ikariamag | ελεύθερες πτήσεις - της Τέτας Γεωργακοπούλου

Η Τέτα Γεωργακοπούλου (γνωστή και ως Νικολέττα) είναι Κουντουμαδιωτίνα από τα Θέρμα! Από μικρή έπαιζε με τις μπογιές του πατέρα της του ζωγράφου κι ενώ πέρασε από διάφορα καλλιτεχνικά στάδια, τελικά αποφάσισε να μείνει παρατηρητής των τεχνών (στην απ’έξω δηλαδή), σπουδάζοντας Ιστορία της Τέχνης και Κινηματογράφο. Τώρα βγάζει τα προς το ζην μεταφράζοντας σαπουνόπερες. Ελληνικές! Ονειρεύεται να ανοίξει μαγαζί με εποχιακά είδη, μέσα στο οποίο θα φοράει χριστουγεννιάτικα στολίδια, μπρατσάκια, αυτιά λαγού, βατραχοπέδιλα, μουτσούνες και ό,τι άλλο πουλάει. Ζει με το ένα πόδι στην Ικαρία και τα δυο σ’ένα παπούτσι, στην Αθήνα.

της Τέτας Γεωργακοπούλου

Πριν πολλά χρόνια, στον Κουντουμά, Αγίου Κηρύκου, Ικαρίας, γεννήθηκε ένας μεγάλος ζωγράφος. Ήταν ζωγράφος από τότε. Από μικρός διακρίθηκε στην τέχνη του κι έτσι αποφάσισε να τη σπουδάσει.

Τις περισσότερες φορές στις ελεύθερες πτήσεις μας, η Ικαριά είναι σε πρώτο πλάνο. Σήμερα όμως ήταν στο φόντο της σκέψης μου γιατί η έμπνευση ήρθε από την άλλη ιδιαίτερη πατρίδα μου, τη Μάνη˙ αυτόν τον ξερότοπο με την άγρια ομορφιά –μιλάω για τη Λακωνική, Μέσα Μάνη-, τους πύργους και τους ανθρώπους που έχουν μάθει να αρκούνται στα λίγα, ως γνήσιοι Λάκωνες, και να μη σκύβουν το κεφάλι στον ήλιο και την πέτρα.

Την εποχή που τα λουτρά των Θερμών ανθίζανε και ο κόσμος κατέκλυζε την περιοχή του Αγίου για τα ιαματικά μπάνια, κυκλοφορούσε ένα ανέκδοτο. Είχε βάλει, λέει, ο τότε δήμαρχος τα «λατάρια» της περιοχής να «προωθούν» τα λουτρά. Ως γνωστό, η Σπηλιά στα Θέρμα βοηθούσε στα γυναικολογικά προβλήματα και την τεκνοποίηση. Έτσι, πολλές γυναίκες που είχαν πρόβλημα γονιμότητας ή δεν μπορούσαν να ολοκληρώσουν την κύησή τους, έρχονταν για λούσεις στη Σπηλιά. Έρχονταν για να μείνουν έγκυες! Ασυνόδευτες...!!!

Εκείνος θα’ταν 20 κι εκείνη, κάπου εκεί. Εκείνος ζούσε στο νησί. Εκείνη ήταν δεύτερη γενιά Αμερικάνα, αλλά αισθανόταν το νησί πατρίδα. Ήταν καλοκαίρι. Γνωρίστηκαν στο καφενείο. Κοιτάχτηκαν, χαμογέλασαν, αγγίχτηκαν, αντάλλαξαν γλυκόλογα...

Χρόνια τώρα ακούω φίλους και γνωστούς να λένε ότι θέλουν να «γυρίσουν» στο νησί, κι ομολογώ ότι είναι μια σκέψη που με στοιχειώνει κι εμένα από καιρό. Οι περισσότεροι από εμάς ούτε έχουμε γεννηθεί ούτε έχουμε ζήσει εκεί. Ωστόσο, μας είναι τόσο οικείο που το βλέπουμε σαν «επιστροφή» στον τόπο μας και όχι σαν μια απλή «μετακόμιση». Αλλά αυτή η «επιστροφή» ενέχει και πολλές δυσκολίες...

Ξεκινήσαμε για έναν γάμο στις Ράχες, λέει, αρχές Οκτώβρη. Ήρθε η Μυρτώ να με πάρει από τα Θέρμα κατά τις 8μμ, με μια προβλεπόμενη μικρή καθυστέρηση από το κανονισμένο. Πήγαμε Φάρο να πάρουμε τον Σταμάτη. Πριν καλά-καλά βγούμε από το χωριό, θυμήθηκε ότι κάτι είχε ξεχάσει. Γυρίσαμε πίσω. Πεινούσα πολύ και είπαμε να κάτσουμε στου Ιάκωβου να φάω κάτι. «Δεν πίνουμε και ένα εσπρεσάκι;», μου λέει η Μυρτώ. Ε, και το ήπιαμε. Πήγε 9 και...

21/10/2015 - 09:48«Έλα γι’ Άγιο»

Ήμουν λοιπόν στην κουζίνα μου στα Θέρμα κι έφτιαχνα φακές, με μυρωδάτη δάφνη από τα άγια χώματα του Κουντουμά, όταν άκουσα μια πολύ οικεία φωνή να φωνάζει, «Έλα-γι’-Άγιο!».

Το Παλιό Γυμνάσιο του Αγίου Κηρύκου είναι, κατά γενική ομολογία, ένα από τα αρχιτεκτονικά κοσμήματα του νησιού. Ως Καριωτάκι της Αθήνας, δεν είχα την τύχη να φοιτήσω εκεί, έζησα όμως πολύ όμορφες καλοκαιρινές στιγμές στο προαύλιό του, ακούγοντας μουσικές αγαπημένων μου τραγουδιστών και τραγουδοποιών και βλέποντας θεατρικές παραστάσεις, εφόσον για πολλά χρόνια ήταν ο επίσημος συναυλιακός χώρος-ανοιχτό θέατρο του Αγίου.

Η Ικαριά είναι ένας τόπος που ανέκαθεν προσέλκυε κόσμο από όλο τον κόσμο. Η αγριάδα αυτού του τόπου προκαλεί ενδιαφέρον, ενώ παράλληλα και το τοπίο αλλά και οι άνθρωποί του έχουν κάτι τόσο οικείο που δύσκολα δεν θα κερδίσουν κάποιον. Η ευκολία ενσωμάτωσης ενός «ξένου» στο νησί είναι εντυπωσιακή.

Ατσίδα (η): χαριτωμένη διασταύρωση κουναβιού με νυφίτσα που συχνάζει στα κοτέτσια των ντόπιων.
Βαρελόσκυλο (το): έρμο ζωντανό που μοιάζει με σκυλί μέσα σε βαρέλι. Ζει σε άθλιες συνθήκες και ευτυχώς είναι είδος προς εξαφάνιση.

Σελίδες