- Νιάου! Ακουγόταν η περιπαιχτική του φωνή να μας χαιρετά στην αυλή κάθε φορά που κατέβαινε στο Καρκινάγρι.
- Βρε νιάου! Του απαντούσαν οι θειάδες μου χοροπηδώντας, καθώς φαίνεται σε μια κοινή τους γλώσσα, εκείνη των πειραγμάτων όταν ζούσαν παιδιά μαζί στο Αμάλου.

Δε σε θυμόταν πάντα ή δε σε καταλάβαινε αμέσως. Για κάποιο περίεργο όμως λόγο, αναγνώριζε πάντα την αδερφή μου. Ίσως γιατί ήταν το πρώτο παιδί του γιου του ανθρώπου που τον βάφτισε, του παππού μου δηλαδή.

Μετά σου μιλούσε, σε ρωτούσε για σένα και σου ‘λεγε πόσο καλά ήταν κι εκείνος. Το καλύτερο του, να βρίσκεται ανάμεσα σε παιδιά. Η μοίρα του έγραψε να ζει και ο ίδιος για πάντα ως παιδί. Χαμογελούσε βαθιά, τόσο που σε τρυπούσε κι έσταζες και καθάριζες απ’ τη χολή της –τάχα μου- ωριμότητας σου.

Γιατί αν σημαίνει κάτι ο τίτλος (από το ομώνυμο έργο του Ν.Καζαντζάκη) αυτής της πτήσης για τον Μανούσο, είναι πως ήταν ένα άδολο πλάσμα, διαλεχτό, απλό μα πανίσχυρο να παραδοθείς στην ομορφιά του. Τόσο φωτεινός, τόσο σπάνιος, που σε έκανε πάντα να υποκλίνεσαι μπροστά στην Αθωότητα του… για να φιλήσεις τα μικροσκοπικά του μάτια και να τρίψεις το μέτωπο σου στο δικό του.

Μεγάλωσε και έζησε ευτυχισμένος με την αγαπημένη του αδερφή στο Αμάλου, σ’ ένα χωριό που τον φρόντιζε και τον αγαπούσε, τον είχε πάντα στο κέντρο του, ανάμεσα σε ανθρώπους που τον νοιάζονταν γιατί του άξιζε και για κανέναν άλλο λόγο. Τυχερό το Αμάλου. Τυχερός και ο Μανούσος.

Τελευταία φορά τον είδα τον Σεπτέμβρη στο Αμάλου όταν βάφτιζα τον ανιψιό μου. Καλοντυμένος, με το άσπρο του μαλλί περιποιημένο, όπως πάντα προσεγμένος. Μα έδειχνε να πονάει πολύ. Πριν λίγες μέρες έφυγε.

Μισώ τα μνημόσυνα. Και δη τα ιντερνετικά, που σπεύδουν να αποχαιρετίσουν. Μα δεν είναι μόνο που μου ζήτησαν να γράψω για εκείνον συγγενείς αλλά και φίλοι παπιστάνοι προχτές στην κινητοποίηση στο λιμάνι. Είναι και που αγαπώ τον Μανούσο τόσο πολύ.

Μανούσο, νιάου.

Κωνσταντίνος Βατούγιος
konstantinos@ikariamag.gr

Διαβάστε τις ελεύθερες πτήσεις του Κωνσταντίνου Βατούγιου. Συχνάζει επίσης στο twitter και το rodeo.