Υπάρχει όντως έλλειψη τροφίμων στον πλανήτη ή τα εκατομμύρια πεινασμένων και νεκρών από ασιτία οφείλονται στη δομική λειτουργία του καπιταλισμού και της εμπορευματοποίησης της παραγωγής της τροφής;

Αποτελεί ο έλεγχος της τροφής από ολοένα μικρότερο αριθμό πολυεθνικών εταιρειών, έλεγχο του κεφαλαίου πάνω στις κοινωνίες;

Ποιες μπορεί να είναι οι συνέπειες της διατροφικής εξάρτησης σε κοινωνίες που βρίσκονται στην περιδίνηση της κρίσης, όπως είναι αυτή την περίοδο η Ελλάδα;

Μπορούμε σε επίπεδο μικροκλίμακας νησιού ( π.χ. Ικαρία ) να συνεργαστούμε και να βρούμε λύσεις προς την κατεύθυνση της διατροφικής μας αυτάρκειας;

Ερωτήματα που αποτελούν τον πυρήνα προβληματισμών που μοιράζομαι με άλλους κατοίκους της Ικαρίας και τροφοδοτούν την προσπάθεια μας να δώσουμε μια πρακτική απάντηση στη δύσκολη οικονομική συγκυρία που μας επιβάλλεται, επανακτώντας τον έλεγχο παραγωγής της τροφής μας με ωθούν να θίξω το φαινόμενο της διατροφικής εξάρτησης ολόκληρων κοινωνιών μεταξύ αυτών και της τοπικής κοινωνίας της Ικαρίας. Καθημερινά καταναλώνουμε τρόφιμα εισαγωγής προερχόμενα από κάθε γωνιά της Ελλάδας και του πλανήτη, δεδομένης της έλλειψης τοπικής παραγωγής τροφών καθημερινής χρήσης όπως σιτηρά, φρούτα, όσπρια και λαχανικά.

Θα επιχειρήσω μια προσπάθεια ανίχνευσης της παγκόσμιας διατροφικής κρίσης και εξάρτησης της ανθρωπότητας από τις πολιτικές της παγκόσμιας τράπεζας, του διεθνούς οργανισμού εμπορίου, του Δ.Ν.Τ και των εταιρειών κολοσσών που δραστηριοποιούνται στο τομέα της διατροφής συσσωρεύοντας κέρδη και παράγοντας ορδές πεινασμένων και εκατόμβες νεκρών από ασιτία στο λεγόμενο "τρίτο κόσμο".

Θα έρθουμε στη γειτονιά μας για να φτάσουμε στα εκατομμύρια πλέον Ευρωπαίων που υποσιτίζονται και σε ζητήματα όπως η αγροπεριβαλλοντική καταστροφή, που προκαλεί το κυρίαρχο μοντέλο της συμβατικής-χημικής γεωργίας που τροφοδοτεί κατά κύριο μερίδιο τα καταστήματα τροφίμων και στα χωριά που ζούμε, η δέσμευση τεράστιων εκτάσεων γης σε φτωχές χώρες από κρατικά και ιδιωτικά κεφάλαια άλλων χωρών, η απώλεια της συντριπτικής πλειοψηφίας των τοπικών ποικιλιών σε παγκόσμιο επίπεδο μέσα σε ελάχιστες δεκαετίες, ο έλεγχος των σπόρων και η αναγκαιότητα για άμεση δράση στο επίπεδο των τοπικών κοινωνιών προκειμένου να μην οδηγηθούμε σε ένα διατροφικό μεσαίωνα, όπου θα εξαρτόμαστε πλήρως από μεγάλες εταιρείες παραγωγής τροφίμων, που ενδιαφέρονται αποκλειστικά και μόνο για τα κέρδη τους.

Επίσης θα παρουσιαστούν καινοτόμες και βιώσιμες μορφές οικολογικής γεωργίας, με τη δική της πρακτική και φιλοσοφία η καθεμία, για το σεβασμό στη φύση και τον άνθρωπο (φυσική καλλιέργεια, βιοδυναμική – ομοιοδυναμική γεωργία, περμακουλτούρα ή μόνιμη καλλιέργεια) με παραδείγματα αγροτών και αγροκτημάτων από την Ελλάδα και το εξωτερικό καθώς και η προσπάθεια μιας παρέας συμπολιτών μας στην οποία συμμετέχει και ο γράφων με όνειρο και στόχο τη δημιουργία ενός συνεργατικού αγροκτήματος προς την αυτάρκεια, με σεβασμό στο περιβάλλον και τις διατροφικές μας ανάγκες.

Δεν είμαι ερασιτέχνης "δημοσιογράφος" και το θέμα ενδιαφέροντος αυτής της σειράς άρθρων δεν αποτελεί ούτε αντικείμενο σχετικών σπουδών ώστε να μπορέσω να το προσεγγίσω με επιστημονικά εργαλεία. Αποτελεί καρπό προσωπικής έρευνας και ενδιαφέροντος, επομένως προφανώς θα υπάρχουν λάθη και ελλείψεις. Ωστόσο αισθάνομαι αναγκαία μια ελάχιστη έστω περιήγηση στο παγκόσμιο διατροφικό περιβάλλον, πριν φτάσουμε στην τοπική κλίμακα, για να επαναξιολογήσουμε το διατροφικό μοντέλο της σχετικής οικιακής αυτάρκειας των περασμένων δεκαετιών στην Ικαρία και να μπορέσουμε να συνδιαμορφώσουμε ως κοινωνία το σύγχρονο διατροφικό μας καθημερινό πολιτισμό.

Λευτέρης Τρικιριώτης για το ikariamag.gr