Η φωτογράφηση της δουλειάς του κτηνιατρικού προγράμματος που έγινε στην Ικαρία από τις 2 ως τις 11 Δεκεμβρίου ήταν πολλαπλή πρόκληση για μένα. Ο κορμός του προγράμματος ήταν το πρόχειρο χειρουργείο που στήθηκε σε ένα "άθλιο καλύβι" (όπως το αποκάλεσε ένας ντόπιος) που άλλοτε ήταν δημοτικό σχολείο, κοντά στο γήπεδο του Αγίου Δημητρίου Ραχών. Εκεί μέσα, στις στιγμές αιχμής της δουλειάς, ήταν ξαπλωμένα στα σανίδια του πατώματος αρκετά σκυλιά, ναρκωμένα και τυλιγμένα με σκεπάσματα, κι εγώ φοβόμουν συνεχώς να μην πατήσω κανένα,  καθώς ελισσόμουν ανάμεσα στις κτηνιάτρους και τις νοσοκόμες για να πετύχω τις καλύτερες πόζες. "Εντάξει" σκέφτηκα τελικά, "θα σταθώ πιο πίσω και για να βάλω χαμηλή ταχύτητα διαφράγματος και να βγάλω καθαρές λήψεις με, θα στηρίζομαι στους τοίχους". Τότε όμως, έσβησαν τα φώτα! Κραυγή απελπισίας από το χειρουργικό τραπέζι: "Θεέ μου, όχι τώρα διακοπή ρεύματος!" "Συγνώμη" φώναξα. Καθώς ακουμπούσα στον τοίχο, είχα κλείσει τον διακόπτη με την πλάτη μου. Τότε πρόσεξα στο πάτωμα τον βραστήρα απολύμανσης που έκαιγε και έβγαζε ατμούς. Ήταν δίπλα στα πόδια μου. "Ωχ, καλά θα κάνω να μη σκοντάψω και σ' ΑΥΤΟ!"

Οι τρεις μέρες στειρώσεων γάτων και σκύλων "στο καλύβι" πέρασαν μέσα σε μια ατμόσφαιρα έντονης συγκέντρωσης. Όλα ήταν αυτοσχέδια: μια παλιά τάβλα πανηγυριού στημένη σε στρίποδα πάνω σε τσιμεντόλιθους από τη διπλανή οικοδομή, λαμπατέρ που πιο πολύ ταίριαζαν δίπλα σε κρεβάτι ξενοδοχείου, και το μοναδικό τρεχούμενο νερό... από μια παμπάλαια βρύση στην αυλή, όπου είχαν σβήσει τη δίψα τους ολόκληρες γενιές παιδιών του σχολείου. Εκεί, γονατισμένες στο χώμα οι κτηνίατροι έπλεναν τα χέρια τους και οι νοσοκόμες καθάριζαν τα  εργαλεία... με κρύο νερό.

Η δουλειά γινόταν χωρίς διαλείμματα. Πηγαίναμε στον Χριστό και φέρναμε καφέδες και πίτες από τον Γυναικείο Συνεταιρισμό, όμως οι κτηνίατροι ίσα-ίσα προλάβαιναν μια γουλιά και μια μπουκιά. Την πρώτη μέρα κιόλας, το σφιχτό πρόγραμμα έγινε άνω-κάτω όταν έφεραν ένα σκύλο, ξαφνικά χωρίς ραντεβού. Είχε πιαστεί σε αγκαθωτό συρματόπλεγμα και είχε φρικτές πληγές. Οι δύο κτηνίατροι, η Αμαλία και η Λένα, δεν είχαν άλλη επιλογή παρά να φροντίσουν το επείγον περιστατικό, κι έτσι το πρόγραμμα της ημέρας καθυστέρησε κατά δύο ολόκληρες  ώρες. Τα ζώα και οι ιδιοκτήτες τους περίμεναν υπομονετικά στην υπαίθρια "αίθουσα αναμονής" κάτω από τα πεύκα, ευτυχώς όμως ο καιρός ήταν καλός. Τα ζώα κατέφθαναν με κάθε λογής μεταφορικό μέσο, βανάκια και αγροτικά, ενώ υπήρχαν και κάποιες διασκεδαστικές συναντήσεις ανάμεσα σε θηλυκά σκυλιά που ήταν στις μέρες τους και σε ερωτύλους αρσενικούς, γεγονός που έδειχνε με τον καλύτερο τρόπο την αναγκαιότητα του προγράμματος.

Τη δεύτερη μέρα, η θερμοκρασία έπεσε πολύ και το κρύο προκάλεσε σοβαρό πρόβλημα σε ένα θηλυκό σκυλί που το είχαν φέρει από το μακρινό Καρκινάγρι. Μετά την εγχείρηση, δεν μπορούσε να συνέλθει από τη νάρκωση. Έτσι, η γυναίκα μου η Τζούντι που είχε καθήκοντα οδηγού και βοηθητικής νοσοκόμας, χρειάστηκε να σπεύσει στο φαρμακείο Αφιανέ για να φέρει ένα ειδικό φάρμακο. Μόλις πρόλαβε τη Σοφία, την φαρμακοποιό, ώρα που κλείδωνε για να φύγει. Της έδωσε το τελευταίο κουτί που είχε απομείνει, το έφερε στο χειρουργείο κι έτσι σώθηκε η ζωή του σκύλου.

Ανάμεσα στα δράματα όμως υπήρχαν και χαμόγελα και γέλια που είχα τη χαρά να αποθανατίσω με την φωτογραφική μηχανή μου. Ήταν επίσης καλή ευκαιρία για εκπαίδευση: στην οκτάχρονη κόρη μας, Ρόουαν, που είχε ταξιδέψει μαζί μας από την Αγγλία με ειδική άδεια από το σχολείο, είχε ανατεθεί το καθήκον να συμπληρώνει τα δελτία νοσηλείας και να κρατά σημειώσεις, ενώ η δεκαοκτάχρονη Σαλώμη που είχε έρθει από τα πολύ πιο κοντινά Μαντριά, βοηθούσε ως νοσηλεύτρια, κάνοντας ενέσεις και ξυρίζοντας τα ζώα στα σημεία που θα έκαναν τις  εγχειρήσεις. Η Σαλώμη φιλοδοξεί να γίνει κτηνίατρος, έτσι η εμπειρία ήταν ανεκτίμητη.

Στο σύνολό του, το πρόγραμμα οργανώθηκε με μεγάλη φροντίδα από την εξαιρετικά έμπειρη νοσηλεύτρια-κτηνίατρο Κάρολ Μακμπέθ που κατάγεται από τη Σκοτία και ζει στην Ελλάδα εδώ και εικοσιπέντε χρόνια. Τις μέρες πριν το χειρουργείο στον Άγιο Δημήτριο, την ακολούθησα σε διάφορες επισκέψεις σε σπίτια στο βόρειο μέρος της Ικαρίας, όπου έκανε στειρώσεις σε αρσενικές γάτες, συχνά πάνω σε τραπέζια της κουζίνας. Ποτέ δεν θα ξεχάσω την εικόνα δύο γάτων που είχαν στηθεί έξω από το παράθυρο και παρακολουθούσαν με προσοχή κάποιον από το  σόι τους να υποβάλλεται σ' αυτή τη συγκινητική μέχρι δακρύων χειρουργική επέμβαση. Η φωτογραφία τους (ν.8) είναι μια απ' τις πιο αγαπημένες μου.

Το πρόγραμμα χρηματοδοτήθηκε εν μέρει από το  Marchig Animal Welfare Trust & Nine Lives Greece.

Simon Corble για το ikariamag.gr