Στην αρχή του καλοκαιριού οι οργανωτές των παραδοσιακών πανηγυριών έδειχναν διστακτικοί. «Μήπως να μη γίνουν φέτος, που ο κόσμος δεν έχει λεφτά;» ή (με δεδομένο ότι τα λιγοστά κέρδη διατίθενται σε έργα ή άλλες ανάγκες του κάθε χωριού) «να ρίξουμε τις τιμές, αλλά θα μείνει κάτι;».

Τελικά η αισιοδοξία νίκησε τον φόβο και όλα τα χωριά στο όμορφο νησί της Ικαρίας οργάνωσαν ή προγραμματίζουν το πανηγύρι τους. Με χαμηλές τιμές και με σχετικά λίγα φαγητά, που κάποιες φορές τελείωναν γρήγορα, αλλά με άφθονο εξαιρετικό ντόπιο κρασί, καθώς και με τοπικές ορχήστρες που θεωρούν χρέος τιμής να δώσουν κέφι, να κάνουν τον κόσμο να ξεφαντώσει!

Νομίζοντας πως είχα μπουχτίσει από τέτοιου είδους διασκέδαση, έπιασα τον εαυτό μου να τρέχει από πανηγύρι σε πανηγύρι με τη λαχτάρα του νεοφώτιστου. Ευτυχώς πήγαινα νωρίς (για την Ικαρία σημαίνει λίγο πριν από τα μεσάνυχτα) και εύρισκα θέση. Η ανταπόκριση ντόπιων και επισκεπτών ξεπέρασε κάθε αισιόδοξη πρόβλεψη.

Κοιτάζοντας όλους εκείνους που χόρευαν ένιωσα πως τούτη τη χρονιά ο χορός δεν ήταν μόνο διασκέδαση. Ήταν και εκτόνωση. Βγάλσιμο μιας οργής, απέκδυση μιας απηύδησης, απόρριψη μιας αηδίας.

Η ένταση από την πίεση των τελευταίων ετών, το ρούφηγμα των πυκνών πρόσφατων γεγονότων και η αχτίδα μιας προοπτικής λειτούργησαν καταλυτικά.

Η πλατεία του χωριού, ο αυλόγυρος της εκκλησίας, κάποιες στιγμές και ο ίδιος ο δρόμος, μετατράπηκαν σε ευρύχωρες πίστες χορού για να δεχθούν ηλικιωμένους που θυμήθηκαν τα νιάτα τους, μεσόκοπους που ξεπέρασαν και ξέχασαν την κούραση της ημέρας, αγόρια και κορίτσια που εξέπεμπαν διάχυτο ερωτισμό:

«Δωσ' του, δωσ' του, δωσ' του πέρα
δωσ' του φουστανιού σου αέρα.
Δωσ' του, δωσ' του ν' ανεμίσει
κι ο χορός να νοστιμίσει»

Άνθρωποι που, χτυπώντας τα πόδια με δύναμη, πραγματοποιούν ιδιότυπο εξορκισμό και δηλώνουν αφοβία:
«τούτη η γη που την πατούμε
ούλοι μέσα θε να μπούμε»

Ο πρωινός ήλιος εύρισκε όλο τον κόσμο όρθιο, να χορεύει!

Πριν από λίγες εβδομάδες στην Αθήνα, κολλημένος στην τηλεόραση, είχα πειστεί πως η ζωή μου είναι μαύρη. Ξαφνικά, στο αιγαιοπελαγίτικο νησί, διαπίστωσα ότι το πρίσμα διαθλά πολλά χρώματα!

Κοσμάς Κέφαλος
avgi.gr