Πώς μπορείς να περιγράψεις με μία φράση τον τόπο σου, σε κάποιον που τον γνωρίζει μόνο από τα ΜΜΕ και ιστορίες φίλων και γνωστών που ταξίδεψαν εκεί για –εναλλακτικές- διακοπές; «Ικαρία η Ονειρική» ή «Το Νήσι με τους Αιωνόβιους»; «Η Τζαμάικα του Αιγαίου» ή «Το Αναρχικό Νησί»; Ίσως όλα αυτά μαζί. Κλισέ; Δεν έχει σημασία, τα κλισέ υπάρχουν όχι μόνο για να καταρρίπτονται αλλά και να επιβεβαιώνονται κάπου κάπου. Υπό την αίρεση βέβαια, να συνοδεύονται από ζωντανές αναμνήσεις.

Ναι, μπορεί στην Ικαρία να βρίσκεται το «μυστικό» της μακροζωίας. Οι έρευνες μάλιστα το αποδεικνύουν, αλλά εγώ το έχω ζήσει αλλιώς. Εκεί έχω ακούσει τις πιο σουρεαλιστικές συζητήσεις της ζωής μου. «Τι ήπαθε το Λεμονάκι και έφυε τόσο νέα;» και η απάντηση, «Εν φτουράνε πια. Μόλις πατήσουν τα ογδόντα πάει!». Τάδε έφη, θεία Δέσποινα και θεία Διαμάντα (ενενήντα-φεύγα και οι δυό).

Ναι, μπορεί ο Καριώτικος να σε ξεσηκώνει και να σε ανασταίνει –αποδεδειγμένα-. Θα κάτσει όμως και κάποια στιγμή που θα τον νιώσεις διαφορετικά και η μελωδία του θα διεισδύσει μέσα σου. Μια χορευτική παραζάλη, πάνω στο παλιό λιοτρίβι του χωριού και με αμέτρητους θεατές τ’ αστέρια. 

Ναι, μπορεί οι Καριώτες να έχουν ιδιαίτερη σχέση με το ρολόι. Εξ ου και η τοπική παροιμία για το Καριώτικο ραντεβού, γιατί βέβαια και χιούμορ έχουν και το γνώθεις εαυτόν. «Μου είπε να βρεθούμε τη Δευτέρα», «Ποια Δευτέρα; Σου είπε μήνα και χρονιά;». Αλλά τεμπέληδες δεν είναι. Τουναντίον.

Μπορώ να περιγράφω συνέχεια και να είναι αδύνατο να πάρει κανείς όλες τις εικόνες ενός πρίσματος που συνεχώς τις αναστρέφει και τις συναλλάζει, σαν καλειδοσκόπιο. Πρέπει να το ζήσεις κι εσύ από κοντά παραλυμένος από την Καριώτικη σαγήνη, να νομίζεις πως ο υπόλοιπος κόσμος απλά δεν υπάρχει και πως το νησί είναι πλωτό κι αρμενίζει. Να την πάλι η Χώρα του Ποτέ. Την Ικαρία, τη λένε και χώρα της ουτοπίας. Δεν υπάρχει αυτό το νησί!  Απλά, δεν υπάρχει!

Γιώργος Φωκιανός
fokianosg@gmail.com

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις από τις φιλοξενούμενες πένες.