Έχω χρόνια να πάω στην Ικαρία. Μάλλον επειδή κάποτε έπαθα ένα overdose προκειμένου να γράψω αυτό, αλλά η αγάπη μου για το νησί δεν έχει μειωθεί ούτε στο ελάχιστο. Απλά περιορίστηκε κάπως η αφοσίωσή μου σ’ αυτό. Αποφάσισα δηλαδή να δω και κανένα άλλο μέρος εκτός από την Ικαρία, πράγμα που φυσικά μου βγήκε σε καλό.

Η απόφαση αυτή δεν πάρθηκε τυχαία. Ένας από τους λόγους που με ανάγκασαν να σκεφτώ ότι θέλω να ταξιδέψω κι αλλού, ήταν (εκτός από την περιέργεια) και η δυσαρέσκεια που αισθανόμουν όταν σκεφτόμουν το νησί τον Αύγουστο. Καλώς ή κακώς, συνήθως εκείνη την περίοδο μπορούσα να πάω διακοπές και η κατάσταση στην Ικαρία τον Αύγουστο είναι κοντά στην απόλυτη εξαγρίωση.

Όσοι δεν έχετε πάει ποτέ, είναι πιθανό να σηκώσατε το φρύδι με δυσπιστία. Οι υπόλοιποι, είστε χωρισμένοι σε δύο ομάδες: σ’ αυτούς που χαμογελούν σατανικά γιατί γουστάρουν την εξαγρίωση, και σ’ αυτούς που χαμογελούν ειρωνικά γιατί έπιασαν το υπονοούμενο. Καλά, δεν ήταν και κανένα φοβερό υπονοούμενο. Η Ικαρία τον Αύγουστο είναι πεδίο μάχης. Είναι μια ατελείωτη καφρίλα. Είναι γεμάτη κόσμο που ψάχνει να ξεσπάσει και όχι να χαλαρώσει. Είναι όλοι έξω φρενών.

Φαντάσου λοιπόν, πώς είναι τα σημεία όπου κατασκηνώνουν ελεύθερα οι ως ανω «ξέφρενοι»… Χαμογελάς ακόμα;

Λοιπόν, για να μην παρεξηγηθούμε. Μ’ αρέσουν οι ξέφρενοι, μ΄αρέσει το πάθος τους, μ’ αρέσει που τους αρέσει η Ικαρία, μ’ αρέσει που ψάχνουν να βρουν στο νησί την αδικοχαμένη τους ελευθερία, τον αυθορμητισμό που ποτέ δεν ξεμύτισε μέσα στα τσιμέντα, την ανεκτικότητα που κανένας γονιός δεν έδειξε. Μ’ αρέσει που μόνο στην Ικαρία και σε πεντέξι ακόμα μέρη στην Ελλάδα βρίσκεται αυτή η σαγηνευτική μυστικιστική μαγεία. 

Δεν μου αρέσει όμως που οι ίδιοι άνθρωποι θυσιάζουν την αισθητική, την καθαριότητα, την αγάπη και τη φροντίδα για τη φύση, για το νησί, για τους κατοίκους του που τους φιλοξενούν με τόση ανοχή (πλέον) και τόση αγάπη (ανέκαθεν), προκειμένου να ζήσουν μερικές μέρες διονυσιακής κατάνυξης.

Δεν τους στραβοκοιτάζω, δεν θέλω να φύγουν αυτοί και να έρθω εγώ, δεν τους κατηγορώ. Αλλά πολύ πρόσφατα συνειδητοποίησα πως όσο το νησί δεν φτιάχνει έναν οργανωμένο, περιποιημένο και καθαρό χώρο για τους κατασκηνωτές, εγώ θα το πλησιάζω μόνο στις αρχές του καλοκαιριού και το Σεπτέμβριο. 

Και σαν εμένα είναι κι άλλοι, πολλοί…

Κρίμα δεν είναι;

Αλεξία Παλαιστή
alexpalester@yahoo.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις της Αλεξίας Παλαιστή.