παράδειγμα του. Eίναι σοφός με την πλατωνική έννοια (ξέρει δηλαδή τι ξέρει και κυρίως, τι δεν ξέρει). Αναδεικνύεται από το έργο του, την κοινωνία και τις ιστορικές συνθήκες. Εμπνέει, ενθαρρύνει, κινητοποιεί, ξεσηκώνει, καθοδηγεί (δεν άγεται και φέρεται από δημοσκοπήσεις). Έχει συνεργάτες, όχι «περιβάλλον». Η «αυλή» είναι για τους ηγεμόνες ποτέ για τους ηγέτες.

Η τακτική του Ηγέτη μπορεί να διαφοροποιείται ανάλογα με τις συνθήκες, αλλά η στρατηγική του χαράσσεται μακροπρόθεσμα και υπηρετείται με συνέπεια.  Έχει απόψεις που μπορεί ενδεχομένως να αλλάζουν, αλλά αξίες που είναι σταθερές και εδραίες.  Είναι ετούτο που η λαϊκή σοφία το απέδωσε σε μία και μόνο φράση: «Ο άνδρας κάνει τη γενιά, κι όχι η γενιά τον άνδρα»                                                                                                   

Η ιστορία θα το δείξει στο μέλλον... όρθιοι και νικητές συνεχίζουμε χωρίς απάτες ή αυταπάτες…

Αν και καλά γνωρίζουμε πως δεν μπορεί παρά να προχωράμε μόνο με έντιμους συμβιβασμούς και αμοιβαίες υποχωρήσεις και ακόμα γνωρίζουμε πως κάθε ισορροπία είναι προσωρινή, καμία συνεπώς ισορροπία δεν μπορεί να παγιωθεί, να αποτελέσει ένα τέρμα, ένα τέλος. Αν αυτό συνέβαινε, τότε ο τέλειος και τελειωτικός  μας κόσμος θα έχανε την ιστορική του δυναμική, θα έχανε τον εσωτερικό του χρόνο, θα γινόταν δηλαδή  αν-ιστορικός… ετούτη και μόνο η σκέψη είναι ικανή να μαντέψει αλλά και να κατανοήσει τα «μελλούμενα».

Μπορούμε βεβαίως να αναγνωρίσουμε ότι αυτός ο «πλούτος» της Αριστεράς, βρίσκει σήμερα την έκφρασή του στα κοινά μονοπάτια των λαϊκών  παραδόσεων  μιας ολοζώντανης κοινωνίας  που παλεύει και αγωνίζεται,  που ζει και δημιουργεί υπερβαίνοντας  διχαστικά διλλήματα του παρελθόντος και διαχωριστικές γραμμές του παρόντος. Με την ίδια όμως κριτική απλότητα αρμόζει στη δική μας «Αριστερά» της γενιάς μου, τα πράγματα να φαίνονται και να λέγονται καθαρά και σταράτα σαν το σπαθί και τη γλώσσα του Μακρυγιάννη.  Και οι άνθρωποι που υπηρετούν σήμερα ετούτο το ιδεολογικό ρεύμα οφείλουν να διακρίνονται μέσα στο πλήθος των πολλών και να λογιάζονται για μυριάδες…

Και, να, ο Άνθρωπος… που δεν τον εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες και μικροπρέπειες, κι αδιαφορίες (Κ.Καβάφης)… ετούτο τον Άνθρωπο  αναζητούμε που θα πει ειρήνη και θα εννοεί ειρήνη και δεν θα κάνει πόλεμο για να την επιβάλει.
Που θα θυσιάζεται εδώ στη γη, όχι για τη βασιλεία των ουρανών, αλλά για να γεννήσει εδώ σ’ αυτήν τη γη, την Ανθρωπιά του Ανθρώπου.
Που θα σπαταλιέται για τον άλλον, χωρίς να περιμένει αμοιβή, μιας κι αυτή η σπατάλη της ψυχής του είναι η μόνη αμοιβή, που τον πληρώνει και τον γεμίζει.                                                 
Που θα φυτεύει τον Λόγο του στα μυαλά των ανθρώπων για να καρπίσουν.
Που θα δικαιώνει το μέλλον και θα συγχωρεί το παρελθόν, χωρίς να το ξεχνά.

Ετούτη την  «Αριστερά» οικοδομούμε με κόπο βέβαια και πόνο πολύ, με λάθη και αδυναμίες αλλά και με τόλμη μα προπάντων με αρετή - όσοι αντέχουν… δεν είναι για όλους…

Χαρούλα Κ. Κοτσάνη

…Κι όταν θα φθάσεις στην ακμή σου, Καίσαρ πια,…
όλους να τους παραμερίσεις (τους βλέπεις πιο αργά),
ας περιμένει ακόμη κ΄η Σύγκλητος αυτή,

Υ.Γ. Ψάξε και βρες ποιος ήταν ο Αρτεμίδωρος!