Το νησί με τα άφθονα νερά, τις απόκρημνες πλαγιές και το υψηλότερο προσδόκιμο ζωής στην Ελλάδα μας υποδέχεται με μία πρωτοφανή νηνεμία και ένα πανηγύρι. Τη νηνεμία θα την εκτιμήσουμε αργότερα, όταν η θάλασσα-καθρέφτης δώσει τη θέση της στα αφρισμένα κύματα και οι σέρφερ επιστρέψουν στην αμμώδη παραλία της Μεσαχτής. Η αναβίωση του πανηγυριού του Να, ύστερα από αρκετά χρόνια «σιωπής», αρχικά μας απογοητεύει αφού απευθύνεται κυρίως στους τουρίστες και δεν έχει τίποτα το «ικαριώτικο» - με τη διαφορά ότι η μουσική συνεχίζεται αδιάκοπα μέχρι τις 7 το πρωί. Αλλά η γοητεία, που ασκεί η Ικαρία σε όσους την επισκέπτονται για πρώτη φορά, δεν επηρεάζεται από τις καιρικές συνθήκες, ούτε έχει ανάγκη από σκηνές παραδοσιακής «αυθεντικότητας».

Στα τέλη Ιουνίου, οι επισκέπτες είναι λιγοστοί: Μερικοί Αθηναίοι και λίγοι ξένοι - κυρίως «Γάλλοι που περπατάνε», όπως περιγράφει η ξενοδόχος μας τους πεζοπόρους- τους οποίους συναντάμε ξανά και ξανά στις παραλίες, τα χαριτωμένα μπαράκια του Αρμενιστή και φυσικά στο πανηγύρι του Αγίου Ιωάννη, στον Χριστό Ραχών, μολονότι η προσέγγιση στο εκκλησάκι απαιτεί τουλάχιστον μισή ώρα περπάτημα μέσα στο σκοτάδι. Το ορεινό χωριό, χτισμένο μέσα στο πυκνό πευκόδασος, φημίζεται για τη συνήθεια των κατοίκων του να επιδίδονται σε τυπικά «πρωινές» δραστηριότητες, όπως το άνοιγμα των καταστημάτων, μετά τη Δύση του ηλίου. Λέγεται, ακόμα, ότι στα μέσα του 19ου αιώνα κατέστρεψαν τον παραθαλάσσιο αρχαίο Ναό της Ταυροπόλου Αρτέμιδος, στο Να, μετατρέποντας το μάρμαρο σε ασβέστη για την εκκλησία του χωριού. Το σημαντικότερο, ίσως, προτέρημα του νησιού είναι πως προς το παρόν έχει καταφέρει να αποφύγει τις πιο σοβαρές επιπτώσεις της τουριστικής ανάπτυξης. Δεν λείπουν οι οργανωμένες παραλίες, με πιο δημοφιλείς τη Μεσαχτή και το Λιβάδι, ούτε όμως και οι επιλογές για όσους αναζητούν κάτι διαφορετικό: Το πανέμορφο φαράγγι της Χάλαρης και η εκβολή του ομώνυμου ρέματος, η εξωτική παραλία «Σεϋχέλλες» με τους τεράστιους λευκούς βράχους κοντά στον παραθαλάσσιο οικισμό Μαγγανίτης, ή το ψαροχώρι Καρκινάγρι, το οποίο παραμένει ζωντανό, παρότι συνδέεται με το υπόλοιπο νησί με έναν χωματόδρομο 20 χλμ.

Τα φυσικά τοπία διατηρούν την άγρια ομορφιά και τη σπάνια ποικιλομορφία τους, με τους απότομους γκρεμούς της νότιας πλευράς να δίνουν τη θέση τους στο ηπιότερο ανάγλυφο και τις μικρές πεδιάδες της Βορινής, τους πρόποδες των επιβλητικών οροσειρών να εκτείνονται ώς τη θάλασσα και την τοπική χλωρίδα να περιλαμβάνει από σπάνια αγριολούλουδα μέχρι το μοναδικό υπεραιωνόβιο Δάσος του Ράντη. Στον ελλαδικό χώρο, το συγκεκριμένο είδος βελανιδιάς (Quercus ilex) συναντάται κυρίως στην Ηπειρο και εκεί μόνο σε μικρούς αριθμούς, ενώ στα νησιά του Αιγαίου σπανίως ξεπερνά το ύψος του θάμνου. Η βλάστηση αφθονεί παντού, χάρη στα πολυάριθμα ποτάμια και τα υπόγεια νερά, τα οποία αναβλύζουν μέσα από τα βράχια ή διατηρούν τη θερμοκρασία της θάλασσας σε μάλλον ψυχρά για την εποχή επίπεδα.

Το δεύτερο δυνατό «χαρτί» της Ικαρίας είναι οπωσδήποτε οι φιλικότατοι, πρόσχαροι κάτοικοί της, οι οποίοι με κάθε ευκαιρία εκφράζουν την αγάπη τους για τον τόπο τους. Ορισμένοι, μάλιστα, παραδέχονται ότι επιχείρησαν να ζήσουν για ένα διάστημα στην Αθήνα αλλά δεν άργησαν να την εγκαταλείψουν, όχι τόσο εξαιτίας της οικονομικής κρίσης όσο επειδή απλώς δεν άντεχαν τη ζωή εκεί. Οχι ότι το νησί προσφέρει ιδιαίτερες ευκαιρίες εργασίας: Τα νεαρά μέλη της παρέας που συναντάμε στο μικρό, φιλόξενο beach bar στην παραλία του Αρη, στην εκβολή του ομώνυμου μικρού ποταμού, ασχολούνται κυρίως με οικοδομικές εργασίες, τον τουρισμό ή το εμπόριο. Ενας έχει έναν φούρνο, ένας άλλος ένα καφενείο. Ενδεχομένως κανείς τους δεν περιμένει να πλουτίσει, αλλά σίγουρα κανένας τους δεν μοιάζει να αισθάνεται «παγιδευμένος» ή δυστυχισμένος με την επιλογή του.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΣΑΝΟΥΔΟΥ
kathimerini.gr